คุณเชื่อไหมว่าความรักในโลกไซเบอร์นั้นมีอยู่จริงหรือเปล่าหรืออาจจะเป็นเพียงแค่ ความเหงา อยากจะมีแฟนสักคนสำรับคนที่หาแฟนจริงๆไม่ได้ หรืออาจจะไม่กล้าจีบสาวไม่กล้าสารภาพรักออกมาตรงๆ โลกไซเบอร์หรือที่เรียกว่า chatroom นั้นเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่สามารถจะทำให้ตัวเรามีแฟนได้สำหรับคนโสดที่ต้องการคู่ เพราะการที่คุยโดยผ่านคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งนั้นจะทำให้ความอายความป๊อดของเรามันลดอยู่ 10 เปอเซนใช่ไหมละ แต่ความด้านที่เราอยากจะมีคนรักนั้นพุ่งขึ้นสูงสุดอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะฉะนั้นในห้องchatroomนั้นเป้นห้องเปิดกว้างสำหรับคนที่ไม่รู้จักกันมาพบกันและแลกเบอร์โทรศัพท์พูดคุยกันได้ แต่ก็อ่ะนะต้อวใช้ความพยายามอยู่เหมือนกัน เพราะบางทีคุยกันไม่เห็นหน้าแต่สมัยนี้มี facebook line twitter hi5 MSN เทคโนโลยีก้าวไกลมากเลยสามารถที่จะขอดูรูปกับคู่สนทนาก่อนว่าหน้าตาเป็นอย่างไรสำหรับคนเลือกมาก แต่ถ้าไม่เลือกมากอะไรหน้าตายังไงช่างเถอะข้าไม่สนขอจีบอย่างเดียวก็พอ และคนบางคนนั้นจีบคนเดียวไม่พอควบ 5-6 คนได้โอ้โหเจ้าชู้จังน้อ พอคุยกันซักพักก็อาจจะมีนัดเจอกันตามห้างสรรพสินค้า ไปดูหนังกินข้าวอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่าง สมัยก่อนนะครับมันยังไม่มีสื่ออะไรมากมายห้องแชทห้องหนึ่งที่เป็นที่นิยมกันมากก็คือ pirch98 ครับจำได้มั้ยว่าคนที่แชทในนั้นเป็นอย่างไรกันใช่แล้วผมเองก็มีความทรงจำในการแชทหาคู่มาพอสมควรเพราะตัวเองป๊อดไงครับ ไม่กล้าจีบผู้หญิงต่อหน้า กลัวว่าเขาไม่เล่นด้วย เขามีเจ้าของแล้วกลัวโดนกระทืบเอา 55555 สารพัดข้อเลยครับ เพราะยังงี้ pirch98 จึงต้องมาเป็นผู้ช่วยในการจีบสาวอย่างปริยายและสมัยนั้น facebookยังไม่มีต้องเสี่ยงหน้าตาเอาครับอ่าา

ย้อนกลับไป 10 กว่าปีที่แล้ว สมัยนั้นผมยังเป็นเด็กประถมศึกษาปีที่5ตัวเล็กๆใส่แว่นหนาๆ โนบิตะ ยังไงยังงั้นเลย ผอมกร่องเปิดเข้าแชทเพราะเห็นพี่ชายเขาเล่นอยู่เลยถามว่า
