วันนี้ฝ้ายมีเรื่องเล่า น่ารักๆ มาเล่าให้เพื่อนๆ ฟังค่ะ
เป็นเรื่องราว การแอบปลื้มรุ่นพี่ สมัยตั้งแต่ ม.1 ค่ะ รวมระยะเวลาการแอบปลื้มพี่เขาก็ ราวๆๆ เกือบ 7 - 8 ปีได้ล่ะค่ะ ( ปัจจุบัน อยู่ ป.ตรี ปี 4 แล้วค่ะ) เขาชื่อพี่การ์ด เป็นลูกร้านเนื้อย่างเกาหลี อิอิ
เรื่องมีอยู่ว่าา.................
นั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็นึกถึงสมัยตอน ม.ต้น "แอบปลื้มรุ่นพี่ ม.ปลาย คนนึง ผิวคล้ำ หน้าคม 555 (ออกแนวดำเลยล่ะค่ะ เพื่อนๆมักจะเรียกว่า ถ่านบ้าง ช็อกโกแลตบ้าง) 555
ตอน ม.1 ก็เงียบๆ เฉย... แอบมองไปตามประสาวัยรุ่น ใสๆๆ (พี่เขามีพี่ชายคนนึงหน้าคล้ายกันมากเลยค่ะ จำผิดเลย ประมานว่าตอนแรกพี่เขาก็ใส่ชุดนักเรียน พอตกตอนบ่าย เอ้า...เปลียนเป็นชุด รด. สะงั้น แถมผมหยิกอีกตะหาก ผ่านไปสักระยะ แอบๆๆ หลอกถามเพื่อนดู เพื่อนก็บอกว่า เขาเป็นพี่น้องกัน เราก็เอ้าหรออ 5555)
พอ ม. 2 เพื่อนชักจะรู้ ก็ช่วยกันแซวไปตามระเบียบ เริ่มมีวีรกรรมหลายอย่าง มีเพื่อนไปแอบถามชื่อบ้าง ถามนั่นถามนี่บ้างง เรื่อยไป
แต่มีอยู่วันนึงเพื่อนเราสอบติดห้องพักครูกันหมดเลย แล้วมีเราคนเดียวที่ สอบห้องสุดท้ายย ปลายตึก (เพื่อนอยู่ตอน ก. หมด เราอยู่ ตอน ข.) เราสอบเสร็จเราก็ไปนั่งรอเพื่อนที่หน้าห้องพักครู แล้วเราก็จำครู คนหนึ่งได้ว่าเป็นที่ปรึกษาพี่เขาน่ะ แล้วอยู่ๆ ครู เขาก็เดินมาหาเราบอกว่า
ครูบอกว่า " หนูๆ รู้จักห้อง สารบรรณไหม"
เราก็ตอบไปว่า " รู้จักค่ะ " (ในใจคิด จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะค่ะ อิอิ)
ครูบอกอีกว่า " งั้น ไปเอาสมุดโน็ต เล่มเล็กๆๆ ที่มีเบอร์โทรศัพท์ ข้างโต๊ะคอม ให้ครูหน่อย น่ะ "
เราก็บอก " ได้ค่ะ ครู "
แล้วเพื่อนมันก็เดินออกมาพอดี เลยชวนมันไปด้วยย
พอไปถึง มันมีสมุดโน๊ต หลายเล่มมากก (ซึ่งเป็นสัญชาติญาณ อ่ะนะค่ะ ว่าต้องเปิดดูแน่นอนน ไม่งั้นไม่รู้หรอกว่าเล่มไหน ใช่ไหมค่ะ ?) พอเปิดหน้าแรกเท่านั่นแหละ โอ๊บ่ะ!! เจอเลยย
พี่........ 083-XXXXXXX
ณ จุดนั้นบอกเลยค่ะ โคตรดีใจเลยยย สุดๆๆอ่ะค่ะ เลยบอกเพื่อน " เห้ย แกจำ 5 ตัวหลังน่ะ ฉันจำ 5 ตัวหน้าเอง" (ไม่ได้เอาอะไรไปเลยย) พอขึ้นไปหา ครู เราก็รีบจดใส่กระดาษใหญ่เลยล่ะ เดี๋ยวลืม 555 แล้วก็คืนให้ ครูไป
พอได้เบอร์ พี่เขามาแล้วก็คิดในใจ " อ๋อยเข้าปากช้างแล้วโว๊ยย 5555 " แล้วก็อีกหลายๆๆ เหตุการณ์เลยล่ะค่ะ ทั้งตารางสอน ก็ได้มาโดยบังเอิญ ทั้งนั้นนนนน
หลังจากที่ได้เบอร์มาแล้วว เกิดอาการป๊อดด จร้าา ไม่กล้าโทรร ตื่นเต้น ลองกดโทรแล้ว ก็รีบวางสัญญาณ ก็ยังไม่ทันติดเลยย 555 (ก็ใจมันไม่กล้านิหน่าา) เลยเกิดความคิดว่า งั้นเอางี้.......ล่ะกันส่งข้อความแทนเลยดีกว่า ข้อความแรกส่งว่าอะไรไม่รู้จำไม่ได้ แต่ทุกข้อความที่ส่งไป จะลงท้ายด้วยคำว่า.............
