หายหน้าไปน๊านนนนนนนนนมากก มีใครคิดถึงสาวงาม นามว่า แจ๋น กันบ้างไหมเอ่ยย... หลังจากที่ แจ๋น ทำหน้าที่แม่ได้สักระยะ จขกท. ก็เริ่มวางแผน เอ๊ยย คิดบริหารจัดการว่าจะเอา แจ๋น ไปทำหมัน ถ้าแจ๋นไม่อยู่ไอ้ตัวเล็ก ๆ นี่ทำไงดี มองซ้ายมองขวาหาผู้ร่วมชะตากรรม เพราะเจ้าน้องชายตัวดี สั่นหัวดุ๊กดิ๊ก บอกว่า ม่ายหวายอ่ะเจ๊ มันเล็กเกินป๋มเลี้ยงไม่เป็นเกิดทำลูกเค้าตกน้ำตกท่าไปจะทำไงอ่ะ คิดในใจ หน๋อย แค่มองหน้า ยังไม่ได้เอ่ยปากรีบออกตัวมาเชียะ กลุ้มวุ้ย ... ถ้าไม่เอา นังคุณแจ๋น ไปทำหมันเกิดคุณเธอออกไปหาของแถมมาอีกครอกตรูจะทำไงอ่ะว๊า...
นั่งคิดนอนคิด .. และแล้วว เราก็ได้ผู้ร่วมชะตากรรม ตามตำราพิชัยสงครามว่าไว้ ที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่ที่คิดว่าอันตรายที่สุด (เกี่ยวกันมั๊ยเนี๊ยะ) เอาเป็นว่า คนใกล้ตัวนี่แระ .. อิอิ เมื่อคิดได้ (ความจริงน่าจะคิดได้ตั้งนานแระ) เปิดประตูเดินไปไม่ถึงสิบก้าว ก็ถึงที่หมาย บ้านน้าของ จขกท. เอง แอบยื่นหน้าไปเสนอให้น้าเห็นก่อนจะตีหน้าเศร้าบอกกะน้าว่า หนูอยากเอา แจ๋น ไปทำหมัน แต่ติดปัญหาไอ้ตัวเล็ก ๆ ไม่มีใครดู น้าดูให้หน่อยน๊า เพราะถ้าไม่เอาไปทำหมันเกิดมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองพลอยเดือนร้อนชาวบ้านชาวช่อง เดี๋ยวจะลุกลามกลายเป็นปัญหาระดับชาติ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้าพยักหน้าหงึก ไม่รู้ว่าเข้าใจหรือว่ากำลังมึน ... คิคิ งานนี้เสร็จโจร...
วันรุ่งขึ้นทำงานล่อ นังคุณแจ๋น เข้ากระเป๋าช๊อปปิ้งแมวไว้ก่อน เดี๋ยวคุณเธอจะแว๊บบบหาย จากนั้นก็อัญเชิญหล่อนขึ้นรถ ระหว่างทางร้องตลอดทางพร้อมส่งสายตาจิก ๆ ประมาณว่าจะพาชั้นไปไหนยะหล่อน ทำเอาคนขับหูดับไปข้าง แต่ก็ยังไม่วายทวงบุญคุณ (กะแมว) แหม๋ หล่อนโวยวายทำไมห่ะ ชั้นอุตส่าห์พาขึ้นรถป้ายแดงถอยมายังไม่ถึงอาทิตย์เรยนะเนี๊ยะ มาทำเป็นโวยวาย ขับไปทะเลาะกับแมวไปไม่เกิน 10 นาที ก็ถึงร้านหมอ คุณหมอออกมาดูหน้าผู้ต้องหา เอ๊ย คนไข้ พร้อมบอกอัตราค่าบริการ รวมถึงค่าฝากจนถึงวันตัดไหมอีกวันละ 100 บาท หันไปเหล่ นังแจ๋น งานนี้ช้านทุ่มทุนนะหล่อน....
