[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้The Alzheimer Man
เดอะ อัลไซเมอร์แมน กับคนขี้หลงขี้ลืม ผม อายุ 23 จบมาหมาดๆจากมหาวิทยาลัย ไม่ได้สมัครงานที่ใดหรอกครับ เพราะผมเป็นคนสวนให้กับบ้านสวนแห่งหนึ่ง อยู่บนดอย ซึ่งผมเหงาและผมต้องการที่จะเล่าประสบการณ์ของเด็กที่ผ่านโลกมาได้ 20 กว่าปีให้ฟัง ผมชอบระบายประสบการณ์ความคิด เปรียบมันเหมือนกับผมได้ระบายสีอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆเมื่อครั้งยังเด็ก หวังว่าความเหงาของผมจะให้ผมได้มีเพื่อนในโลกใบนี้ ลองสักครั้งกับ Pantip
ขอบพระคุณครับ
The Alzheimer Man
คนสวน
วันนี้ หน้าที่หลักของเรามีเหมือนดั่งเคย งานของคนงานและคนสวนมีสารพัดอย่าง รวมถึงงานบ้านที่ต้องรับผิดชอบ เราไม่ได้ระบายหรอกแต่เป็นการบอกเพื่อเตือนตัวเองว่าหน้าที่ของเรามีหลายอย่าง เราจะไม่ลืม เราจะพลาดไม่ได้ พอนึกได้ก็เดินลงจากบันไดและมองไปตรงต้นไม้ที่เจ้านิกกี้ ไก่ของเราชอบขึ้นไปเกาะอยู่
เอ้ะหายไปไหน มันคงขันหนีเราไปเดินเล่นแล้วสินะ อืมม วันนี้เราตื่นสายจริงๆ ทำยังไงได้เมื่อวานงานหนักนะ แถมตกเย็นก็ได้ช่วยคุณแม่ทอดเกี๊ยวและแจกจ่ายให้ลูกบ้านทุกคนอย่างอิ่มหนำ ก็สนุกนะแต่เหนื่อยหน่อย ไม่เป็นไรหรอก ชีวิตก็แบบนี้แหละสนุกไป
"เอ๊กกก โอ๊กก" เสียงเจ้านิกกี้ขับขันอยู่แถวๆบ่อปลาแน่เลย ฉันเดินลงไปตามทางบันไดในสวนร่มไม้ เห็นเจ้านิกกี้คุ้ยเขี่ยแมงเม่าที่ตกลงมาแห้งตายแถวนั้น ตวัดขาของมันเขี่ยไปทางบ่อปลา น้ำในบ่อกระเพื่อมกันยกใหย่ เมื่อฉันเดินลงมา ฉันเห็นนิกกี้ นิกกี้เห็นฉัน มันเขี่ยลักษณะดังกล่าวอีกครั้งและจบท่าทียืนสง่า ยืดอก และขาชิด มองมาที่ฉัน
"…โอเคนิกกี้ ยังไงนายก็ไม่หล่อแล้ว! หงอนก็ย่นสีก็ซีด ตัวก็ผอม ฮ่าๆ นายไม่ต้องบอก วันนี้ฉันตื่นสาย ฉันยอมรับ อาหารปลาน่ะมี แกไม่ต้องเขี่ยแมลงแมงเม่าลงไปในสระก็ได้"
ฉันไม่รีรอเดินตรงไปถือถ้วยกระเบื้องและตักอาหารปลาอยู่เต็มถ้วย เจ้านิกกี้เห็นเราเดินตรงมามันจึงหลีกให้อย่างพอใจ หนึ่งกำมือหยิบอาหารเม็ด แกว่งลงเล็กๆและโยนอาหารให้ลงตรงกลางบ่อ
ปลาหลากหลายจากทุกมุมบ่อ อิ่งกรูกันเข้ามากินเสียงจับ จุ่บ จั่บ จุ่บ จั่บ ฉันและเจ้านิกกี้ ทั้งคู่ได้แต่ยืนมองเจ้าปลามันกินอย่างเงียบๆ วันนี้ฉันจะให้อาหารเรื่อยๆคิดว่าจนกว่าปลามันจะเบื่ออาหารเลยแหละ
ลองมองไปทั่วบ่อจึงเห็นว่ายังมีเจ้าปลาหลายตัวที่แอบแหวกว่ายน้ำใสซุ่มเล่นอยู่ใต้ร่มไม้จากกิ่งไม้ที่โง้มผ่าน จากพืชน้ำที่ปกคลุมผิวน้ำ ตรงนั้นมันเย็นมากนักหรือไงให้อาหารก็ไม่ค่อยยอมมา นายไม่เห็นพวกนายหรือ มากันตั้งเยอะแย้ะ และแล้วเจ้านิกกี้ก็แอบย่องเบาหนีหายไปเล่นกับเพื่อนใหม่ของมัน เจ้าไก่ดำเพื่อนใหม่นั่นหวังว่าคงดีนะ เหอะๆพามาอึในบ้านได้ทุกวี่ทุกวัน คนเช็ดให้ไม่ใช่ใคร เรานี่แหละ
ปลาพวกนั้นชอบกินอาหารใต้ร่มไม้หรือ?