คนที่ไม่คุ้นเคย
สัปดาห์นึงส่งที 3-4 ข้อความ (พี่เขาคงจะรำคาญเหมือนกันล่ะ 5555) พอเปิดเทอมใหม่ ลองเอาเบอร์ตู้โทรไป " เอ้า....ไม่ติด สงสัยเปลี่ยนเบอร์หนีเราแหงๆๆ เลย " ( ตอนอยู๋ที่ โรงเรียน ก็แอบบ หยอดตู้โทรศัพท์ ยิงไปแกล้งเล่น น่ะ บ่อยด้วย สนุกดี อิอิ) หลังจากพี่เขาเปลี่ยนเบอร์ก็ ใจเสียนิดหน่อยย.....
แต่เดี๋ยว.................... เหมือนเป็นพรมลิขิตอ่ะ ไปเจอเบอร์พี่เขาที่ห้องคอมที่เรียนห้องเดียวกัน เขาทำประวัติลงเครื่องไว้ ซึ่งเครื่องใครก็ เลขที่ใคร เลขที่มัน เผอิญอ่ะ เลขที่ตรงกัน++++ ก็ดำเนินนการแผนเดิมมาต่อเรื่อยยยย
พอ ม. 3 เริ่มร่วมกันสร้างวีรกรรมกับเพื่อนมากมาย แอบมองผ่านหน้าต่าห้องข้ามตึก แอบทำเป็นเดินผ่านหน้าประตู แอบเดินเฉี่ยวๆๆ จนพี่เขาจำได้นะเออ ว่าไอน้องคนนี้แอบปลื้ม 555 รู้ทุกอย่าง ตอนพักกลางวันพี่เขาชอบไปนั่งกินไก่อยู่ร้านค้าข้างโรงอาหาร ที่ประจำ กับร้านไอติม กับเพื่อนฝูง ( พอเราเดินไป เราก็ไม่กล้ามอง...หลบสายตาจร้าา เพื่อนพี่เขาก็รู้ ก็แซวกันใหญ่อ่ะ เรียกชื่อพี่เขา ซำไป ซ้ำมา 555 เวลาเดินสวนกันตรงบันได เพื่อนพี่เขาก็จะแซวว กันใหญ่เลยล่ะ ) คิดแล้วก็มีความสุข
มีครั้งนึง เดินเฉียดแขนเสื้อพี่แกไป โคตรฟิน......อะค่ะ บอกตรงๆๆ 5555
พอใกล้วันจบ มันก็จะมีเขียน
เฟรนชิฟ เนอะ เราก็ฝากให้เพื่อนเอาไปให้พี่เขาเขียนให้ พี่เขาก็เขียนแต่โดยดี 5555 แล้วเฟรนชิพน่ะ เพื่อนมันก็เขียนแซวไว้ เราเห็นเราก็เอาแม็คเย็บไว้เนอะ รีบพอดี ไม่ได้คิดอะไร แล้วฝากให้เพื่อนไปให้พี่เขา
พอได้กลับมา ก็รีบเปิดอ่านดูว่าเขียนอะไรบ้างงงง จำได้คร่าวๆๆๆ ว่า...........
หน้าที่แม็คเย็บไว้อ่ะ แง้บดูแล้วน่ะ อืม........มีแต่งงานกันด้วย
มีสายฟ้าฟาด้วยยยยยยยยยย.........................
( ยาวอยู่เหมือนกันจำได้แค่นี้ แต่พี่เขาเขียนกลอนมาด้วยว่า...)