หลังจากที่ส่ง แจ๋น เข้าโรงเชือด เอ๊ย โรงหมอ ขับรถกลับบ้านก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่า หล่อนจะเป็นไงคงร้อนลั่น ๆ แหง๋ บางทีอาจคิดว่าเราเอาไปทิ้งหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสาร เอางี้แล้วกันไปเกณฑ์หลานสาวเวลากลับจากโรงเรียนแวะเยี่ยม แจ๋น หน่อย เดี๋ยวเกิดน้อยใจคิดว่าเอาไปทิ้ง หลานสาวก็ดีใจหายไปเยี่ยม แจ๋น ทุกวัน เพราะอามันโน่นนน 3-4 ทุ่ม โรงหมอเค้าปิดแล้วววว
หลานบอกว่า แจ๋น ดังมาก เพราะใครไปใครมาก็บอกว่า ขอดูหน้า แจ๋น หน่อย ไม่ใช่เพราะหน้าตาสวยเด่น แต่เพราะชื่อ เด่น ต่างหาก คุณหมอ นัดส่ง แจ๋น กลับบ้านวันเสาร์ แต่พอตอนบ่ายของวันศุกร์ก็มีเบอร์แปลก ๆ โทรเข้ามา ตอนแรกนึกเจ้าหนี้ตามทวง แต่กลายเป็นว่า คุณหมอ โทรมาบอกว่าให้มารับแจ๋น เพราะแผลแห้งดีแล้ว พอไปถึงจ่ายค่าเสียหาย คุณหมอก็อารมณ์ดี (หรือประชดก็ไม่รู้) บอกว่า ที่ให้ไม่รับก่อนกำหนด เพราะว่าไม่คุ้ม ค่ารับฝากวันละ 100 แจ๋น กินวันละ 120 ^.^ นึกในใจ แจ๋น เอ๊ยยยยย คุ้มวุ้ยลูกช้านนนไม่เสียหลายที่ฝากให้หมอดูแล คริ .. คริ
แต่พอกลับบ้าน... ก็มีปัญหากันจนได้ กลายเป็นว่า แม่กับลูก จำกันไม่ได้ แค่อาทิตย์เดียว เข้าใกล้กันขู่กันกระจาย ความกลุ้มเริ่มมาเยือน แต่ เพราะความดีที่สร้างสม (ว่าไปนั่น) น้าบอกว่า ... ไอ้เจ้า 4 ลิงนี่ น้ารับเลี้ยงเอง เอาไว้ทั้งหมดนี่แระ ป๊าดดดดด ลูกผู้ชายตัวจริง เพิ่งจะเห็นว่าน้าตัวเองหล่อก็วันนี้ .... จนถึงวันนี้ หลายเดือนผ่านไป ลูกของแจ๋นก็โต๊โต แถมวันที 21 ที่กำลังจะถึงนี้ก็ถึงเวลาที่จะเอาเจ้าลิง ๆ ไปทำหมันแย้ววววว ... จะมีใครบ่นไม๊เนี๊ยะ เล่นพิมพ์ยาวเป็นวัน งั้นจบเน๊อะ จบ ...
นามหล่อนนั้นฤา ชื่อว่า แจ๋น
นั่งคิดนอนคิด .. และแล้วว เราก็ได้ผู้ร่วมชะตากรรม ตามตำราพิชัยสงครามว่าไว้ ที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่ที่คิดว่าอันตรายที่สุด (เกี่ยวกันมั๊ยเนี๊ยะ) เอาเป็นว่า คนใกล้ตัวนี่แระ .. อิอิ เมื่อคิดได้ (ความจริงน่าจะคิดได้ตั้งนานแระ) เปิดประตูเดินไปไม่ถึงสิบก้าว ก็ถึงที่หมาย บ้านน้าของ จขกท. เอง แอบยื่นหน้าไปเสนอให้น้าเห็นก่อนจะตีหน้าเศร้าบอกกะน้าว่า หนูอยากเอา แจ๋น ไปทำหมัน แต่ติดปัญหาไอ้ตัวเล็ก ๆ ไม่มีใครดู น้าดูให้หน่อยน๊า เพราะถ้าไม่เอาไปทำหมันเกิดมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองพลอยเดือนร้อนชาวบ้านชาวช่อง เดี๋ยวจะลุกลามกลายเป็นปัญหาระดับชาติ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้าพยักหน้าหงึก ไม่รู้ว่าเข้าใจหรือว่ากำลังมึน ... คิคิ งานนี้เสร็จโจร...
