สวัสดีครับ พอดีเพื่อนมาปรึกษาเรื่องจะไปเรียนแพทย์ ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ ถ้ามีความเห็นจากหลายๆ ทางน่าจะดีกว่า รบกวนสมาชิกพันธ์ทิพย์ช่วยกันแนะนำด้วยนะครับ
ตอนนี้เพื่อนอายุ 34-35 ปี จบการแพทย์สาขาหนึ่ง (มีใบอนุญาต) ทำงานสายงานนี้มาประมาณ 10 ปี ตอนนี้กำลังทำปริญญาเอกอยู่ (แต่คนละสาย แบบว่ามันเก่งหลายอย่าง ความพยายามสูงมาก) แต่เห็นว่าเรื่องวิทยานิพนธ์มีปัญหาเนื่องจากอาจารย์ที่มีอำนาจสูงสุดในโปรแกรมงี่เง่าสุดๆ ส่วนเรื่องรายได้ เดือนๆ นึงมันหาเงินได้มากพอควร พอกินพอใช้ได้สบายๆ แต่ไม่มั่นคงเพราะไม่ได้เป็นเจ้าของ ยังไม่มีครอบครัว (มีผู้หญิงชอบมันพอควร แต่มันไม่เอา พอถามมันๆ บอกว่าไม่อยากมีภาระ อยู่ตัวคนเดียวสบายกว่า) ที่ผ่านมามันต้องรับผิดชอบค่าเล่าเรียน+ค่าใช้จ่ายน้อง 2 คน ตอนนี้คนสุดท้ายจะจบปริญญาตรีปีนี้แล้ว ภาระหลักๆ ของมันก็คงจะหมดลงเร็วๆ นี้
ตอนนี้มันมาปรึกษาผมเรื่องจะไปเรียนต่อแพทย์ จะเรียนเอกชนที่เมืองไทยหรือไปเรียนที่ฟิลิปปินส์ดี โดยยกข้อดีข้อเสียมาให้ดังต่อไปนี้
ถ้าเรียนที่
เมืองไทย
ข้อดี
1. ไม่ต้องไปไกลพ่อแม่ เนื่องจากท่านก็อายุมากกันแล้ว
2. ยังทำงานไปเรียนไปได้ มันบอกว่า เวลาว่างวันหยุดหรือช่วงที่ปิดเทอมที่เด็กๆ เค้าไปเที่ยวเล่นกัน มันก็ยังไปหาเงินได้ มีราย ได้เข้ามาหมุนเวียนเรื่อยๆ ไม่ได้กินเงินเก็บที่มีไม่มากนักเพียงอย่างเดียว (ผมว่ามันทำได้ เพราะว่า ตอนเรียนโท-เอก ม.รัฐ (ภาคปกติ) มันทำงานไปเรียนไปจริงๆ)
3. ยังเล่นหุ้นหรือทำธุรกิจส่วนตัวไปพร้อมๆ กันได้
4. ในระหว่างนี้ มันยังมีโอกาสจัดการเรื่อง ป.เอก ให้เสร็จ หรือย้ายไปเรียน ป.เอก ที่ใหม่ได้ เพราะพื้นความรู้เดิมมันแน่นอยู่แล้ว (เพื่อนร่วมรุ่นของมันที่ผมรู้จักบอกมาว่ามันเทพมาก) พอดีโชคร้ายต้องมาเจอกับอาจารย์เจ้าปัญหา
ข้อเสีย
1. แพทย์เอกชนในเมืองไทย (คิดว่าท่านสมาชิกคงทราบว่าที่ไหนบ้าง) ค่าเรียนแพงมาก มันกังวลว่าจะมีเงินไม่พอจ่ายค่าเทอมจนจบ
2. สอบเข้าคงยาก เพราะว่าความรู้ที่มีตอนนี้มันคงไปสู้เด็กๆ ที่เพิ่งจบ ม.ปลาย ไม่ได้
3. ใช้เวลาเรียน 6 ปีเต็ม กว่ามันจะจบก็เลขสี่พอดิบพอดี
4. วิชาพื้นฐานของ ม.ปลาย เข้ากรุไปหมด ถ้าไปเรียนฟิสิกส์ เคมีตอนปีหนึ่งใหม่หมด มันบอกว่าตายเห็นๆ เพราะเทียบโอนไม่ได้ เกรดเดิมไม่ถึง (จากประสบการณ์ที่เป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่มันไม่เก่งนะครับ สมัยเรียนวิชาพรีคลินิก พวกกายวิภาค สรีรวิทยา ชีวเคมี ฯลฯ มันเรียนได้ดี จำเก่งมาก แต่มันไม่ชอบวิชาปี 1 อย่างแรง มันเป็นพวกชอบแนวปฏิบัติจริงมากกว่าเรียนในสิ่งที่เป็นนามธรรม ตอนนี้ทำงาน ฝีมือมันก็ใช่ย่อยอยู่ ผมที่วิชาปี 1 เกรด B ขึ้นไปทั้งนั้น ยังต้องปรึกษามันเป็นระยะๆ เลย)
