เรื่องมันมีอยู่ว่า วันนี้ขึ้นรถเมล์กลับบ้านตามปกติคนไม่แน่นมากยืนเกาะราวพนักพิงได้สบายๆ (เนื่องจากจขกท สูงแบบประหยัดเลยโหนราวไม่ถึง) พอถึงป้ายรถเมล์ที่หนึ่งก็มีมนุษย์ป้าคนที่1 ขึ้นรถมาและก็เร็วดั่งพายุ มนุษย์ป้าได้พาร่างอันบอบบางกว่าพยูนนิดนึงแทรกตรงช่องว่างเล็กๆระหว่างเรากับผู้โดยอีกคนจนเราเซไปข้างๆแถมกระเป๋าของมนุษย์ป้าฟาดแก้มซ้ายเราเต็มๆ เราก็หันขวับไปมองสิคะ มนุษย์ป้าเหมือนรู้ตัว...แต่...ไม่สนจ่ะใครจะเดือดร้อนก็เรื่องของเขามนุษย์ป้าไม่เกี่ยว ขณะที่เรากำลังโมโหอยู่รถเมล์วิ่งมาถึงอีกป้าย (ไวยิ่งกว่าfast6) มนุษย์ป้าคนที่2ก็ขึ้นรถมายืนขนาบเราอีกข้าง เราโดนมนุษย์ป้าล้อมอย่างสมบูรณ์แบบ เอาวะ คิดในใจ คนนี้ดีหน่อยเค้าก็ยืนเฉยๆเนาะ แต่ความคิดในใจน้อยๆของเราก็เปลี่ยนไป เมื่อคนที่นั่งเบาะตรงหน้าเราลุก ซึ่งมันก็อยู่ตรงหน้าเราเป๊ะๆเลยละค่ะ เราก็กำลังจะนั่ง ทันใดนั้นความเร็วเหนือแสงก็ปรากฎ มนุษย์ป้าคนที่2รีบเบี่ยงตัวมานั่งอย่างเร็ว มิหนำซ้ำเหยียบเท้าเราให้เป็นของแถมด้วย เราได้แต่ยืนอึ้งระคนความเจ็บแปลบที่เท้าน้อยๆ ยืนมาตั้งนานเมื่อยก็เมื่อยแถมโดนมนุษย์ป้าเหยียบเท้าอีก ทำไมชีวิตถึงรันทดเยี่ยงนี้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : มนุษย์ป้าคือสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรอยู่ใกล้