เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่กล้าเปิดดูคลิปทำร้ายน้องหมา เพราะรู้ว่าจะทรมานใจไปอีกนาน ไม่แม้แต่จะเข้าไปแสดงความเห็นในกระทู้นั้นๆทั้งที่เราเห็นด้วยกับทุกความเห็นที่ตำหนิและประนามคนที่ทำร้ายน้องหมา  

เราเห็นด้วยกับการส่งข่าวบอกต่อเรื่องการทำร้ายสัตว์เพื่อหาทางให้การช่วยเหลือ เพื่อรณรงค์ต่อต้านการทารุณทำร้ายสัตว์ เพราะมันก่อให้เกิดความสงสารเห็นใจและช่วยยกระดับจิตสำนึกเมตตากรุณาของคนเราได้ และกระตุ้นให้ผู้คนลงมือทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยเหลือสัตว์โลกที่ตกทุกข์ได้ยากนั้ย  เราเองก็ได้รับแรงบันดาลใจและแนวทางการปฏิบัติจากหลายๆคนในพันทิปที่มีจิตอาสาช่วยเหลือสัตว์ ช่วยเหลือสังคม  ทำให้เรามี"แอ็คชั่น"มากขึ้น ไม่เพียงแต่แสดงความสงสารเห็นใจเท่านั้น   แต่เราคิดว่าการนำคลิปบางคลิปมาลงเต็มๆโดยไม่ตัดทอนส่วนที่เป็นการทารุณสัตว์อย่างรุนแรงออกไปบางทีก็อาจมีผลเสียได้เหมือนกัน เพราะสังคมเราทุกวันนี้ก็บิดเบี้ยวเลอะเลือนไปไม่ใช่น้อย อาจจะต้องระมัดระวังกันให้มากขึ้น ช่วยเซ็นเซอร์บางช่วงบางตอนที่มันเหลือกำลังออกไป (แต่ก็คงไม่ใช่ขนาดว่าดูไม่รู้ว่าเป็นมาเป็นไปอย่างไรเอาซะเลย)
ก็เลยขอฝากบทกลอนของที่นำมาจากfackbookของคุณ"พี่คนดี กวีสมัครเล่น" P.khondee (พี่คนดี กวีสมัครเล่น) มาให้ช่วยกันพิจารณาด้วยค่ะ เนื้อหาของกลอนในภาพบ่งบอกได้ตรงใจทีเดียว