"เฮียครับ เฮียเล่นอะไรอ่ะ" พี่ชายก็ยังไม่ตอบเอาแต่พิมพ์อะไรกับหน้าจอประดังหนึ่งว่ากลัวว่าคอมมันจะหนีไปไหนยังงั้นแหละ
สำหรับตัวผมนั้นเองนะสมัยนั้นเล่นคอมผมจะเล่นอะไร เกมส์มาริโอ้ แพ็คแมน คาราโอเกะประจำคอม อินเตอร์เน็ตไม่รู้จักหรอก เลยไม่รู้เรื่องกะเขาเลย
"เฮ้ย เอ็งอย่ามายุ่งตอนนี้น่ากำลังได้ที่เลย" พี่ชายผมพูดพร้อมกับตาจ้องมองจอคอมอย่างเมามันส์
"มันสนุกมากเลยหรอเฮีย" ผมพถามพร้อมกับจ้องมองไปที่โปรแกรมที่พี่ชายผมเล่น โอ้โห มีข้อความส่งไปส่งมามีหลายชื่อที่วางเรียงอยู่ด้านขวาของจอคอม
"เฮียเข้าไปตรงนั้นๆๆๆๆๆ มีชื่อโดเรม่อนเหงาจังด้วยเฮียไม่คุยกับโดเรม่อนหรอ" ผมพูดพร้อมเขย่าแขนพี่ชายผมไป
"เฮ้ยถอยไปก่อนน่าาาา อย่ามายุ่งตอนนี้" พี่ชายผมระเบิดลงเพราะไอ้ตี๋นี่มากวนใจอะไรของมันวะ จนกระทั่งผมนั่งมองต่อไปเริ่อยๆ เอ้ามีคนเข้ามาคุยกับพี่ชายหลายคนจนผมต้องรบเร้าว่า
"เฮียสอนผมเล่นหน่อยสิ น่าสนุกดี" ใช่ครับผมอ้อวอนพี่ชายผมหลายครั้งมากจนเขาใจอ่อนยอมสอนไอ้ตี๋อย่างผมเล่นโปรแกรมแชทครั้งแรก
5555555 ผมจะมีแฟนกับเขาละโว้ยย สมัยนั้นอินเตอร์เน็ตยังเป็นแบบต่อโมเด็มเชื่อมสายกับโทรศัพท์อยู่ยี่ห้อเน็ตที่ผมใช้คือ KSC และก็เป็นชั่วโมงต่อชั่วโมงด้วยตอนนั้นอินเตอร์เน็ตมีแค่ 20 ชั่วโมงก็หมดแล้ว หลังจากเฮียสอนผมเล่นจนผมเข้าใจแล้ว เลยตัดสินใจลองคลิ๊กที่ชื่อชื่อหนึ่งเข้า พร้อมกับพิมพ์ทักไปว่า
"หวัดดีครับ" รอสักพักหนึ่งก็มีข้อความตอบกลับมาว่า
"ดีค่ะ"   ตอบกลับมาแล้ว วู้ๆๆๆๆ ดีใจจังในที่สุดก้มีสาวมาคุยด้วยซะที
"ชื่ออะไรหรอครับ" พิมพ์ถามกลับไป
"แมงปอค่ะ แล้วคุณละ" เธอถามกลับมาผมเลยต้องบอกว่า
"ชื่อตี๋น้อยครับ" ซักพักเธอถามกลับว่า
"เรียนที่ไหนหรอคะ" เอาแล้วไงผมจะบอกดีมั้ยอ่ะว่าผมเรียนแค่ป.6รับรองเลยผมเด็กขนาดนี้ไม่มีทางคุยกับผมแน่เลยถามพี่ชายของผมว่า
"เฮียครับบบบบ เขาถามกลับอ่ะว่าเรียนทีไ่หนให้ผมบอกว่าไงดี"
"เอ็งก็บอกไปสิฟระ ว่าเรียนป.6อยู่หรือไม่ก็หาเรื่องโกหกบอกเขาไป" พี่ชายที่แสนดีแนะนำมาพร้อมกับนั่งเล่นเกมส์เพลเสตชั่นกับเกมส์ยิงปืนมีชื่ออยู่เกมส์หนึ่ง
"เรียนมหาลัยปี1 ครับ" ผมซุยครับ โกหกในยามจำเป็น หวังว่าคงไม่โดนจับได้ก่อนนะ