5. มันบอกว่า "อายุมากแล้ว อายเด็กมันว่ะ"
ถ้าไปเรียนที่
ฟิลิปปินส์
ข้อดี
1. ใช้เวลาเรียนแค่ 4 ปี และคงไม่ต้องเรียนวิชา Pre-med
2. ได้เรียนเป็นภาษาอังกฤษ (ถึงจะแบบปินส์ก็ตาม)
3. เรื่องสอบเข้าคงยากน้อยกว่า
4. ค่าใช้จ่ายถูกกว่าเอกชนเมืองไทยเยอะมาก
5. เรื่องอายุมากคงไม่ต้องกลายเป็นประเด็น เนื่องจากสังคมนานาชาติคงไม่มีใครแคร์เรื่องนี้
ข้อเสีย
1. ต้องไปไกลพ่อแม่ที่อายุมาก (เห็นบอกว่า ถ้าไปจริงๆ ท่านก็ไม่ว่าอะไรหรอกเพราะเค้าเสียสละเพื่อคนในครอบครัวมามากแล้ว และมันก็มีแผนจะหาทุนไปเรียนเพิ่มเติมที่ต่างประเทศอยู่แล้ว)
2. กินเงินเก็บอย่างเดียว ไม่มีรายได้เพิ่มเป็นเวลา 4 ปีเต็ม ถ้ามีเหตุฉุกเฉิน อาจต้องกุมขมับ
3. ในระหว่างนี้ ไม่มีโอกาสจัดการเรื่อง ป.เอก ต้องรอให้กลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน
4. ถ้ามีโอกาสใหม่ๆ ในช่วง 4 ปีที่ไปเรียน เช่น ตำแหน่งอาจารย์มหาวิทยาลัย ก็แห้วเห็นๆ
รบกวนสมาชิกพันธ์ทิพย์ด้วยนะครับ ขอบคุณแทนเพื่อนด้วยครับ....
การเริ่มเรียนแพทย์ในคนที่มีอายุมาก
ตอนนี้เพื่อนอายุ 34-35 ปี จบการแพทย์สาขาหนึ่ง (มีใบอนุญาต) ทำงานสายงานนี้มาประมาณ 10 ปี ตอนนี้กำลังทำปริญญาเอกอยู่ (แต่คนละสาย แบบว่ามันเก่งหลายอย่าง ความพยายามสูงมาก) แต่เห็นว่าเรื่องวิทยานิพนธ์มีปัญหาเนื่องจากอาจารย์ที่มีอำนาจสูงสุดในโปรแกรมงี่เง่าสุดๆ ส่วนเรื่องรายได้ เดือนๆ นึงมันหาเงินได้มากพอควร พอกินพอใช้ได้สบายๆ แต่ไม่มั่นคงเพราะไม่ได้เป็นเจ้าของ ยังไม่มีครอบครัว (มีผู้หญิงชอบมันพอควร แต่มันไม่เอา พอถามมันๆ บอกว่าไม่อยากมีภาระ อยู่ตัวคนเดียวสบายกว่า) ที่ผ่านมามันต้องรับผิดชอบค่าเล่าเรียน+ค่าใช้จ่ายน้อง 2 คน ตอนนี้คนสุดท้ายจะจบปริญญาตรีปีนี้แล้ว ภาระหลักๆ ของมันก็คงจะหมดลงเร็วๆ นี้
ตอนนี้มันมาปรึกษาผมเรื่องจะไปเรียนต่อแพทย์ จะเรียนเอกชนที่เมืองไทยหรือไปเรียนที่ฟิลิปปินส์ดี โดยยกข้อดีข้อเสียมาให้ดังต่อไปนี้
ถ้าเรียนที่ เมืองไทย
ข้อดี
1. ไม่ต้องไปไกลพ่อแม่ เนื่องจากท่านก็อายุมากกันแล้ว
