.....................มีหลายคนมักถามว่าเมื่อไหร่จะจบ บ้านเมืองจะได้สงบสุข มีบ้างที่ถามว่าเมื่อไหร่จะชนะ บ้านเมืองจะได้เิดินหน้าไปตามระบบระบอบประชาธิปไตย  คำตอบที่ได้คือไม่มีทั้งสองอย่าง จะจบหรือจะชนะ ถ้าบอกได้ว่านี่เเค่การเริ่มต้น จะมีคนเชื่อเรามั๊ยอันนี้ต้องถามใจตัวเองดูหากมองให้ลึกลงไปของปัญหา ฝ่ายหนึ่งจะมองไปที่ทักษิณ  อีกฝ่ายหนึ่งจะมองไปที่อมาตย์ คำถามคือทำไมมองต่างกัน คำตอบก็จะพรั่งพรูจากทั้งสองฝ่าย โยงใยเต็มไปหมด

วิธีหาประโยชน์บนความขัดเเย้งคือการพยายามอยู่ตรงกลางให้ได้มากที่สุดให้ได้ภาพที่ชัดที่สุด เพื่อการยอมรับจากทั้งสองฝ่าย(หรืออาจสามสี่ห้าฝ่าย) ในมุมมองของประชาชนความขัดเเย้งคือการเสียโอกาสเเต่สำหรับนักปกครองนี่คือโอกาส การให้มวลชนไหลไปรวมกันได้ ย่อมเกิดประโยชน์สูงสุด ต่อมวลชน เเต่สำหรับชนชั้นปกครอง นั่นหมายถึงประโยชน์ที่พึงได้รับอาจสูญเสียไป

ถ้าจะบอกกล่าวว่าปัญหาที่ประชาชนวันนี้รู้สึก มันไม่ใช่ปัญหาที่เเท้จริง จะมีใครเชื่อไหม ว่าปัญหาที่จริงมันมีอะไรที่ซ่อนใว้ลึกกว่า เเละยังไม่เปิดเผย ปมของมันออกมาอย่างชัดเเจ้ง ความขัดเเย้งของมวลชนจะดูเล็กลงไปทันที่ ที่รับทราบปมความขัดเเย้งที่เเท้จริง

การเเบ่งเเยกเพื่อปกครองจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุดที่ใช้มาเก่าเเก่ เเละยาวนาน เเละได้ผลที่สุด ท่ามกลางความขัดเเย้ง มันคือโอกาสของชนชั้นปกครอง  ที่จะเเสวงหาอำนาจได้อย่างง่ายดาย  จงอยู่บนความขัดเเย้งอย่างเข้าใจมัน เเละหาความสุขกับมันเเม้ต้องขัดเเย้งกัน หาใช่เรื่องที่จะต้องไปหาจุดจบ หรือชัยชนะ ที่มันไม่มี จงอยู่กับมันรอเเค่วันที่มันจะมีคำตอบ เเละเริ่มความขัดเเย้งชิ้นใหม่ ต่อไป

ชีวิตถ้าเฝ้ารอวันที่มันไม่มีวันเจอ เเละไม่รู้มันจะยาวนานเท่าไหร่ บนความขัดเเย้งเราย่อมมีความสุขร่วมกันได้ ไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้นวันนี้เรารู้สึกของเราเอง กับตัวเราเอง มองย้อนอดีตมันไม่เคยมี จะห่วงไปทำไมในอนาคต อยู่กับมันอย่างนี้นี่เเหละ..........สหายจัน