"เรียน เอกอะไรหรอคะ" เธอถามกลับเอาละสิ 555555 เอกคืออพะไรจะถามพี่ชายก็ใช่เรื่องเพราะแกมุ่งมั่นกับเกมส์อยู่ผมเลยตอบกลับว่า
"เรียนอยู่เอกหนึ่งครับ" -*- เอาแล้วปฏิบัติการตอบแบบชุ่ยๆ เธอจะจับได้มั้ยนะใจเต้นๆๆๆๆๆ
"หรอคะ บอกไม่ได้หรอคะว่าเอกอะไร ไม่เป้นไรค่ะ โทรมานะ 01***-****" พอพิมพ์เสร็จเธอก็ออกไปแล้ว โล่งอกรอดไปทีสงสัยต้องหาข้อมูลมากกว่านี้ แต่ผมไม่กล้าโทรหรอกครับรับรองเลยจับไต๋ได้ว่าผมเป็นเด็กประถมชัวๆ
และครั้งที่หนึ่งได้เล่นแล้วก็มีครั้งที่สองครั้งที่สามต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง  ใช่ครับผมกล้าโทรไปนัดเจอ
"ฮัลโหล รุ้งหรอครับ นี่ผมเอง ตี๋น้อยนะ มาพบผมที่หมู่บ้านนี้ได้มั้ยครับ"
"เอาสิอยากเห้นหน้าเหมือนกันว่าคนที่คุยเนี่ยหน้าตาเป็นยังไง อีก10นาทีเจอกัน" วางสายเสร็จตอนนั้นใช้เบอร์บ้านโทรหานะครับเพราะเด็กอย่างผมไม่มีมือถือและอีกอย่างมือถือสมัยนั้นแพงกระฉ่อนเลยอยากมีที่มีก็แค่ pctสำหรับวัยรุ่น มือถือก็เป็นรุ่นกระดูกหมา 5555
ผมขี่จักรยานออกไปรอตรงปากทางเข้าหมู่บ้านก็เจอ เธอคนนั้นรุ้งเดินมากับกระเทยคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป้นเพื่อนเธอเธอสวยมากจนคิดว่าเด็กอย่างผมอย่าเลยเดี่ยวเธอจะเสียอารมร์ปล่าวๆผมรีบชิ่งขับจักรยานหันหัวเลี้ยวปั่นหนีเลยครับและเธอคงไม่รู้ด้วยว่า คนที่แชทคุยกับเธอและโทรหาเธอนั้นเป็นแค่เด็กประถมกากๆคนหนึ่งเท่านั้น 555555 พอปั่นหนีเสร็จเธอโทรเข้ามาที่บ้านพอดี
"ฮัลโหล"
"อยู่ไหนแล้วเนี่ย มาถึงแล้วนะ ยังไม่ออกมาอีกเหรอ"
"พอดีเราไม่ว่างอ่ะ ออกไม่ได้แล้วขอโทษนะ"
"โดนด่าเป็นชุดเลย" -*-
"ขอโทษครับ" เธอวางสายโครมหลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลย

และก็มีอยู่คนหนึ่งเป้นผู้ชายตอนนั้นผมขาดเพื่อนครับอยากมีเพื่อนมากเลยหาเพื่อนผู้ชายเอาไว้ด้วยคิดว่าเป้นเพื่อนซี้ปึ้กได้เลย แต่ผิดคาดครับ เพราะเพื่อนผมคนนี้เขาเรียนอยู่ ม.6 แต่ผม ป.6 5555555 ก็คุยไปเรื่อยๆๆๆๆๆ เอาแล้วว่าอยากนัดเจอมาเล่นเกมส์กันหน่อยประมาณนี้ ผมเลยบอกเขาว่า