2. ยังทำงานไปเรียนไปได้ มันบอกว่า เวลาว่างวันหยุดหรือช่วงที่ปิดเทอมที่เด็กๆ เค้าไปเที่ยวเล่นกัน มันก็ยังไปหาเงินได้ มีราย ได้เข้ามาหมุนเวียนเรื่อยๆ ไม่ได้กินเงินเก็บที่มีไม่มากนักเพียงอย่างเดียว (ผมว่ามันทำได้ เพราะว่า ตอนเรียนโท-เอก ม.รัฐ (ภาคปกติ) มันทำงานไปเรียนไปจริงๆ)
3. ยังเล่นหุ้นหรือทำธุรกิจส่วนตัวไปพร้อมๆ กันได้
4. ในระหว่างนี้ มันยังมีโอกาสจัดการเรื่อง ป.เอก ให้เสร็จ หรือย้ายไปเรียน ป.เอก ที่ใหม่ได้ เพราะพื้นความรู้เดิมมันแน่นอยู่แล้ว (เพื่อนร่วมรุ่นของมันที่ผมรู้จักบอกมาว่ามันเทพมาก) พอดีโชคร้ายต้องมาเจอกับอาจารย์เจ้าปัญหา
ข้อเสีย
1. แพทย์เอกชนในเมืองไทย (คิดว่าท่านสมาชิกคงทราบว่าที่ไหนบ้าง) ค่าเรียนแพงมาก มันกังวลว่าจะมีเงินไม่พอจ่ายค่าเทอมจนจบ
2. สอบเข้าคงยาก เพราะว่าความรู้ที่มีตอนนี้มันคงไปสู้เด็กๆ ที่เพิ่งจบ ม.ปลาย ไม่ได้
3. ใช้เวลาเรียน 6 ปีเต็ม กว่ามันจะจบก็เลขสี่พอดิบพอดี
4. วิชาพื้นฐานของ ม.ปลาย เข้ากรุไปหมด ถ้าไปเรียนฟิสิกส์ เคมีตอนปีหนึ่งใหม่หมด มันบอกว่าตายเห็นๆ เพราะเทียบโอนไม่ได้ เกรดเดิมไม่ถึง (จากประสบการณ์ที่เป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่มันไม่เก่งนะครับ สมัยเรียนวิชาพรีคลินิก พวกกายวิภาค สรีรวิทยา ชีวเคมี ฯลฯ มันเรียนได้ดี จำเก่งมาก แต่มันไม่ชอบวิชาปี 1 อย่างแรง มันเป็นพวกชอบแนวปฏิบัติจริงมากกว่าเรียนในสิ่งที่เป็นนามธรรม ตอนนี้ทำงาน ฝีมือมันก็ใช่ย่อยอยู่ ผมที่วิชาปี 1 เกรด B ขึ้นไปทั้งนั้น ยังต้องปรึกษามันเป็นระยะๆ เลย)
5. มันบอกว่า "อายุมากแล้ว อายเด็กมันว่ะ"
ถ้าไปเรียนที่ ฟิลิปปินส์
ข้อดี
1. ใช้เวลาเรียนแค่ 4 ปี และคงไม่ต้องเรียนวิชา Pre-med
2. ได้เรียนเป็นภาษาอังกฤษ (ถึงจะแบบปินส์ก็ตาม)
3. เรื่องสอบเข้าคงยากน้อยกว่า
4. ค่าใช้จ่ายถูกกว่าเอกชนเมืองไทยเยอะมาก
5. เรื่องอายุมากคงไม่ต้องกลายเป็นประเด็น เนื่องจากสังคมนานาชาติคงไม่มีใครแคร์เรื่องนี้
ข้อเสีย
1. ต้องไปไกลพ่อแม่ที่อายุมาก (เห็นบอกว่า ถ้าไปจริงๆ ท่านก็ไม่ว่าอะไรหรอกเพราะเค้าเสียสละเพื่อคนในครอบครัวมามากแล้ว และมันก็มีแผนจะหาทุนไปเรียนเพิ่มเติมที่ต่างประเทศอยู่แล้ว)
2. กินเงินเก็บอย่างเดียว ไม่มีรายได้เพิ่มเป็นเวลา 4 ปีเต็ม ถ้ามีเหตุฉุกเฉิน อาจต้องกุมขมับ
3. ในระหว่างนี้ ไม่มีโอกาสจัดการเรื่อง ป.เอก ต้องรอให้กลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน
4. ถ้ามีโอกาสใหม่ๆ ในช่วง 4 ปีที่ไปเรียน เช่น ตำแหน่งอาจารย์มหาวิทยาลัย ก็แห้วเห็นๆ
รบกวนสมาชิกพันธ์ทิพย์ด้วยนะครับ ขอบคุณแทนเพื่อนด้วยครับ....