ใครกันหนอไม่คุ้นเคย ไม่รู้เลยว่าคือใคร
มีพบมีจากไกล แล้วแต่ใจอยากจะเดิน
ฟินสุดๆๆๆๆ อ่ะ ขอบอกน่ะจุดนั้นนนนน
พอจบ ม. 3 เราไม่ได้เรียนต่อที่เดิม ก็มีกลับไปโรงเรียน ล่ะเจอพี่เขาบ้างนิดหน่อย ( แอบมอง อิอิ )
....หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลย ประมาณ 5 ปี....ก่อนหน้านี้ก็เจอ facebook พี่เขาแต่ก็ไม่ค่อยได้เล่น ก็ได้เห็นแค่รูป ( ที่ก็ไม่ค่อยได้เอาลง ( ในใจก็คิด ตลอดๆ ไม่ได้เจอแน่ๆ เลยยย )
....แล้วในวันนึง ดันไปเจอพี่เขาอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวโต้รุ่ง เราก็ยืนซื้อก๋วยเตี๋ยวอยู่ ยืนนิ่งสักพักนึง เลยจะหันหลังไปมองพี่ที่มารับ
...เฮ้ย!!! หันไปเพื่อความชัวร์ 2 รอบ+++++
พี่การ์ดนี่ว่าา 555 พี่เขาทักเราขึ้นมาก่อนเลยยยว่า......
พี่การ์ด " เอ้า นึกว่าใคร "
เรา " เฮ้ย หวัดดีค่ะพี่ " ( ดีใจสุดๆๆ อ่ะ 555 )
( ถามอะไร ไปนิดๆ หน่อยๆ ไม่กล้าคุยอะไรมาก แฟนพี่เขามาด้วย) ...... ได้ก๋วยเตี๋ยวพอดี เลยบอกลาพี่เขาไป พี่เขาก็บอกว่า " เอ้อ ไว้เจอกัน"
เออดีใจมาก ที่พี่เขา ยังจำน้องหน้ามึนคนนี้ได้ 555 ไม่น่าเชื่อ คิดว่าจะลืมเราไปแล้วเสียอีกกก
ปล....นั่งคิดไปคิดมาก็ขำตัวเองดีน่ะ เป็นความประทับใจสมัยยังเด็กๆ ในวันวานน ^____^
ปล. ( อีกรอบ) พี่ยังเป็นความประทับใจที่อยู่ในใจน้องเสมอจร้าาา 5555
แอบปลื้มรุ่นพี่ ที่น่าสนุก และประทับใจ! จริงๆ น่ะ ลองเข้ามาอ่านดูค่ะ...แล้วคุณจะหัวเราะไปกับเรา
เป็นเรื่องราว การแอบปลื้มรุ่นพี่ สมัยตั้งแต่ ม.1 ค่ะ รวมระยะเวลาการแอบปลื้มพี่เขาก็ ราวๆๆ เกือบ 7 - 8 ปีได้ล่ะค่ะ ( ปัจจุบัน อยู่ ป.ตรี ปี 4 แล้วค่ะ) เขาชื่อพี่การ์ด เป็นลูกร้านเนื้อย่างเกาหลี อิอิ
เรื่องมีอยู่ว่าา.................
นั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็นึกถึงสมัยตอน ม.ต้น "แอบปลื้มรุ่นพี่ ม.ปลาย คนนึง ผิวคล้ำ หน้าคม 555 (ออกแนวดำเลยล่ะค่ะ เพื่อนๆมักจะเรียกว่า ถ่านบ้าง ช็อกโกแลตบ้าง) 555
ตอน ม.1 ก็เงียบๆ เฉย... แอบมองไปตามประสาวัยรุ่น ใสๆๆ (พี่เขามีพี่ชายคนนึงหน้าคล้ายกันมากเลยค่ะ จำผิดเลย ประมานว่าตอนแรกพี่เขาก็ใส่ชุดนักเรียน พอตกตอนบ่าย เอ้า...เปลียนเป็นชุด รด. สะงั้น แถมผมหยิกอีกตะหาก ผ่านไปสักระยะ แอบๆๆ หลอกถามเพื่อนดู เพื่อนก็บอกว่า เขาเป็นพี่น้องกัน เราก็เอ้าหรออ 5555)
