Rush (2013)
Genre: Sport, Biography, Drama
Director: Ron Howard
Screenplay: Peter Morgan
เกริ่นนำของผมอยากจะบรรยายความคาดหวังก่อนดูสักนิดว่า ผมคาดหวังกับชื่อปีเตอร์ มอร์แกนคนเขียนบทไว้พอสมควร หะหะ ดูพล๊อตเรื่องตอนแรกน่าสนใจมากเพราะค่อนข้างเชื่อมุมมองการหยิบเรื่องราวมาเขียนบทหนังของมอร์แกน ผมชอบมุมมองการเขียนบท The Queen, The Damn United กับ Frost/Nixon ของมอร์แกนมาก ๆ และอาจรวมถึง The Last King of Scotland ด้วย ทีนี้พอมีความหวังในระดับหนึ่งเลยค่อนข้างรู้สึกผิดไปจากคาดหวังสักเล็กน้อย
Rush พาเราไปชมการแข่งขัน F1 ระหว่างนิกิ เลาด้า (Daniel Brühl) กับ เจมส์ ฮันท์ (Chris Hemsworth) ซึ่งการแข่งขันของพวกเขาทำให้คนมองว่าคือคู่ปรับตัวฉกาจ แต่ลึก ๆ แล้วทั้งสองคนต่างเคารพซึ่งกันและใช้อีกฝ่ายเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองอยากเอาชนะ
ขอพูดถึงสิ่งที่ผิดหวังก่อนละกันครับ เริ่มจากฉากแข่งรถ F1 ผมเองก็ไม่เคยดูเขาแข่ง F1 หรอก แต่การตัดต่อบวกมุมกล้องของฉากแข่งขัน F1 ในหนังมันไม่ได้ดูแล้วลุ้น ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นการแข่งขันที่เข้มข้นเอาเป็นเอาตายอะไรเลย ดนตรีประกอบและงานภาพไม่ช่วยอะไรเลยจริง ๆ จะมีฉากแข่งรถช่วงท้ายที่ดูแล้วเหมือนจะพอมีอะไรให้ลุ้นบ้างแต่มันก็สายไปและน้อยนิดเกินไปครับ
บทหนังผมคงต้องแยกเป็น story และ screenplay
ในส่วนของ story สิ่งที่มอร์แกนเขียนพล๊อตและจับจุดการแข่งขันของสองคนนี้มาเขียนบทผมว่ามันน่าสนใจมาก ๆ ผมคิดแทนเขานะว่าเขาน่าจะเริ่มจากการตั้งคำถามว่าอะไรทำให้สองคนนี้ไม่ถูกกัน แล้วทำไมต่อมาสองคนนี้ถึงเกิดความนับถือซึ่งกันและกัน พอเขาวางคำถามแบบนี้เขาก็โยงพล๊อตรองว่าทัศนคติของสองคนนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เริ่มคิดหาเหตุผลว่าทำไมสองคนนี้ถึงต่างพยายามเอาชนะกันอย่างหนัก และมันก็ออกมาเป็น screenplay อย่างที่เราเห็น ซึ่งผมแนะนำให้ไปชมกันเองครับ
screenplay ที่เห็นในหนังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีครับ หนังเล่าเรื่องเป็นเส้นตรงไม่มีลูกเล่นอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น บางฉากที่ดูแล้วเหมือนว่าจะเป็นส่วนเกินของหนังมันก็ไปส่งผลเป็นบทสรุปของหนัง เพียงแต่ที่มาที่ไปมันรวบรัดไปหน่อย หะหะ
ประเด็นที่มอร์แกนหยิบมานำเสนอน่าสนใจดี บุคลิกที่ส่งผลถึงความเป็นที่นิยมของทั้งสองคน ความมุ่งมั่นอยากเอาชนะอีกฝ่าย การใช้ชีวิตส่วนตัวที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง (เพลย์บอย แต่งงาน ความมีวินัย ความสุข) ความนับถือซึ่งกันและกันอันเกิดมาจากการชื่นชมอีกฝ่ายจนนำมาใช้เป็นแรงทะเยอทะยาน และความมุทะลุไม่กลัวต่อความเสี่ยงเสียชีวิตในสนามแข่ง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนส่งผลต่อการแข่งขัน
นิกิ เลาด้าบอกว่า
"ความสุขคือศัตรู" ความสุขทำให้เราหมดความทะเยอทะยาน ความสุขทำให้เราสูญเสียความรู้สึกอยากเอาชนะ ความสุขทำให้เราหวงแหนช่วงเวลาดี ๆ เหล่านี้
"ศัตรูคือพรจากสวรรค์" ศัตรูที่ดีทำให้เราเกิดความทะเยอทะยาน ศัตรูทำให้เราอยากแข่งขัน ศัตรูทำให้เราพัฒนาตัวเองเพื่อจะเอาชนะ ซึ่งล้วนแต่เป็นผลดีกับเรา
ในบรรดาหนังแข่งขันด้วยกีฬา ผมให้ Rush อยู่ในระดับ 'good' ยังมีอีกหลายเรื่องที่ 'better' อย่างเช่น Seabiscuit, The Damned United และ 'the best' แบบ Million Dollar Baby หรือ The Hustler
ป.ล. นิกิในหนังเหมือนหนูแบบที่ฮันท์ชอบแขวะจริงด้วย ฮ่า ๆ
8/10
