เกริ่น
ก่อนอื่น  ขอแวะที่ศาลรัฐธรรมนูยก่อนครับ
ผมรู้สึกสมเพช  รังเกียจ  สะอิดสะเอียน  ขยะแขยงศาลรัฐธรรมนูญเป็นอย่างมากครับ
ในองค์กร  ก็มีแต่เรื่องเลว ๆ  เช่น  เรื่องรับบุคคลเข้าทำงานแบบเอาข้อสอบไปให้กันถึงบ้าน
เรื่องคลิปพูดจาปราศรัยกันแบบจิ๊กโก๋ปากซอยด้วยภาษาพ่อขุน
เรื่องเอาลูกมากินเงินเดือนแพง ๆ  แถมขนาดไปเรียนต่างประเทศยังรับเงินเดือนหน้าตาเฉย
แล้วยังหน้าด้านอ้างว่า  ที่เอาลูกมาทำงานด้วยก็เพราะเป็นการรักษาความลับ
(แบบนี้  ซีไอเอ  คงมีแต่ตระกูลฮูเวอร์สินะ)

นอกองค์กร  คือเรื่องการปฏิบัติงาน  การตีความกฎหมายแบบตะแบง  ตีความแบบขยายอำนาจตัวเองอย่างเกินเลย
อย่างเรื่องมาตรา 68  ก็ตะแบงไปว่า ยื่นคำร้องต่อศาลโดยตรงหรือผ่านอัยการก็ได้
แล้วก็ตะแบงทำผิดรัฐธรรมนูญซ้ำซาก ด้วยการรับคำร้องโดยตรงซะเอง
เป็นการรวบอำนาจจากอัยการแบบน่ารังเกียจที่สุด
อ่านให้ตาย  ตีความตามตัวอักษร  ดูเจตนารมณ์การร่าง  มันก็ชัดว่า  ต้องยื่นอัยการ
แต่ศาลรัฐธรรมนูญก็หน้าด้าน  ตะแบงตีความแบบไม่เคารพกฎหมาย  ไม่กลัวความผิด

สำคัญสุด  คือพฤติกรรมที่ส่อให้สาธารณะเห็นเสมอ ๆ ว่า  มุ่งรับใช้  ทำตัวเป็น "ขี้ข้า" ฝ่ายเผด็จการอย่างไร้ยางอาย

อีกเยอะครับ   ขี้เกียจสาธยาย

.......


เข้าเรื่อง

สถานการณ์บ้านเมือง ณ วันนี้  ผมคิดว่าอยู่ในช่วงรอ "สัญญาณ" จากอำนาจนอกระบบ อำนาจเหนือรัฐธรรมนูญเท่านั้นครับ
ไม่ว่าศาลรัฐธรรมนูญ  หรือองค์กรอิสระ

ศาลรัฐธรรมนูญตะบันรับเรื่องแทบทุกเรื่องที่ฝ่ายเผด็จการยื่นคำร้อง
ทำไมถึงรับ ?
ก็หากไม่รับ  เรื่องนั้น ๆ ก็จะตกไป  จบไป  ผ่านไป   ไม่มีโอกาสหยิบยกขึ้นมาเล่นงานรัฐบาลเพื่อไทยได้
แต่หากรับไว้   หากมี "สัญญาณ" ว่าให้จัดการ  ก็จะได้หยิบขึ้นมาจัดการทันที  หากไม่มีสัญญาณก็แล้วไป  ยกคำร้อง

องค์กรอิสระก็เช่นเดียวกันครับ

ฉะนั้น  
บ้านเมืองจะเดินสู่จุดใด  ตอนนี้ผมว่าขึ้นอยู่กับ "อำนาจนอกระบบ เหนือรัฐธรรมนูญ" เท่านั้นเองครับ
ตัดสินใจดีก็ดีไป   ตัดสินใจไม่ดีก็มีเรื่อง   เท่านั้นเอง

เจ็ดปีที่ผ่านมา
อำนาจนอกระบบตัดสินใจผิดพลาดมาตลอดครับ   ตกยุค  ไม่เข้าใจประชาชนและสังคมโลก
มุ่งตอบสนองความต้องการของอำนาจเองเป็นหลัก  บ้านเมืองถึงได้ตกอยู่ในหลุมแห่งปัญหาอย่างหนักถึงทุกวันนี้
ผิดทุกเรื่อง   บริหารจัดการผิดทุกเรื่อง
เริ่มตั้งแต่รัฐประหาร 2549   จนถึงเหตุการณ์ 99 ศพ บาดเจ็บสองพัน
ผิดในเรื่องการเอาตุลาการมายุ่งพัวพันการเมือง  รับใช้การเมือง (ตุลาการก็ตำบอนเกินไป  รับใช้แบบไม่คำนึงถึงความควรไม่ควร)
ผิดในเรื่องการสร้างสถานการณ์ทางการเมืองเพื่อทำลายล้าง  โดยไม่คิดว่าทำให้บ้านเมืองขัดแย้งแตกแยกอย่างหนัก

ยังทันครับ
แต่หากยังคิดไม่ได้   แก่แล้วยังวางไม่ลง
ก็มีแต่เรือหายเท่านั้นครับที่รออยู่
ทุกวันนี้ก็เรือหายชนิดหมาไหว้ไม่ลงแล้ว
คนรักก็มีครับ  มีอยู่เยอะ  แต่คนที่เขาเห็นเขารู้เขาเกลียดก็มีเยอะเช่นเดียวกัน
ประเด็นก็คือ  เมื่ออำนาจเลือกที่จะอ่านหนังสือกลับหัวแล้วอ้างว่าคนยังรัก   มันจะไปได้สักกี่น้ำครับ
อ่านหนังสือแบบคนปกติอ่านดีกว่าครับ  นั่นแหละถึงจะเป็นสิ่งถูกต้องสำหรับอำนาจและบ้านเมือง

เมื่อย  จบ

...................................


ขากลับ  ขอแวะ  กสม. (คณะกรรมการสิทธิอมนุษยชน) สักนิดครับ



ไอ้พวกเปลว