ในชีวิตผมมีเพื่อนแค่สองคนคับ ผมเรียนอยู่อเมริกามา5ปีละ เพื่อนไม่ค่อยจะมีเพราะไม่ชอบคบเพื่อนเยอะ ชอบคบน้อยๆที่พึ่งพาอาศัยกันได้ ดูกันไปนานๆ เพื่อนผมคนนี้ช่วงปิดเทอมเราแทบจะตัวติดกัน ไปกินข้าวด้วยกันแทบทุกวัน ใช้ชีวิตพูดคุยกันตั้งแต่เช้ายันเย็น กินข้าวข้างนอกบ้านบ่อยมากๆ ช่วงแรกๆผมจะเป็นคนออกสะตัง พอนานๆเข้าเพื่อนผมจะออกสะตัง ถ้าผมจ่ายเค้าจะโกรธผม เพื่อนผมช่วยผมหลายอย่างเลยคับ จนผมรู้สึกว่า เฮ้ยนี้เพื่อนตาย ผมก็เลยหลงรักเพื่อนผมใจแบบเพื่อนตายจนถึงทุกวันนี้
ตอนนี้ผมก็รู้สึกน้อยใจเพื่อนผมอย่างมากอยู่ บอกไม่ถูกเหมือนกัน รู้สึกว่าตัวผมไม่ค่อยมีความสำคัญเท่าไหร่ในสายตาเค้า ทั้งที่เค้าสำคัญมากใจสายตาผม รักแบบน้องชายเลย ตายแทนกันได้ ขออนุญาติแทนเพื่อนผมว่านายเอละกัน นายเอเค้าพับกระดาษเก่งมากคับระดับขั้นเทพ เค้าจะทำให้กับทุกๆคน แม้แต่พนังงานเสิฟในร้านอาหาร แต่ว่าเค้าไม่เคยทำให้ผมเลยแม้แต่ชินเดียว จนผมต้องถามเอา ว่าอยากได้มั้งอะทำให้หน่อยสิ แต่จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่ได้ เค้าคงลืมสนิดละ ตอนนี้เค้ากลับไปเรียนอีกที่หนึงคับ ห่างกันประมาณ9ชมได้สำหรับระยะทางในการขับรถ ทักเฟสบุคไปเค้าก็จะตอบแค่คำสองคำแล้วก็จะยุ่งตลอด จนตอนนี้เลิกทักไปละ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากมาย หลังๆนี้เห็นรูปในเฟสบุคที่เค้า รูปเพื่อนๆที่เค้าถ่ายด้วยทั้งญแล้วชาย เค้าจะกอดไหล่เพื่อนทุกๆคน แต่สำหรับผมช่วงที่เที่ยวด้วยกัน ถ่ายรูปด้วยกันไม่เคยได้ทำอย่างงั้น เหมือนเค้ารังเกียจผมเลยนะ แต่เค้าก็ค่อยซื้อของให้ผม แล้วผมจะซื้อของให้เค้า พวกเสื่อพวกกางเกงอะไรอย่างงี้นะคับ ก่อนที่มหาลัยจะเปิดแม่เค้าที่ญี่ปุ่นกับเพื่อนคนนี้ก็ชวนผมไปเที่ยวญี่ปุ่น แล้วผมเลยชวนเค้าไปเที่ยวเมืองไทยด้วยกัน เหมือนเค้าไม่อยากไปเท่าไหร่ แต่เพราะเกรงใจเลยตอบตกลงไปยังงั้นละมั้ง ผมเลยไม่รุ้ว่าที่จริงแล้วผมเป็นเพื่อนที่ไร้ค่าเวลาเค้าเหงา หรืออย่างน้อยผมก็อาจจะเป็นเพื่อนรักคนหนึง แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้คับ เพราะเหมือนเวลาช่วงซัมเมอร์เค้าก็จะ สไกป์หาเพื่อนที่มหาลัยเค้าเสมอ แต่ตอนนี้มหาลัยเปิดละ เค้าไม่คิดถึง ไม่สไกป์มาหาเราบ้างเลย เราก็เลยเหงาจัง แต่ปีหน้าเราต้องไปเรียนมหาลัยเดียวกัน ผมควรจะเลือกไปเรียนกับเค้าดีมะคับ หรือผมควรจะไปเรียนกับเพื่อนอีกคนที่เค้าชวนผมไปเรียนด้วยทุกๆวัน แต่ก็ห่วงนายเอนะคับ เพราะเค้าไม่ค่อยมีสะตังเลยอยากจะช่วยออกค่าเช่าบ้านให้ เพราะผมได้สิทธิอยู่ฟรี สรุปคือ ผมน้อยใจคับ ทำยังไงให้เลิกน้อยใจได้หนอ