"พี่ครับ ผมอยู่ป.6เองนะครับ"
"อ้าวหรอ ไอ้น้องทำไมโกหกด้วยวะ ไม่คุยแล้วเว้ย"
"เดี่ยวพี่ เอางี้ผมให้เบอรืดทรผู้หญิงที่ผมหามาได้ให้พี่หมดเลย" ผมต่อรอง
"เออๆ งั้นก็ได้ตามสบายเอ็งอยู่ที่ไหนวะไอ้น้องเดี่ยวพี่ไปหา"
"อยู่หมู่บ้านนี้ครับพี่......." บอกซะหมดเปลือก จนเที่ยงคืนผมปั่นจักรยานมาที่หน้าหมู่บ้านเจอไอ้พี่คนนี้พี่ต้นจำได้เลย มายืนรออยู่ โห แฮ๊ค รุ่งเรือง อนันตยะ นี่หล่อคร่อดๆ พอพี่แกเห็นหน้าผมรีบพูดเลย
"ไหนๆเบอร์สาวเอามาดิ๊" ผมเลยยื่นสมุดโทรศัพท์ให้แก พี่แกดึงไปแล้วก็เดินไปเลย ผมเอ๋ออยู่คนเดียวตอนนั้น อารายว้า
555555555 ผ่านไปอีกนานพอสมควรตอนนั้นผมอยู่ ม.3 แล้วเลยนัดเจอสาวในแชทอีก เป้นแฟนกันแล้วด้วย

"ฮัลโหลตัวเองอยู่ไหนแล้วละ"
"เค้าอยู่ตรงนี้ใส่เสื้อสีชมพูนะ"
"โอเคๆ" เลยหันมองๆ โอ้แม่เจ้าาาาา สิ่งที่เห็นผู้หญิงอ้วนตุ๊ต๊ะคนหนึ่งแต่เสียงหวานว่ะ มีกิ๊บสีแดงติดอยู่บนหัวน้ำหนักเธอน่าประมาณ 100กว่า แถมผิวดำสนิท กำลังหันซ้ายหันขวาหาใครสักคนมีหรอครับที่ผมจะอยู่เฉย คุณผู้อ่านคิดว่าผมจะเดินเข้าไปหาหรือว่าหนีหรอครับคำตอบคือ

เลื่อนลงข้างล่างนะ คำตอบรออยู่











เผ่นครับ ผมหนีสุดชีวิตกระโดขึ้นรถเมล์หนีหายไปเลย 5555555 ผมเข็ดกับการเล่นแชทไปสักพักหนึ่งแต่ก็ว่าอ่ะนะเพราะแชทนี่ก็เหมาะกับสำหรับคนที่ไม่มีความกล้า หาแฟนไม่ได้อย่างผม เพราะผมเองก็เคยไปจีบผู้หญิงต่อหน้าก็แห้วซะงั้นเพราะไม่กล้าพูดแถมมีไอ้พวกที่มาแย่งจีบมาขู่ผมซะอย่างงู้นอย่างนี้ ผมเคยไปจีบรุ่นพี่อยู่คนหนึ่งก็ไม่ได้สวยอะไรมากเลยยย แต่ก็มีคนแย่งจีบซะเยอะแถมทำตัวเป้นเจ้าของด้วย
"เฮ้ยย อย่ามายุ่งกะแฟนกรูนะเว้ยยยย"
"เดี่ยวโดนจนได้"
-*- ทำไมหรอครับ โอ้โหแล้วก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งสวยน่ารักมาก อยู่ม.4 ผมเองม.3 555555 เลยขอเบอร์โทรศัพท์และได้ด้วยครับแต่พอโทรไปเธอให้ความหวังผม

"ฮัลโหล สวัสดีครับพี่เชอรรี่ใช่มั้ยครับ"
"ใช่จ้าา อ้าวน้องเองหรอ"
ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยเธอถามผมว่าเรียนชั้นไหนเป้นยังไงผมก็เลยบอกความในใจกับเธอ
