สวัสดีค่ะวันนี้มีเรื่องหงุดหงิดนิดหน่อยมาบอกเล่าค่ะ นานๆ จะตั้งกระทู้ซะที เฮ้อ

เรื่องของเรื่องก็คือวันนี้เราจะไปฟิวเจอร์ปาร์คฯ ไปเดินเล่นดูนู่นนี่เรื่อยเปื่อย
ก่อนถึงเราแวะซื้อกล่องใส่เค้กที่เป็นกระดาษอ่ะค่ะ เอาไว้ใส่เค้กที่ทำเองจะเอากลับบ้านไปเซอร์ไพร้คนที่บ้าน
แล้วที่ร้านเค้าเอากล่องเค้กใส่มาในถุงหูหิ้วธรรมดานี่แหละค่ะ สีขุ่นๆ และใหญ่มาก

พอถึงที่ห้างเราก็ไปทำธุระที่ทรูช็อป เสร็จแล้วก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยเผื่อมีไรอยากซื้อ
คนที่ห้างเยอะมากเพราะเป็นวันอาทิตย์ เดินมาเรื่อยๆ เจอวัตสันสาขาตรงใกล้ๆ โอเรียนทอลอ่ะค่ะ ที่อยู่ตรงลานกิจกรรมอะไรซักอย่าง อ่ะเข้าไปดูเผือมีอะไรน่าซื้อ พนักงานวันนี้เยอะมากๆ ยืนจับกลุ่มคุยกัน ยืนบังตรงโซนเครื่องสำอาง 5-6 คนได้
ไม่เดินไปไหนนะคะ แต่ถ้ามีคนเดินผ่านก็จะเจอประโยคคลาสสิค "หาอะไรอยู่สอบถามได้นะคะ" แล้วหันกลับไปคุยกันต่อ

เราเลยเดินเลยมาตรงที่เป็นชั้นพวกแชมพู ตอนนี้แหละมีพี่พนักงานชาย(?) หน้าตี๋ ขาวๆ คนนึง ตอนแรกก็มาถามเราอ่ะค่ะว่าหาอะไรอยู่ถามได้นะ เราก็พยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้แล้วนะ แต่มันไม่ปกติตรงที่เค้าเดินตามเราค่ะ ตอนแรกก็คิดว่าคิดไปเอง แต่เราเห็นเค้าเดินตามดูเราค่ะแบบไม่ได้ตามข้างหลังเรานะ แต่เค้าตามดูแบบที่เดินระหว่างช่องอ่ะค่ะ อธิบายไม่ค่อยถูก เวลาเดินสวนกันก็ถามอยู่นั่นแหละ แล้วเหมือนแอบมีโมเม้นต์หันไปหาพนักงานคนอื่นว่าดูๆ เราด้วยนะ

เราก็แบบ อ๋อ คิดว่าชั้นจะมาแฮ๊บของสินะ จังหวะนั้นก็เดินมาถึงตรงที่ขายลิปมันที่เราอยากได้พอดี ที่จริงเราว่าจะดูๆ วิตามินไปด้วยนะ แต่นาทีนั้นแบบหมดอารมณ์ละ เลยหยิมลิปมันบลิสเท็กไปจ่ายตังค์ ขนาดยืนเข้าแถวรอจ่ายตังค์ยังจ้องเราอ่ะคิดดู เอาไอโฟนมาจิ้มๆ ยังเดินตามอ่ะ

เลยมาคิดว่าวันนี้ชั้นแต่งตัวซกมกเหรอว้าาา น้ำก็อาบนะก่อนออกมา ช่วยกันคิดภาพตามนะคะ ด้วยความที่เราเป็นคนอ้วนและเราขี้ร้อนมากกกกกกก เดินห้างเหงื่อเรายังออก การแต่งกายวันนี้ ใส่กางเกงรันนิ่งสีดำ และเสื้อของไนกี้ คีบแตะฟีล่า หิ้วถุงผ้าใบใหญ่พอสมควร ถุงใส่กล่องกระดาษใบใหญ่ และถุงเสื้อที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ (สงสัยมาเดินตามเพราะถุงผ้าใบใหญ่นี่แหละมั้ง เพราะมันเป็นผ้าร่มย่นๆ สีตุ่นๆ ดูปอนๆ นิดนึง ที่คิดในใจว่าชั้นถ่อสังขารจากรังสิตไปซื้อมาจาก Everyday KMKM นะยะ)
ซื้อเสร็จก็ออกมาพร้อมความรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ ว่าชั้นโดนอีกแล้วเหรอเนี่ย เพราะสมัยเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ เราก็มีกรณีกับพนักงานสาขานี้มาแล้ว ครั้งต่อๆ มาก็ปล่อยไปไม่ได้คิดไรถ้าไม่เสียมารยาทกับเรามากๆ

เดินออกมาหิวๆ ว่าแล้วก็ไปกินฮะจิบังดีกว่า แต่เราเป็นพวกหลงทิศค่ะไปไหนมาไหนหลงตลอด เดินมาป๊ะกับบูทส์ อ่ะดูหน่อยดีกว่าเห็นจัดโปรอยู่ เข้าไปไม่มีใครว่าถามมายุ่งวุ่นวายอะไรกับเราเลยค่ะ ซื่งดีมากกกเป็นสิ่งที่เราชอบที่สุด จนมาถึงโซนวิตามินมีน้องพนักงานผู้หญิงคนนึงเดินมาถามเราว่าอยากได้อะไรแบบไหนคะ ซึ่งน้องน่ารักมาก สุภาพมาก แนะนำสินค้าดี ให้เราสมัครสมาชิกฟรี ซึ่งเราเป็นคนที่ถ้าคนขายแนะนำดี ไม่ยัดเยียดถ้าเราลังเลที่จะซื้ออยู่เจอแบบนี้เราเอาหมด สรุปหมดตัวก็ที่บูทส์นี่ล่ะค่ะ

ทีนี้ออกมาแล้วนึกออกว่าลืมซื้อคัตตอนบัด อยู่หน้าวัตสันพอดีก่อนหน้านี้เห็นแว้บๆ ว่าลดเหลืออันละ 5 บาท เลยเข้าไปกะรีบซื้อรีบออก อีกแล้วจ้าคุณพี่หนักงานคนเดิม  พร้อมด้วยสายตาแบบเดิมที่จ้องจับผิดเรา นาทีนั้นเค้ายิ้มให้เรานะคะ แต่สายตาที่แสดงออกมามันไม่ใช่ ถามประโยคเดิม พร้อมมองมาที่ถุงบูทส์ที่ใหญ่มาก คาดว่าน่าจะหนักเกือบ 2 กิโล แล้วมองหน้าเรา แล้วเดินหนีเราไปคุยอะไรกับพนักงานคนอื่นก็ไม่รู้ แล้วไม่มีใครมาเดินตามเราอีกเลย หยิบคัตตอนบัด 8 อัน มาจ่ายตังค์ จบ. ไปหาข้าวกิน

ที่พิมพ์มายืดยาวนี่มาบ่นล้วนๆ ค่ะ
ปล.ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้และพิมพ์อะไรยาวๆ ถ้ามันเยิ่นเย้อเวิ่นเว้อไปหน่อยขออภัยนะคะ
ปล2. ใครเคยเจอมาแชร์กัน บางทีเจอแบบนี้มันก็หงุดหงิดหัวใจนะเอ้อ