ได้เห็นอาร์เซนอลขึ้นจ่าฝูงแบบนี้ เลยอยากกลับไปรำลึกความหลังครั้งที่ไม่แพ้ใครในลีก49นัดติด ได้แชมป์พรีเมียร์ชิพฤดูกาล 2003-2004 ไปครองแบบไม่เสียซิง ทีมชุดนั้นมีใครบ้าง มาดูกัน
Arsenal's invincible squads
เอาคนที่ลงสนามบ่อยที่สุดเป็นหลัก มีดังนี้ครับ
ผู้รักษาประตู เยนห์ เลห์มัน
กองหลัง จากซ้ายไปขวา แอชลี่ย์ โคล, โซล แคมบวม, โคโล่ ตูเร่, โลรองต์ เอตาเม่
กองกลาง จากซ้ายไปขวา โรแบร์ ปิแรส, กิลเบอร์โต ซิลวา, ปาทริซ วิเอร่า, เฟรดดิก ลุงเบิร์ก
กองหน้า เดนนิส เบิร์กแคมป์, เธียรี่ อองรี
แผงหลังอันเหนียวแน่น
แผงหลัง4 คน แบ็กซ้าย แอชลีย์ โคล ลงเกือบตลอดฤดูกาล มีตัวสำรอง กาแอล กลิชี่ ลงบ้างนานๆที
เซ็นเตอร์ โซล แคมเบลล์ คู่กับ โคโล ตูเร่ได้เหนียวแน่น
แบ็กขวา โลรองต์ เอตาเม่
เมื่อ3 คนนี้คนใดคนหนึ่งเจ็บ ตัวเลือกแรกคือ ปาสคาล ซีก็อง เล่นเซ็นเตอร์ และมักจะเห็นตูเร่ ถูกจับมาเล่นแบ็กขวาแทน ถ้าเอตาเม่เจ็บ
กองกลางห้องเครื่อง
4ตัวหลักข้างต้น ถ้าคนใดคนหนึ่งลงไม่ได้ ยังมีสำรองหลักๆคือ เรย์ พาเลอร์ ด้านซ้าย ซิลแว็ง วิลตอร์ ด้านขวา เอดู ตรงกลาง บางครั้ง ถ้าเวนเกอร์ต้องการพลิกเกม ก็จับปิแรสมายืนขวาบ้าง
คู่หูแดนหน้าอันสุดยอดคือ เดนนิส เบิร์กแคมป์ กับ เธียรี่ อองรี และเพราะเบิร์กแคมป์ อายุ34 แล้ว มักจะลงเตะติดๆกันหลายนัดไม่ได้ จึงมีสำรองคือ เอ็นวานโก้ คานู และช่วงปลายฤดูกาล มี โฆเซ่ อันโตนิโอ เรเยส มาเสริม
ทีมชุดนี้ แม้นักเตะแต่ละคนจะไม่ได้เป็นสุดยอดในตำแหน่งนั้นๆยกเว้นอองรี แต่ความเข้าขามองตาก็รู้ใจเหมือนผัวเมีย ทำให้เกมส์ไหลลื่น ดูกันเพลินตา เป็นช่วงเวลาที่ผมดูบอลอย่างสนุกและมีความสุขมากครับ
โดยเฉพาะอองรี เวลาได้ลูกทีไร จากไม่อันตรายก็จะอันตรายทันที แถมยังมีตัวปั้นเกมส์สุดยอดอย่าง ปิแรส ซึ่งยิงประตูเป็นอันดับสองรองจากอองรี ประตูที่ได้มาจากการขึ้นเกมส์ด้านซ้าย จาก โคล มาที่ปิแรส และจบด้วยอองรีจึงดูลื่นไหลและลงตัว แถมมีตัวทำ killer pass อย่างเบิร์กแคมป์ด้วยอีกคน ประตูเลยมาเป็นกอบเป็นกำให้เราได้ดู
สมัยนั้นผมชอบดูอาร์เซนอล ทั้งๆที่เชียรลิเวอร์พูล แถมจำนักเตะอาร์เซนอลได้เยอะกว่าซะด้วยซ้ำ
อย่างว่า ทีมที่หยุดความยิ่งใหญ่ของแมนยูได้ในยุคนั้นก็คงมีแค่ทีมนี้ละ
ไม่รู้ว่าฤดูกาลนี้จะมีความสุขความสนุกแบนั้นจะกลับมาอีกรึเปล่านะ....
