ตั้งแต่ดูละครมาก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ
ฉากเลิฟซีนนั้น real เอามาก ไม่ได้ real ในแง่จูบจริง บดขยี้ปาก หรือเรื่องบนเตียง (อันนั้นเด็กๆ)
แต่เป็นการใช้ภาษากาย มือไม้ที่สมจริง เป็นธรรมชาติในซีนที่ยาวต่อเนื่อง

มือของนางเอก (ปกติเราจะเห็นแต่พระเอก) ที่ค่อยไล้ไปตามใบหน้าของพระเอก มาที่ไหล่ หน้าอก ด้วยความรัก การกำมือแน่น ดึงรั้งเบาๆ ลูบแบบปลอมประโลมและเตือนสติ การเคลื่อนของสายตาของพระเอกมองไล่ไปทั่วๆทั้งใบหน้า เหมือนจะพยายามจดจำบันทึกไว้ในวิญญาณ  มันสื่อว่าทั้งคู่กระหายกันและกัน ทั้งหลงทั้งรัก ทั้งห่วงอาทร และมีความกลัวอยู่ข้างในใจ

แม้กระทั่งการถอนหายใจ อีกทั้งจังหวะของการกอดซบหน้านิ่งๆ
วิธีการอิงแอบของพระ-นาง มันเล่าเรื่องไปควบคู่และสอดคล้องกับไดอะล็อคที่พัฒนาไปในแต่ละวินาทีแบบกลมกลืน
โดยเฉพาะฉากยื้อยุดในตอนจบ ระหว่างที่นางเอกพูดพล่ามเหตุผลประดามีที่จะไป
พระเอกก็ตั้งใจฟังค่อยๆ ไล้นิ้วเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าของนางเอกไปด้วย



นี่เป็นสัมผัสที่ละเอียดของคนรักจริงๆ มันทำให้เชื่อ
และไม่ใช่แค่ฉากนี้ฉากเดียวเท่านั้น ละครเรื่องนี้เต็มไปด้วยฉากรักที่ประณีต
เป็นอีกหนึ่งจุดแข็ง(ในอีกหลายจุด)ที่ทำให้เป็น “ละครแห่งรัก” ที่ถึงกึ๋น ถึงอรรถรสที่สุดของที่สุด