พอ ม. 2 เพื่อนชักจะรู้ ก็ช่วยกันแซวไปตามระเบียบ เริ่มมีวีรกรรมหลายอย่าง มีเพื่อนไปแอบถามชื่อบ้าง ถามนั่นถามนี่บ้างง เรื่อยไป
แต่มีอยู่วันนึงเพื่อนเราสอบติดห้องพักครูกันหมดเลย แล้วมีเราคนเดียวที่ สอบห้องสุดท้ายย ปลายตึก (เพื่อนอยู่ตอน ก. หมด เราอยู่ ตอน ข.) เราสอบเสร็จเราก็ไปนั่งรอเพื่อนที่หน้าห้องพักครู แล้วเราก็จำครู คนหนึ่งได้ว่าเป็นที่ปรึกษาพี่เขาน่ะ แล้วอยู่ๆ ครู เขาก็เดินมาหาเราบอกว่า
ครูบอกว่า " หนูๆ รู้จักห้อง สารบรรณไหม"
เราก็ตอบไปว่า " รู้จักค่ะ " (ในใจคิด จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะค่ะ อิอิ)
ครูบอกอีกว่า " งั้น ไปเอาสมุดโน็ต เล่มเล็กๆๆ ที่มีเบอร์โทรศัพท์ ข้างโต๊ะคอม ให้ครูหน่อย น่ะ "
เราก็บอก " ได้ค่ะ ครู "
แล้วเพื่อนมันก็เดินออกมาพอดี เลยชวนมันไปด้วยย
พอไปถึง มันมีสมุดโน๊ต หลายเล่มมากก (ซึ่งเป็นสัญชาติญาณ อ่ะนะค่ะ ว่าต้องเปิดดูแน่นอนน ไม่งั้นไม่รู้หรอกว่าเล่มไหน ใช่ไหมค่ะ ?) พอเปิดหน้าแรกเท่านั่นแหละ โอ๊บ่ะ!! เจอเลยย
พี่........ 083-XXXXXXX
ณ จุดนั้นบอกเลยค่ะ โคตรดีใจเลยยย สุดๆๆอ่ะค่ะ เลยบอกเพื่อน " เห้ย แกจำ 5 ตัวหลังน่ะ ฉันจำ 5 ตัวหน้าเอง" (ไม่ได้เอาอะไรไปเลยย) พอขึ้นไปหา ครู เราก็รีบจดใส่กระดาษใหญ่เลยล่ะ เดี๋ยวลืม 555 แล้วก็คืนให้ ครูไป
พอได้เบอร์ พี่เขามาแล้วก็คิดในใจ " อ๋อยเข้าปากช้างแล้วโว๊ยย 5555 " แล้วก็อีกหลายๆๆ เหตุการณ์เลยล่ะค่ะ ทั้งตารางสอน ก็ได้มาโดยบังเอิญ ทั้งนั้นนนนน
หลังจากที่ได้เบอร์มาแล้วว เกิดอาการป๊อดด จร้าา ไม่กล้าโทรร ตื่นเต้น ลองกดโทรแล้ว ก็รีบวางสัญญาณ ก็ยังไม่ทันติดเลยย 555 (ก็ใจมันไม่กล้านิหน่าา) เลยเกิดความคิดว่า งั้นเอางี้.......ล่ะกันส่งข้อความแทนเลยดีกว่า ข้อความแรกส่งว่าอะไรไม่รู้จำไม่ได้ แต่ทุกข้อความที่ส่งไป จะลงท้ายด้วยคำว่า.............
คนที่ไม่คุ้นเคย
สัปดาห์นึงส่งที 3-4 ข้อความ (พี่เขาคงจะรำคาญเหมือนกันล่ะ 5555) พอเปิดเทอมใหม่ ลองเอาเบอร์ตู้โทรไป " เอ้า....ไม่ติด สงสัยเปลี่ยนเบอร์หนีเราแหงๆๆ เลย " ( ตอนอยู๋ที่ โรงเรียน ก็แอบบ หยอดตู้โทรศัพท์ ยิงไปแกล้งเล่น น่ะ บ่อยด้วย สนุกดี อิอิ) หลังจากพี่เขาเปลี่ยนเบอร์ก็ ใจเสียนิดหน่อยย.....