รำลึกความหลัง Arsenal's 49 matches unbeatable
Arsenal's invincible squads
เอาคนที่ลงสนามบ่อยที่สุดเป็นหลัก มีดังนี้ครับ
ผู้รักษาประตู เยนห์ เลห์มัน
กองหลัง จากซ้ายไปขวา แอชลี่ย์ โคล, โซล แคมบวม, โคโล่ ตูเร่, โลรองต์ เอตาเม่
กองกลาง จากซ้ายไปขวา โรแบร์ ปิแรส, กิลเบอร์โต ซิลวา, ปาทริซ วิเอร่า, เฟรดดิก ลุงเบิร์ก
กองหน้า เดนนิส เบิร์กแคมป์, เธียรี่ อองรี
แผงหลังอันเหนียวแน่น
แผงหลัง4 คน แบ็กซ้าย แอชลีย์ โคล ลงเกือบตลอดฤดูกาล มีตัวสำรอง กาแอล กลิชี่ ลงบ้างนานๆที
เซ็นเตอร์ โซล แคมเบลล์ คู่กับ โคโล ตูเร่ได้เหนียวแน่น
แบ็กขวา โลรองต์ เอตาเม่
เมื่อ3 คนนี้คนใดคนหนึ่งเจ็บ ตัวเลือกแรกคือ ปาสคาล ซีก็อง เล่นเซ็นเตอร์ และมักจะเห็นตูเร่ ถูกจับมาเล่นแบ็กขวาแทน ถ้าเอตาเม่เจ็บ
กองกลางห้องเครื่อง
4ตัวหลักข้างต้น ถ้าคนใดคนหนึ่งลงไม่ได้ ยังมีสำรองหลักๆคือ เรย์ พาเลอร์ ด้านซ้าย ซิลแว็ง วิลตอร์ ด้านขวา เอดู ตรงกลาง บางครั้ง ถ้าเวนเกอร์ต้องการพลิกเกม ก็จับปิแรสมายืนขวาบ้าง
คู่หูแดนหน้าอันสุดยอดคือ เดนนิส เบิร์กแคมป์ กับ เธียรี่ อองรี และเพราะเบิร์กแคมป์ อายุ34 แล้ว มักจะลงเตะติดๆกันหลายนัดไม่ได้ จึงมีสำรองคือ เอ็นวานโก้ คานู และช่วงปลายฤดูกาล มี โฆเซ่ อันโตนิโอ เรเยส มาเสริม
ทีมชุดนี้ แม้นักเตะแต่ละคนจะไม่ได้เป็นสุดยอดในตำแหน่งนั้นๆยกเว้นอองรี แต่ความเข้าขามองตาก็รู้ใจเหมือนผัวเมีย ทำให้เกมส์ไหลลื่น ดูกันเพลินตา เป็นช่วงเวลาที่ผมดูบอลอย่างสนุกและมีความสุขมากครับ
โดยเฉพาะอองรี เวลาได้ลูกทีไร จากไม่อันตรายก็จะอันตรายทันที แถมยังมีตัวปั้นเกมส์สุดยอดอย่าง ปิแรส ซึ่งยิงประตูเป็นอันดับสองรองจากอองรี ประตูที่ได้มาจากการขึ้นเกมส์ด้านซ้าย จาก โคล มาที่ปิแรส และจบด้วยอองรีจึงดูลื่นไหลและลงตัว แถมมีตัวทำ killer pass อย่างเบิร์กแคมป์ด้วยอีกคน ประตูเลยมาเป็นกอบเป็นกำให้เราได้ดู
สมัยนั้นผมชอบดูอาร์เซนอล ทั้งๆที่เชียรลิเวอร์พูล แถมจำนักเตะอาร์เซนอลได้เยอะกว่าซะด้วยซ้ำ
อย่างว่า ทีมที่หยุดความยิ่งใหญ่ของแมนยูได้ในยุคนั้นก็คงมีแค่ทีมนี้ละ
ไม่รู้ว่าฤดูกาลนี้จะมีความสุขความสนุกแบนั้นจะกลับมาอีกรึเปล่านะ....