ฉันจึงโยนอาหารเม็ดให้กับเจ้าปลาที่แหวกว่ายในร่มเหล่านั้น เสียงก็ดัง จุ่บจั่บ จุ่บจั่บ เหมือนเคย …แต่ทำไม แต่ทำไมเรามีความรู้สึกที่ไม่เหมือนเคย เหมือนมันจะสนุกสุดๆที่ได้กินช้ากว่าเพื่อน …นี่เราบ้าไปแล้ว ปลาบ้าอะไรจะคิดได้ขนาดนั้น …บ้า บ้า บ้า! ตบแก้มตัวเองสามที ว่าแล้วก็นั่งดูพวกมันแหวกว่ายไปมาในร่มเงานั้น
ความจริงฉันชอบดูปลาในน้ำมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ไม่เคยอธิบายความรู้สึกที่ได้มองเห็นพวกมันผ่านตัวหนังสือแบบนี้มาก่อน มันเป็นความสุข เป็นความสุขที่ได้เห็นพวกนายเวียนว่าย อย่างอิสระ ในที่อยู่อาศัยที่มีความเย็นฉ่ำ มีอาหารเล็กๆไม่ให้พวกนายอดอยาก มีไม้น้ำปกคลุมทั้งบนพื้นผิวน้ำและใต้น้ำ เสมือนสปาที่ช่วยให้พวกนายสดชื่นขึ้น ฉันอยากจะลงไปแช่อย่างนั้นบ้างจัง แต่แม่ของฉันบอกฉันว่าดวงของฉันไม่ถูกกับน้ำ แม้มันจะจริงหรือไม่ ฉันก็จะขอมองดูพวกนายอยู่อย่างนี้ ดูลวดลายที่สลัดใต้น้ำ ดูระลอกคลื่นน้ำที่เล่นให้เราดู ดูผู้นำและผู้ตาม ดูแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจนถึงก้นบ่อ ว่ายผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ดวงตาของพวกนายช่างโตเสียจริง นายว่ายน้ำได้เร็วดีนะ ในน้ำคงเย็นใจน่าดู
ไม่รู้ว่าปลาเหล่านี้ต้องการทำให้เรารู้สึกหรือไม่ แต่ที่รู้คือเราเห็นน้ำใส เห็นความเย็นที่แผ่ซ่านใต้ร่มไม้ เห็นภาพสะท้อนตัวเราเองในนั้น ยิ่งมืดก็ยิ่งมองเห็นภาพสะท้อนนั้นชัดเจน มันสงบและมีความสุข
"เวลาที่ผมมีความสุขในวันนี้ ผมต้องการอยากจะได้ยินเสียงของนางฟ้าเอามากๆ อยากได้ยินเสียงว่าเธอโทรเข้ามา อยากได้ยินเสียงของเธอท่ามกลางความเงียบสงบทั้งหมด อยากรู้ทุกๆเรื่องของเธอ …แค่อยากได้ยิน
ผมหวังเสมอว่าความเย็นจากพื้นน้ำและเหล่าฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่ในใจผมจะส่งไปให้เธอผู้อยู่ห่าง ให้เธอได้สัมผัสบ้าง”
…ผมยังนั่งโยนป้อนอาหารให้ปลาไปเล่นๆทีละเม็ดสองเม็ด มันก็กินจุ่บ จั่บ มองดูความเคลื่อนไหว ความเป็นไปของโลกที่ผมมองดูอย่างช้าๆ
ถึงเวลาไปทำอย่างอื่นแล้วล่ะ ค่อยมาฝันกลางวันกันใหม่
The Alzheimer Man
คนสวน
เหล่าฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่ในใจ