วันรุ่งขึ้นทำงานล่อ นังคุณแจ๋น เข้ากระเป๋าช๊อปปิ้งแมวไว้ก่อน เดี๋ยวคุณเธอจะแว๊บบบหาย จากนั้นก็อัญเชิญหล่อนขึ้นรถ ระหว่างทางร้องตลอดทางพร้อมส่งสายตาจิก ๆ ประมาณว่าจะพาชั้นไปไหนยะหล่อน ทำเอาคนขับหูดับไปข้าง แต่ก็ยังไม่วายทวงบุญคุณ (กะแมว) แหม๋ หล่อนโวยวายทำไมห่ะ ชั้นอุตส่าห์พาขึ้นรถป้ายแดงถอยมายังไม่ถึงอาทิตย์เรยนะเนี๊ยะ มาทำเป็นโวยวาย ขับไปทะเลาะกับแมวไปไม่เกิน 10 นาที ก็ถึงร้านหมอ คุณหมอออกมาดูหน้าผู้ต้องหา เอ๊ย คนไข้ พร้อมบอกอัตราค่าบริการ รวมถึงค่าฝากจนถึงวันตัดไหมอีกวันละ 100 บาท หันไปเหล่ นังแจ๋น งานนี้ช้านทุ่มทุนนะหล่อน....
หลังจากที่ส่ง แจ๋น เข้าโรงเชือด เอ๊ย โรงหมอ ขับรถกลับบ้านก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่า หล่อนจะเป็นไงคงร้อนลั่น ๆ แหง๋ บางทีอาจคิดว่าเราเอาไปทิ้งหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสาร เอางี้แล้วกันไปเกณฑ์หลานสาวเวลากลับจากโรงเรียนแวะเยี่ยม แจ๋น หน่อย เดี๋ยวเกิดน้อยใจคิดว่าเอาไปทิ้ง หลานสาวก็ดีใจหายไปเยี่ยม แจ๋น ทุกวัน เพราะอามันโน่นนน 3-4 ทุ่ม โรงหมอเค้าปิดแล้วววว
หลานบอกว่า แจ๋น ดังมาก เพราะใครไปใครมาก็บอกว่า ขอดูหน้า แจ๋น หน่อย ไม่ใช่เพราะหน้าตาสวยเด่น แต่เพราะชื่อ เด่น ต่างหาก คุณหมอ นัดส่ง แจ๋น กลับบ้านวันเสาร์ แต่พอตอนบ่ายของวันศุกร์ก็มีเบอร์แปลก ๆ โทรเข้ามา ตอนแรกนึกเจ้าหนี้ตามทวง แต่กลายเป็นว่า คุณหมอ โทรมาบอกว่าให้มารับแจ๋น เพราะแผลแห้งดีแล้ว พอไปถึงจ่ายค่าเสียหาย คุณหมอก็อารมณ์ดี (หรือประชดก็ไม่รู้) บอกว่า ที่ให้ไม่รับก่อนกำหนด เพราะว่าไม่คุ้ม ค่ารับฝากวันละ 100 แจ๋น กินวันละ 120 ^.^ นึกในใจ แจ๋น เอ๊ยยยยย คุ้มวุ้ยลูกช้านนนไม่เสียหลายที่ฝากให้หมอดูแล คริ .. คริ
แต่พอกลับบ้าน... ก็มีปัญหากันจนได้ กลายเป็นว่า แม่กับลูก จำกันไม่ได้ แค่อาทิตย์เดียว เข้าใกล้กันขู่กันกระจาย ความกลุ้มเริ่มมาเยือน แต่ เพราะความดีที่สร้างสม (ว่าไปนั่น) น้าบอกว่า ... ไอ้เจ้า 4 ลิงนี่ น้ารับเลี้ยงเอง เอาไว้ทั้งหมดนี่แระ ป๊าดดดดด ลูกผู้ชายตัวจริง เพิ่งจะเห็นว่าน้าตัวเองหล่อก็วันนี้ .... จนถึงวันนี้ หลายเดือนผ่านไป ลูกของแจ๋นก็โต๊โต แถมวันที 21 ที่กำลังจะถึงนี้ก็ถึงเวลาที่จะเอาเจ้าลิง ๆ ไปทำหมันแย้ววววว ... จะมีใครบ่นไม๊เนี๊ยะ เล่นพิมพ์ยาวเป็นวัน งั้นจบเน๊อะ จบ ...