ก็เพื่อนใจน้อยเลยแอบน้อยใจ
ตอนนี้ผมก็รู้สึกน้อยใจเพื่อนผมอย่างมากอยู่ บอกไม่ถูกเหมือนกัน รู้สึกว่าตัวผมไม่ค่อยมีความสำคัญเท่าไหร่ในสายตาเค้า ทั้งที่เค้าสำคัญมากใจสายตาผม รักแบบน้องชายเลย ตายแทนกันได้ ขออนุญาติแทนเพื่อนผมว่านายเอละกัน นายเอเค้าพับกระดาษเก่งมากคับระดับขั้นเทพ เค้าจะทำให้กับทุกๆคน แม้แต่พนังงานเสิฟในร้านอาหาร แต่ว่าเค้าไม่เคยทำให้ผมเลยแม้แต่ชินเดียว จนผมต้องถามเอา ว่าอยากได้มั้งอะทำให้หน่อยสิ แต่จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่ได้ เค้าคงลืมสนิดละ ตอนนี้เค้ากลับไปเรียนอีกที่หนึงคับ ห่างกันประมาณ9ชมได้สำหรับระยะทางในการขับรถ ทักเฟสบุคไปเค้าก็จะตอบแค่คำสองคำแล้วก็จะยุ่งตลอด จนตอนนี้เลิกทักไปละ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากมาย หลังๆนี้เห็นรูปในเฟสบุคที่เค้า รูปเพื่อนๆที่เค้าถ่ายด้วยทั้งญแล้วชาย เค้าจะกอดไหล่เพื่อนทุกๆคน แต่สำหรับผมช่วงที่เที่ยวด้วยกัน ถ่ายรูปด้วยกันไม่เคยได้ทำอย่างงั้น เหมือนเค้ารังเกียจผมเลยนะ แต่เค้าก็ค่อยซื้อของให้ผม แล้วผมจะซื้อของให้เค้า พวกเสื่อพวกกางเกงอะไรอย่างงี้นะคับ ก่อนที่มหาลัยจะเปิดแม่เค้าที่ญี่ปุ่นกับเพื่อนคนนี้ก็ชวนผมไปเที่ยวญี่ปุ่น แล้วผมเลยชวนเค้าไปเที่ยวเมืองไทยด้วยกัน เหมือนเค้าไม่อยากไปเท่าไหร่ แต่เพราะเกรงใจเลยตอบตกลงไปยังงั้นละมั้ง ผมเลยไม่รุ้ว่าที่จริงแล้วผมเป็นเพื่อนที่ไร้ค่าเวลาเค้าเหงา หรืออย่างน้อยผมก็อาจจะเป็นเพื่อนรักคนหนึง แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้คับ เพราะเหมือนเวลาช่วงซัมเมอร์เค้าก็จะ สไกป์หาเพื่อนที่มหาลัยเค้าเสมอ แต่ตอนนี้มหาลัยเปิดละ เค้าไม่คิดถึง ไม่สไกป์มาหาเราบ้างเลย เราก็เลยเหงาจัง แต่ปีหน้าเราต้องไปเรียนมหาลัยเดียวกัน ผมควรจะเลือกไปเรียนกับเค้าดีมะคับ หรือผมควรจะไปเรียนกับเพื่อนอีกคนที่เค้าชวนผมไปเรียนด้วยทุกๆวัน แต่ก็ห่วงนายเอนะคับ เพราะเค้าไม่ค่อยมีสะตังเลยอยากจะช่วยออกค่าเช่าบ้านให้ เพราะผมได้สิทธิอยู่ฟรี สรุปคือ ผมน้อยใจคับ ทำยังไงให้เลิกน้อยใจได้หนอ