วันนี้ หน้าที่หลักของเรามีเหมือนดั่งเคย งานของคนงานและคนสวนมีสารพัดอย่าง รวมถึงงานบ้านที่ต้องรับผิดชอบ เราไม่ได้ระบายหรอกแต่เป็นการบอกเพื่อเตือนตัวเองว่าหน้าที่ของเรามีหลายอย่าง เราจะไม่ลืม เราจะพลาดไม่ได้ พอนึกได้ก็เดินลงจากบันไดและมองไปตรงต้นไม้ที่เจ้านิกกี้ ไก่ของเราชอบขึ้นไปเกาะอยู่
เอ้ะหายไปไหน มันคงขันหนีเราไปเดินเล่นแล้วสินะ อืมม วันนี้เราตื่นสายจริงๆ ทำยังไงได้เมื่อวานงานหนักนะ แถมตกเย็นก็ได้ช่วยคุณแม่ทอดเกี๊ยวและแจกจ่ายให้ลูกบ้านทุกคนอย่างอิ่มหนำ ก็สนุกนะแต่เหนื่อยหน่อย ไม่เป็นไรหรอก ชีวิตก็แบบนี้แหละสนุกไป
"เอ๊กกก โอ๊กก" เสียงเจ้านิกกี้ขับขันอยู่แถวๆบ่อปลาแน่เลย ฉันเดินลงไปตามทางบันไดในสวนร่มไม้ เห็นเจ้านิกกี้คุ้ยเขี่ยแมงเม่าที่ตกลงมาแห้งตายแถวนั้น ตวัดขาของมันเขี่ยไปทางบ่อปลา น้ำในบ่อกระเพื่อมกันยกใหย่ เมื่อฉันเดินลงมา ฉันเห็นนิกกี้ นิกกี้เห็นฉัน มันเขี่ยลักษณะดังกล่าวอีกครั้งและจบท่าทียืนสง่า ยืดอก และขาชิด มองมาที่ฉัน
"…โอเคนิกกี้ ยังไงนายก็ไม่หล่อแล้ว! หงอนก็ย่นสีก็ซีด ตัวก็ผอม ฮ่าๆ นายไม่ต้องบอก วันนี้ฉันตื่นสาย ฉันยอมรับ อาหารปลาน่ะมี แกไม่ต้องเขี่ยแมลงแมงเม่าลงไปในสระก็ได้"
ฉันไม่รีรอเดินตรงไปถือถ้วยกระเบื้องและตักอาหารปลาอยู่เต็มถ้วย เจ้านิกกี้เห็นเราเดินตรงมามันจึงหลีกให้อย่างพอใจ หนึ่งกำมือหยิบอาหารเม็ด แกว่งลงเล็กๆและโยนอาหารให้ลงตรงกลางบ่อ
ปลาหลากหลายจากทุกมุมบ่อ อิ่งกรูกันเข้ามากินเสียงจับ จุ่บ จั่บ จุ่บ จั่บ ฉันและเจ้านิกกี้ ทั้งคู่ได้แต่ยืนมองเจ้าปลามันกินอย่างเงียบๆ วันนี้ฉันจะให้อาหารเรื่อยๆคิดว่าจนกว่าปลามันจะเบื่ออาหารเลยแหละ
ลองมองไปทั่วบ่อจึงเห็นว่ายังมีเจ้าปลาหลายตัวที่แอบแหวกว่ายน้ำใสซุ่มเล่นอยู่ใต้ร่มไม้จากกิ่งไม้ที่โง้มผ่าน จากพืชน้ำที่ปกคลุมผิวน้ำ ตรงนั้นมันเย็นมากนักหรือไงให้อาหารก็ไม่ค่อยยอมมา นายไม่เห็นพวกนายหรือ มากันตั้งเยอะแย้ะ และแล้วเจ้านิกกี้ก็แอบย่องเบาหนีหายไปเล่นกับเพื่อนใหม่ของมัน เจ้าไก่ดำเพื่อนใหม่นั่นหวังว่าคงดีนะ เหอะๆพามาอึในบ้านได้ทุกวี่ทุกวัน คนเช็ดให้ไม่ใช่ใคร เรานี่แหละ
ปลาพวกนั้นชอบกินอาหารใต้ร่มไม้หรือ?