"ผมอยากขอพี่เป็นแฟนอ่ะครับ" เธอเงียบไปอึดใจและตอบกลับมาว่า
"ตอนนี้พี่ยังไม่ให้คำตอบนะ เดี่ยวพรุ่งนี้เลิกเรียนมาพบกันที่หลังโรงเรียนพี่จะให้คำตอบ" ผมก็ใจชื้นลุ้นมีความหวัง
"ได้ครับ"
"หลับฝันดีจ้ะ" เธอก็วางสายไป ใช่ครับผมนอนลุ้นทั้งคืนเธอชื่อพี่เชอร์รี่สวยน่ารักมากๆ ผมลุ้นอย่างมากเลย
พอตอนเช้าผมรีบตื่นแต่เช้ารีบไปโรงเรียนทันที เรียนไม่รู้เรื่องครับใจคิดไปถึงตอนเย็นอยู่แล้ว เอาแล้วสิตอนเย็นผมไปหาเธอตามที่นัดไว้
เธอก็มาพร้อมกับเพื่อนเธอ2-3คนและผมก็รีบเข้าไปทักเธอและถามว่า
"พี่ให้คำตอบผมได้หรือยังครับ"  เธอนิ่งและตอบว่า
"ตอนนี้พี่มีคนที่ชอบอยู่คนหนึ่งนะแต่พี่ไม่กล้าบอกเอาไว้ถ้าพร้อมแล้วพี่จะบอกแล้วกัน" ผมก็ยิ้มรับไม่ว่าอะไร หลังจากนั้นผมก็พูดคุยโทรศัพท์หาพี่เขาทุกคืนจนผ่านมาอาทิตย์หนึ่งพอโทรไปเธอไม่สบายเป็นไข้ แม่ของเขารับสายผมเป็นห่วงมากฝากบอกแม่เขาว่าผมโทรมาและให้กินยาพักผ่อนด้วย เพราะพี่เขาคิดถึงคนที่เขาชอบหรือเปล่านะ แต่ผมเศร้าว่ะ
พอผ่านไปอีกวันผมโทรหาพี่เขาตอนเย็นหลังเลิกเรียนแล้วกลับมาบ้านโทรหาพี่เขาทันที พอพี่เขารับสายพี่เชอรี่ก็พูดว่า
"ต่อไปตี๋น้อยไม่ต้องโทรหาพี่อีกแล้วนะ พี่มีแฟนแล้ว"
"ตกลงคนที่พี่แอบชอบเขาพี่สารภาพรักกับเขาแล้วหรอครับ"
"ใช่ แค่นี้ก่อนนะ" แล้วพี่เขาก็วางไป ผมนั่งร้องไห้คนเดียว เศร้า อกหักพูดไม่ถูกเจ็บมากครับ ผมอ้วนก็ไม่อ้วนหนักแค่ 49 เองสูง 172 ตอนนั้นแต่ผมคงไม่หล่อพอที่พี่เขาจะรับรักทำไมน้าผู้หญิงต้องดูคนที่ชอบที่หน้าตาด้วยไม่เข้าใจ นั่นครับการอกหักครั้งยิ่งใหญ่ของผม มีอีกเยอะครับ เดี่ยวผมค่อยมาเขียนในซีรี่ย์ต่อนะครับ ฝากติดตามผลงานของผมด้วยนะครับ

http://ppantip.com/topic/30819817  เมนูสุดสยองตอนแรก
http://ppantip.com/topic/30831413  เมนูสุดสยองตอนจบ
http://ppantip.com/topic/30862910  สัญญาณหลอนเสียงแห่งปีศาจ (จบในพาร์ท)
http://ppantip.com/topic/30980981  กรรมหลอนของสมณะ
http://ppantip.com/topic/30864363  ชวนกินน้ำพริกเปิปพิศดารชนิดจะไม่ลืมเลือนกันเลย

ติดตามด้วยนะครับแล้วผมจะเข้ามาเขียนผลงานเรื่อยๆ ขอบคุณมากครับ