แต่เดี๋ยว.................... เหมือนเป็นพรมลิขิตอ่ะ ไปเจอเบอร์พี่เขาที่ห้องคอมที่เรียนห้องเดียวกัน เขาทำประวัติลงเครื่องไว้ ซึ่งเครื่องใครก็ เลขที่ใคร เลขที่มัน เผอิญอ่ะ เลขที่ตรงกัน++++ ก็ดำเนินนการแผนเดิมมาต่อเรื่อยยยย
พอ ม. 3 เริ่มร่วมกันสร้างวีรกรรมกับเพื่อนมากมาย แอบมองผ่านหน้าต่าห้องข้ามตึก แอบทำเป็นเดินผ่านหน้าประตู แอบเดินเฉี่ยวๆๆ จนพี่เขาจำได้นะเออ ว่าไอน้องคนนี้แอบปลื้ม 555 รู้ทุกอย่าง ตอนพักกลางวันพี่เขาชอบไปนั่งกินไก่อยู่ร้านค้าข้างโรงอาหาร ที่ประจำ กับร้านไอติม กับเพื่อนฝูง ( พอเราเดินไป เราก็ไม่กล้ามอง...หลบสายตาจร้าา เพื่อนพี่เขาก็รู้ ก็แซวกันใหญ่อ่ะ เรียกชื่อพี่เขา ซำไป ซ้ำมา 555 เวลาเดินสวนกันตรงบันได เพื่อนพี่เขาก็จะแซวว กันใหญ่เลยล่ะ ) คิดแล้วก็มีความสุข
มีครั้งนึง เดินเฉียดแขนเสื้อพี่แกไป โคตรฟิน......อะค่ะ บอกตรงๆๆ 5555
พอใกล้วันจบ มันก็จะมีเขียน เฟรนชิฟ เนอะ เราก็ฝากให้เพื่อนเอาไปให้พี่เขาเขียนให้ พี่เขาก็เขียนแต่โดยดี 5555 แล้วเฟรนชิพน่ะ เพื่อนมันก็เขียนแซวไว้ เราเห็นเราก็เอาแม็คเย็บไว้เนอะ รีบพอดี ไม่ได้คิดอะไร แล้วฝากให้เพื่อนไปให้พี่เขา
พอได้กลับมา ก็รีบเปิดอ่านดูว่าเขียนอะไรบ้างงงง จำได้คร่าวๆๆๆ ว่า...........
หน้าที่แม็คเย็บไว้อ่ะ แง้บดูแล้วน่ะ อืม........มีแต่งงานกันด้วย
มีสายฟ้าฟาด้วยยยยยยยยยย.........................
( ยาวอยู่เหมือนกันจำได้แค่นี้ แต่พี่เขาเขียนกลอนมาด้วยว่า...)
ใครกันหนอไม่คุ้นเคย ไม่รู้เลยว่าคือใคร
มีพบมีจากไกล แล้วแต่ใจอยากจะเดิน
ฟินสุดๆๆๆๆ อ่ะ ขอบอกน่ะจุดนั้นนนนน
พอจบ ม. 3 เราไม่ได้เรียนต่อที่เดิม ก็มีกลับไปโรงเรียน ล่ะเจอพี่เขาบ้างนิดหน่อย ( แอบมอง อิอิ )
....หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลย ประมาณ 5 ปี....ก่อนหน้านี้ก็เจอ facebook พี่เขาแต่ก็ไม่ค่อยได้เล่น ก็ได้เห็นแค่รูป ( ที่ก็ไม่ค่อยได้เอาลง ( ในใจก็คิด ตลอดๆ ไม่ได้เจอแน่ๆ เลยยย )
....แล้วในวันนึง ดันไปเจอพี่เขาอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวโต้รุ่ง เราก็ยืนซื้อก๋วยเตี๋ยวอยู่ ยืนนิ่งสักพักนึง เลยจะหันหลังไปมองพี่ที่มารับ
...เฮ้ย!!! หันไปเพื่อความชัวร์ 2 รอบ+++++
พี่การ์ดนี่ว่าา 555 พี่เขาทักเราขึ้นมาก่อนเลยยยว่า......
พี่การ์ด " เอ้า นึกว่าใคร "
เรา " เฮ้ย หวัดดีค่ะพี่ " ( ดีใจสุดๆๆ อ่ะ 555 )
( ถามอะไร ไปนิดๆ หน่อยๆ ไม่กล้าคุยอะไรมาก แฟนพี่เขามาด้วย) ...... ได้ก๋วยเตี๋ยวพอดี เลยบอกลาพี่เขาไป พี่เขาก็บอกว่า " เอ้อ ไว้เจอกัน"
เออดีใจมาก ที่พี่เขา ยังจำน้องหน้ามึนคนนี้ได้ 555 ไม่น่าเชื่อ คิดว่าจะลืมเราไปแล้วเสียอีกกก
ปล....นั่งคิดไปคิดมาก็ขำตัวเองดีน่ะ เป็นความประทับใจสมัยยังเด็กๆ ในวันวานน ^____^
ปล. ( อีกรอบ) พี่ยังเป็นความประทับใจที่อยู่ในใจน้องเสมอจร้าาา 5555