ฉันจึงโยนอาหารเม็ดให้กับเจ้าปลาที่แหวกว่ายในร่มเหล่านั้น เสียงก็ดัง จุ่บจั่บ จุ่บจั่บ เหมือนเคย …แต่ทำไม แต่ทำไมเรามีความรู้สึกที่ไม่เหมือนเคย เหมือนมันจะสนุกสุดๆที่ได้กินช้ากว่าเพื่อน …นี่เราบ้าไปแล้ว ปลาบ้าอะไรจะคิดได้ขนาดนั้น …บ้า บ้า บ้า! ตบแก้มตัวเองสามที ว่าแล้วก็นั่งดูพวกมันแหวกว่ายไปมาในร่มเงานั้น
ความจริงฉันชอบดูปลาในน้ำมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ไม่เคยอธิบายความรู้สึกที่ได้มองเห็นพวกมันผ่านตัวหนังสือแบบนี้มาก่อน มันเป็นความสุข เป็นความสุขที่ได้เห็นพวกนายเวียนว่าย อย่างอิสระ ในที่อยู่อาศัยที่มีความเย็นฉ่ำ มีอาหารเล็กๆไม่ให้พวกนายอดอยาก มีไม้น้ำปกคลุมทั้งบนพื้นผิวน้ำและใต้น้ำ เสมือนสปาที่ช่วยให้พวกนายสดชื่นขึ้น ฉันอยากจะลงไปแช่อย่างนั้นบ้างจัง แต่แม่ของฉันบอกฉันว่าดวงของฉันไม่ถูกกับน้ำ แม้มันจะจริงหรือไม่ ฉันก็จะขอมองดูพวกนายอยู่อย่างนี้ ดูลวดลายที่สลัดใต้น้ำ ดูระลอกคลื่นน้ำที่เล่นให้เราดู ดูผู้นำและผู้ตาม ดูแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจนถึงก้นบ่อ ว่ายผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ดวงตาของพวกนายช่างโตเสียจริง นายว่ายน้ำได้เร็วดีนะ ในน้ำคงเย็นใจน่าดู
ไม่รู้ว่าปลาเหล่านี้ต้องการทำให้เรารู้สึกหรือไม่ แต่ที่รู้คือเราเห็นน้ำใส เห็นความเย็นที่แผ่ซ่านใต้ร่มไม้ เห็นภาพสะท้อนตัวเราเองในนั้น ยิ่งมืดก็ยิ่งมองเห็นภาพสะท้อนนั้นชัดเจน มันสงบและมีความสุข
"เวลาที่ผมมีความสุขในวันนี้ ผมต้องการอยากจะได้ยินเสียงของนางฟ้าเอามากๆ อยากได้ยินเสียงว่าเธอโทรเข้ามา อยากได้ยินเสียงของเธอท่ามกลางความเงียบสงบทั้งหมด อยากรู้ทุกๆเรื่องของเธอ …แค่อยากได้ยิน
ผมหวังเสมอว่าความเย็นจากพื้นน้ำและเหล่าฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่ในใจผมจะส่งไปให้เธอผู้อยู่ห่าง ให้เธอได้สัมผัสบ้าง”
…ผมยังนั่งโยนป้อนอาหารให้ปลาไปเล่นๆทีละเม็ดสองเม็ด มันก็กินจุ่บ จั่บ มองดูความเคลื่อนไหว ความเป็นไปของโลกที่ผมมองดูอย่างช้าๆ
ถึงเวลาไปทำอย่างอื่นแล้วล่ะ ค่อยมาฝันกลางวันกันใหม่
The Alzheimer Man
คนสวน