สวัสดีค่ะชื่อแอนค่ะ  เป็นคุณแม่ลูกสอง ณ ตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน  ลูกคนแรกอายุ 11 ขวบ เลี้ยงง่ายพูดอะไรก็เชื่อฟัง ถึงจะซนบ้างแต่ก็คือเด็กปกติทั่วไป  แต่คนเล็กอายุ 27 เดือน  ตอนนี้เข้าโรงเรียนแล้ว ตอนอยู่ที่ไทยเราต้องทำงานเลยต้องจ้างแม่บ้านเลี้ยง ยอมรับว่าคนเลี้ยงจะดูแลน้องดีมาก ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมอุ้มน้องได้ทั้งวัน เลยทำให้ลูกเรากลายเป็นคนติดมือ พอเราต้องย้ายตามสามีมาอยู่ต่างประเทศเราต้องเป็นคนเลี้ยงลูกเอง วางลูกไม่ได้เลยค่ะน้องจะร้องงอแงให้อุ้มตลอด ระยะหลังๆ เราต้องไปเรียนภาษาก็เลยต้องสลับกันเลี้ยงกับสามี และเค้าเล่าให้ฟังว่าอยู่กับเค้าน่ะดีมากไม่ร้องไม่งอแง แต่ทำไมเวลาลูกอยู่กับเรากับห่างกันไม่ได้เลย ขัดใจก็ไม่ได้ เวลาเข้าห้องน้ำเรายังต้องเอาลูกเข้าไปด้วย เพราะไม่งั้นร้องบ้านแตก  ตอนนี้เริ่มเข้าโรงเรียนแล้วทุกคนชมว่าเป็นเด็กเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่สร้างปัญหา และเป็นเด็กฉลาดที่สำคัญไม่งอแง แต่ทำไมเวลากลับบ้านอะไรไม่ได้ดั่งใจร้องจนตัวสั่น หลายต่อหลายครั้งไม่ค่อยชอบวิธีของสามี คือจับลูกไปขังไว้ในห้องรอจนกว่าจะหยุดร้องแล้วถึงเปิดประตู เป็นอย่างนี้เรื่อยมาลูกกลัวสามีแต่ไม่กลัวเรา ขู่ยังไงก็ไม่กลัว จนมาวันนี้เราขอให้สามีนัดจิตแพทย์เด็กสามีบอกไม่จำเป็น  เลยอยากมาถามแม่ๆ ในห้องชานเรือนว่ามีวิธีรับมือกับลูกน้อยที่เอาแต่ใจตัวเอง (เฉพาะกับคุณแม่) ยังไงกันบ้างค่ะ  

แอนเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยเก่ง แต่อยากได้คำแนะนำค่ะ