ความเดิม Kolkatta
http://ppantip.com/topic/30927300
Gangtok
http://ppantip.com/topic/30983355
ถ้าถามผมว่า คนเราเกิดมาทำไม ผมตอบแบบไม่ต้องคิดเลยว่า เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตไง ง่ายๆ มันไม่ได้ยุ่งยากซับซ้อนอะไร เหมือนกับที่คุณ โจน จันไดบอกว่า “ชีวิตมันง่ายแต่คนเราทำให้มันยุ่งยากไปเอง” แต่เราจะใช้ชีวิตอย่างสร้างสรรค์ หรือบ่อนทำลายตัวเอง นั่นแหละคือคำนิยามของชีวิตที่เราให้กับตัวเอง ที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตนอกคอกมาตลอดแม้ในปัจจุบัน เมื่อครั้งเป็นเด็ก การเรียนในห้องเรียนเหมือนเอาผมไปขังไว้ในห้อง แต่ใจผมล่องลอยไปไกล ผมได้ยินเสียงครูสอนเป็นเสียง หวิ๋งงง...... หวิ๋งงง... อยู่ในหัว ผมมักเหม่อลอยไปที่เรื่องราวของการผจญภัยของ ฮันน์ ในนิทานพื้นบ้านของพึ่น้องกริมม์ ที่ทุกคืนพี่ๆ จะสลับกันอ่านจนม่อยหลับกันไปเป็นตับอย่างมีความสุข บ่อยครั้งที่ฝันว่าตัวเองบิน บางทีคิดไปถึงเบ็ดที่ปักไว้ว่าจะมีปลามาติดไหม เร่งให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ จะได้ไปตกปลา วิ่งเล่นกลางทุ่ง ผลการเรียนของผมไม่เป็นท่า คาบเส้นผ่านมาตลอด และผมไม่เคยแคร์ผลสอบด้วยซ้ำ ปิดเทอมคือช่วงเวลาที่มีความสุขมากที่สุด ห้องเรียนคอกตัวผมได้ แต่กักจินตนาการผมไม่ได้หรอก
ผมรู้จักหนึเรียนตั้งแต่อยู่ ป 2 เริ่มจากแกล้งป่วย ไปนอนอู้อยู่ในห้องพยาบาลตั้งแต่บ่ายยันโรงเรียนเลิก พอ ป 4 ปีกกล้าขาแข็งหน่อย วันไหนไม่อยากเรียนผมหนีเรียนมันทั้งวันเลย ไปนั่งตกปลา อ่านหนังสือห้องสมุดสาธารณะ พอเย็นก็กลับบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยืมหนังสือนิทาน กับธรรมชาติวิทยา มาอ่านที่บ้านเป็นตั้งๆ พอจบมัธยมปลายเท่านั้นแหละคุณเอ๋ย เหมือนถูกปล่อยออกมาจากคุกเลย ผมเลือกเรียน รามคำแหง เหตุผลง่ายๆ มีเวลาเป็นของตัวเอง และจะได้เที่ยว แบคแพ็คผมครั้งแรกคือ เชียงราย เดินท่อมๆ ไปตามหมู่บ้านชาวเขาดอยแม่สลอง ในยุคที่เต็มไปด้วยไร่ฝิ่น ชนกลุ่มน้อยและตำนานลานสาวกอด
พอผมบอกจะไปเรียนปรัชญาที่อินเดีย มีคนถามว่าเรียนวิชานี้แล้วจะทำงานอะไร ผมบอกไม่รู้ ไม่เคยคิดจะทำงานด้วยซ้ำ ก็ใจมันบอกให้เรียนก็แค่นั้น ... เป็นทุกราย ส่ายหัวแล้วเดินจาก... คงนึกว่าคุยกับคนบ้า โธ่เอ๋ย นกกระจอกยังไม่เคยอดตายเลย เราเก่งกว่ามันตั้งแยะจะกลัวอะไร ชีวิตเป็นของเรา มันอยู่ที่ว่าคุณจะใช้มันอย่างไร มีกรอบเดียวที่ขังผมได้ คือ “จริยธรรม”
กาลครั้งหนึ่งเมื่อเดินท่อมๆ อยู่ที่ไหนสักแห่งในหุบเขาหิมาลัย เนปาล