Rush ผิดไปจากความคาดหวังพอสมควรเลยแฮะ เป็นหนังกีฬาที่อยู่ในระดับ good ยังมีเรื่องอื่นที่เป็น better และ the best
Genre: Sport, Biography, Drama
Director: Ron Howard
Screenplay: Peter Morgan
เกริ่นนำของผมอยากจะบรรยายความคาดหวังก่อนดูสักนิดว่า ผมคาดหวังกับชื่อปีเตอร์ มอร์แกนคนเขียนบทไว้พอสมควร หะหะ ดูพล๊อตเรื่องตอนแรกน่าสนใจมากเพราะค่อนข้างเชื่อมุมมองการหยิบเรื่องราวมาเขียนบทหนังของมอร์แกน ผมชอบมุมมองการเขียนบท The Queen, The Damn United กับ Frost/Nixon ของมอร์แกนมาก ๆ และอาจรวมถึง The Last King of Scotland ด้วย ทีนี้พอมีความหวังในระดับหนึ่งเลยค่อนข้างรู้สึกผิดไปจากคาดหวังสักเล็กน้อย
Rush พาเราไปชมการแข่งขัน F1 ระหว่างนิกิ เลาด้า (Daniel Brühl) กับ เจมส์ ฮันท์ (Chris Hemsworth) ซึ่งการแข่งขันของพวกเขาทำให้คนมองว่าคือคู่ปรับตัวฉกาจ แต่ลึก ๆ แล้วทั้งสองคนต่างเคารพซึ่งกันและใช้อีกฝ่ายเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองอยากเอาชนะ
ขอพูดถึงสิ่งที่ผิดหวังก่อนละกันครับ เริ่มจากฉากแข่งรถ F1 ผมเองก็ไม่เคยดูเขาแข่ง F1 หรอก แต่การตัดต่อบวกมุมกล้องของฉากแข่งขัน F1 ในหนังมันไม่ได้ดูแล้วลุ้น ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นการแข่งขันที่เข้มข้นเอาเป็นเอาตายอะไรเลย ดนตรีประกอบและงานภาพไม่ช่วยอะไรเลยจริง ๆ จะมีฉากแข่งรถช่วงท้ายที่ดูแล้วเหมือนจะพอมีอะไรให้ลุ้นบ้างแต่มันก็สายไปและน้อยนิดเกินไปครับ
บทหนังผมคงต้องแยกเป็น story และ screenplay
ในส่วนของ story สิ่งที่มอร์แกนเขียนพล๊อตและจับจุดการแข่งขันของสองคนนี้มาเขียนบทผมว่ามันน่าสนใจมาก ๆ ผมคิดแทนเขานะว่าเขาน่าจะเริ่มจากการตั้งคำถามว่าอะไรทำให้สองคนนี้ไม่ถูกกัน แล้วทำไมต่อมาสองคนนี้ถึงเกิดความนับถือซึ่งกันและกัน พอเขาวางคำถามแบบนี้เขาก็โยงพล๊อตรองว่าทัศนคติของสองคนนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เริ่มคิดหาเหตุผลว่าทำไมสองคนนี้ถึงต่างพยายามเอาชนะกันอย่างหนัก และมันก็ออกมาเป็น screenplay อย่างที่เราเห็น ซึ่งผมแนะนำให้ไปชมกันเองครับ
screenplay ที่เห็นในหนังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีครับ หนังเล่าเรื่องเป็นเส้นตรงไม่มีลูกเล่นอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น บางฉากที่ดูแล้วเหมือนว่าจะเป็นส่วนเกินของหนังมันก็ไปส่งผลเป็นบทสรุปของหนัง เพียงแต่ที่มาที่ไปมันรวบรัดไปหน่อย หะหะ
ประเด็นที่มอร์แกนหยิบมานำเสนอน่าสนใจดี บุคลิกที่ส่งผลถึงความเป็นที่นิยมของทั้งสองคน ความมุ่งมั่นอยากเอาชนะอีกฝ่าย การใช้ชีวิตส่วนตัวที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง (เพลย์บอย แต่งงาน ความมีวินัย ความสุข) ความนับถือซึ่งกันและกันอันเกิดมาจากการชื่นชมอีกฝ่ายจนนำมาใช้เป็นแรงทะเยอทะยาน และความมุทะลุไม่กลัวต่อความเสี่ยงเสียชีวิตในสนามแข่ง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนส่งผลต่อการแข่งขัน
นิกิ เลาด้าบอกว่า
"ความสุขคือศัตรู" ความสุขทำให้เราหมดความทะเยอทะยาน ความสุขทำให้เราสูญเสียความรู้สึกอยากเอาชนะ ความสุขทำให้เราหวงแหนช่วงเวลาดี ๆ เหล่านี้
"ศัตรูคือพรจากสวรรค์" ศัตรูที่ดีทำให้เราเกิดความทะเยอทะยาน ศัตรูทำให้เราอยากแข่งขัน ศัตรูทำให้เราพัฒนาตัวเองเพื่อจะเอาชนะ ซึ่งล้วนแต่เป็นผลดีกับเรา
ในบรรดาหนังแข่งขันด้วยกีฬา ผมให้ Rush อยู่ในระดับ 'good' ยังมีอีกหลายเรื่องที่ 'better' อย่างเช่น Seabiscuit, The Damned United และ 'the best' แบบ Million Dollar Baby หรือ The Hustler
ป.ล. นิกิในหนังเหมือนหนูแบบที่ฮันท์ชอบแขวะจริงด้วย ฮ่า ๆ
8/10