บอกก่อนเลยว่าไม่ได้รำคาญและรู้สึกดีกับเค้าด้วยแต่ตัดสินใจได้แล้วว่าอยากเลิกคุยเพราะคุยกันรู้สึกดีก็จริงแต่กลับไม่มีความสุข ความคิดเราไม่ค่อยตรงกันเรื่องที่ว่าคุยกันมาตั้งนานแล้วทำไมไม่ยอมเจอกัน เค้าเคยบอกว่าอยากเจอแต่ไม่ต้องรีบก็ได้ แต่เราคุยกันมาประมาณ 3 ปีแล้วมั้ง นี่ยังนานไม่พออีกเหรอ นี่ยังหาว่าเรารีบเหรอ

ลักษณะเหมือนเค้าไม่ค่อยมั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเอง ซึ่งเราก็บอกเค้าไปตรงๆ ว่าเราก็ไม่ใช่คนสวยเลยนะออกจะขี้เหร่ด้วยซ้ำ เราไม่มีคนมาจีบเลยแต่เรากลับมีความมั่นใจมากกว่าเค้าเพราะเราคิดว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ถ้าเค้าหรือเราฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรับกันไม่ได้ มันก็คือความจริง มันก็คือสัจธรรมที่เราทุกคนต้องยอมรับ ใครๆ ก็อยากจะเลือกสิ่งที่ตัวเองพึงพอใจกันทั้งนั้น คุยกันมีความสุขไปวันๆ แต่ไม่เคยเจอตัวกัน มันความสุขปลอมๆ ไม่ใช่เหรอ สุดท้ายก็ยังบ่ายเบี่ยงไม่ได้เจอกันอยู่ดี จนเราคิดว่าเราเป็นผู้หญิงเป็นฝ่ายอยากเจอมากกว่า พูดเรื่องนี้มากกว่ามันจะดูน่าเกลียดมั๊ย

และจริงๆ เราเลิกคุยกันมาพักนึงแล้ว แต่เมื่อวันอาทิตย์เค้ามาเม้นท์์ในไลน์ของเราแ่ต่เราไม่ได้ตอบไป เราเลยคิดว่าทำไมเค้าตัดเราไม่ขาดสักที เพราะเราคุย-เลิกคุย-กลับมาคุยอีก เป็นแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว อาจเป็นเพราะว่าทุกครั้งที่เลิกคุยไปเราก็ไม่ได้ทะเลาะกัน (ไม่เคยทะเลาะกันเลย) ลักษณะคือจะหายๆ กันไปเอง ไม่คุยไม่ติดต่อเค้าเราทำได้แต่ใจเราจะตัดไม่ได้ก็เพราะเค้ายังไม่ขาดจากเราไปซักทีเนี่ยแหละ ทำยังไงดี