ชวนนั่งรถเล่นที่สิกขิมกัน (Lachen - Chopta Valley)
http://ppantip.com/topic/30927300
Gangtok
http://ppantip.com/topic/30983355
ถ้าถามผมว่า คนเราเกิดมาทำไม ผมตอบแบบไม่ต้องคิดเลยว่า เกิดมาเพื่อใช้ชีวิตไง ง่ายๆ มันไม่ได้ยุ่งยากซับซ้อนอะไร เหมือนกับที่คุณ โจน จันไดบอกว่า “ชีวิตมันง่ายแต่คนเราทำให้มันยุ่งยากไปเอง” แต่เราจะใช้ชีวิตอย่างสร้างสรรค์ หรือบ่อนทำลายตัวเอง นั่นแหละคือคำนิยามของชีวิตที่เราให้กับตัวเอง ที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตนอกคอกมาตลอดแม้ในปัจจุบัน เมื่อครั้งเป็นเด็ก การเรียนในห้องเรียนเหมือนเอาผมไปขังไว้ในห้อง แต่ใจผมล่องลอยไปไกล ผมได้ยินเสียงครูสอนเป็นเสียง หวิ๋งงง...... หวิ๋งงง... อยู่ในหัว ผมมักเหม่อลอยไปที่เรื่องราวของการผจญภัยของ ฮันน์ ในนิทานพื้นบ้านของพึ่น้องกริมม์ ที่ทุกคืนพี่ๆ จะสลับกันอ่านจนม่อยหลับกันไปเป็นตับอย่างมีความสุข บ่อยครั้งที่ฝันว่าตัวเองบิน บางทีคิดไปถึงเบ็ดที่ปักไว้ว่าจะมีปลามาติดไหม เร่งให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ จะได้ไปตกปลา วิ่งเล่นกลางทุ่ง ผลการเรียนของผมไม่เป็นท่า คาบเส้นผ่านมาตลอด และผมไม่เคยแคร์ผลสอบด้วยซ้ำ ปิดเทอมคือช่วงเวลาที่มีความสุขมากที่สุด ห้องเรียนคอกตัวผมได้ แต่กักจินตนาการผมไม่ได้หรอก
ผมรู้จักหนึเรียนตั้งแต่อยู่ ป 2 เริ่มจากแกล้งป่วย ไปนอนอู้อยู่ในห้องพยาบาลตั้งแต่บ่ายยันโรงเรียนเลิก พอ ป 4 ปีกกล้าขาแข็งหน่อย วันไหนไม่อยากเรียนผมหนีเรียนมันทั้งวันเลย ไปนั่งตกปลา อ่านหนังสือห้องสมุดสาธารณะ พอเย็นก็กลับบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยืมหนังสือนิทาน กับธรรมชาติวิทยา มาอ่านที่บ้านเป็นตั้งๆ พอจบมัธยมปลายเท่านั้นแหละคุณเอ๋ย เหมือนถูกปล่อยออกมาจากคุกเลย ผมเลือกเรียน รามคำแหง เหตุผลง่ายๆ มีเวลาเป็นของตัวเอง และจะได้เที่ยว แบคแพ็คผมครั้งแรกคือ เชียงราย เดินท่อมๆ ไปตามหมู่บ้านชาวเขาดอยแม่สลอง ในยุคที่เต็มไปด้วยไร่ฝิ่น ชนกลุ่มน้อยและตำนานลานสาวกอด
พอผมบอกจะไปเรียนปรัชญาที่อินเดีย มีคนถามว่าเรียนวิชานี้แล้วจะทำงานอะไร ผมบอกไม่รู้ ไม่เคยคิดจะทำงานด้วยซ้ำ ก็ใจมันบอกให้เรียนก็แค่นั้น ... เป็นทุกราย ส่ายหัวแล้วเดินจาก... คงนึกว่าคุยกับคนบ้า โธ่เอ๋ย นกกระจอกยังไม่เคยอดตายเลย เราเก่งกว่ามันตั้งแยะจะกลัวอะไร ชีวิตเป็นของเรา มันอยู่ที่ว่าคุณจะใช้มันอย่างไร มีกรอบเดียวที่ขังผมได้ คือ “จริยธรรม”
กาลครั้งหนึ่งเมื่อเดินท่อมๆ อยู่ที่ไหนสักแห่งในหุบเขาหิมาลัย เนปาล