เพิ่งเคยตั้งกระทู้แนวนี้เป็นครั้งแรก ไม่เคยเชิ่อตัวเองเหมือนกัน ว่าจะรู้สึกดีๆกับละครเรื่องหนึ่ง จนมาตั้งกระทู้ขอบคุณได้

กระทู้นี้เพื่อขอบคุณฟ้าจรดทราย และเพื่อเก็บความรู้สึกที่หาได้ยากไว้ค่ะ
เราขอเล่าเรื่องของตัวเอง ประกอบกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นเวลาดูละครเรื่องนี้ค่ะ
หากใครเห็นว่ากระทู้นี้ดราม่า เวิ่นเว้อ เพ้อพก เราต้องขออภัยด้วยนะคะ

ในอดีตและปัจจุบัน เรารักคนๆหนึ่งค่ะ คนที่อายุห่างจากเรามากๆ คนที่ไม่ได้หวังเลยว่าจะได้อยู่คู่กัน เพราะอายุ และเรื่องอื่นๆที่ทำให้ยากที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ เรารู้และทำเป็นมองข้ามมันไป แลกกับความสุข เพียงแค่ได้อยู่กับคนๆนั้น หัวเราะ เดินไปด้วยกัน...ก็มีความสุขมากแล้ว
สุขอย่างที่ไม่เคยมีมาในชีวิต หัวเราะและยิ้มอย่างไม่มีสิ้นสุด เรียกได้ว่าหลุดเข้าไปใน"วงกลมของเขา"อย่างเต็มที่ คือ มีชีวิตอยู่ในชีวิตของเขา วิถีชีวิตของเขาคือของเรา
จนวันหนึ่งโดยไม่คาดคิด หรือมันสัญญาณเตือนใดๆ คนๆนั้นทิ้งเราไป ทิ้งไปอย่างเลือดเย็น เราจะไม่ขอพูดถึง"เหตุผลทีทิ้งฉันไป"นะคะ เพราะมันเจ็บปวดเกินไป เกรงว่าจะร้องไห้ออกมา ...และกลัวว่าคนที่รู้เรื่องของเราจะเดาได้ว่าเราคือใครด้วย ^^

ตั้งแต่เจอเขา เราไม่ต้องอ่านนิยายแนวทะเลทราย ทั้งที่ชอบมาก ชอบพระเอกโหดหื่น ;).... เพราะเขามีครบแบบที่เราชอบ (อร๊ายยยยย >.<)
ตั้งแต่อยู่กับเขา เราไม่ได้ดูละครไทย....เพราะเขาชอบซีรีห์จีนกำลังภายใน 555
ตั้งแต่อยู่กับเขา...วิถีชีวิตเราเหมือนกัน ทั้งการจัดห้อง รสอาหาร การใช้เงินกับสิ่งที่ควรใช้ ฯลฯ
ตั้งแต่อยู่กับเขา...เรานอนดึก ...เอ๊ะ?! ยังไง
ตั้งแต่เจอเขา อยู่กับเขา...จนกลับมาอยู่คนเดียวในปัจจุบัน...เรารักเขาเสมอ คิดถึงเขาเสมอ และให้อภัยเขา
.....เพราะความสุข ความอ่อนโยนที่เขาเคยมีให้เรา มันมากกว่าความเจ็บปวดอย่างที่สุดที่ทิ้งเราไป มากมายนัก.....

หลังจากนั้นเราเลิกอ่านนิยายโรแมนติก ทะเลทราย อย่างถาวร
หลังจากนั้นเราเลิกดูละคร ซีรีห์ ภาพยนต์รักใดๆ อย่างถาวร
.... เพราะตอนนั้นมันทำให้เราหวนคิดถึงเขามาก เจ็บปวดมากที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆแล้ว แม้จะยังใช้ชีวิตเหมือนกันที่เคยอยู่กับเขา เพราะมันเคยชิน จนกลายเป็นวิถีชีวิตของเราเอง

ฟ้าจรดทราย บอกตรงๆเลย ตอนแรกไม่คิดจะดู...
กลัวว่าหวานเกินไป กลัวว่าจะอิจฉา กลัวว่าจะหวนกลับไปคิดถึงแล้วเจ็บปวดอีก

แต่เอาเข้าจริงพอเผลอไปดูตามกระแสที่มีข่าว เพราะอยากรู้ว่าเป็นยังไง ตั้งใจว่าถ้ารู้สึกว่าชักจะหวานเกินไปแล้ว ก็จะปิด

พอได้ดูจริงๆ ยิ่งติดตามมากขึ้น ยิ่งอยากดูมากขึ้น
สำหรับเรามันไม่ใช่ความฟิน มันไม่ใช่อารมณ์จิกหมอนแบบที่หลายๆคนคงเป็นกัน
แต่เรารู้สึกถึง"ภาพเสมือนของความสุข"ที่กลับมาอีกครั้ง
ไม่ใช่ที่เนื้อหาของบทละครที่ดียิ่งกว่าดีอยู่แล้ว สำหรับเรามันหมายถึง "บุคลิกลักษณะของตัวละครและความสัมพันธ์ของตัวละคร" มากกว่า ที่ทำให้เราหวนคิดถึงอดีตที่มีความสุข

อายุของชารีฟ และมิเชลล์ที่ห่างกัน.....เรากับเขาอายุห่างกว่าพวกเขาบวกไป 2 ปี
บุคลิกตอนอยู่ในทะเลทรายของมิเชลล์.....ใกล้เคียงเรามาก
และที่สำคัญที่สุด ที่ดีที่สุด ที่เป็นที่สุดที่ทำให้เราสามารถกลับมาดูละครแนวนี้ได้.....คือ บุคลิกและนิสัยของชารีฟ...มันเหมือนเขามาก เขาที่เรารัก

การถือหน้าที่เป็นสิ่งสำคัญ การใส่ใจดูแลผู้อื่น นิสัยของชารีฟเวลาอยู่กับมิเชลล์ แววตาหวานๆ น้ำเสียงทุ้ม และระดับ"ความหฤหื่น"ของชารีฟ(อร๊ายยยยย อีกครั้ง >.<~) บอกตรงๆมันเหมือนเขามาก แต่แทนที่เราจะรู้สึกแบบ "โอ๊ย! ไม่เอาแล้ว อิจฉา ฉันคิดถึงตอนอยู่กับเขา ฉันไม่อยากดู!"
... แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่น ความคิดถึง ความสุขที่กลับมาชั่วขณะหนึ่ง

แน่นอนที่สุด "ฟ้าจรดทราย" ทำให้เรากลับมารู้ตัวเอง ที่จริงเรารักเขาเสมอ คิดถึงเขาเสมอ มันมากกว่าความเจ็บปวดที่ไม่อาจอยู่ด้วยกัน
เรารู้สึกถึงความสุขผ่านละครเรื่องนี้ ทำให้เรายิ้มออกมา เผลอคิดถึงวันที่อยู่กับเขา วันที่เดินด้วยกัน วันที่ฟังเสียงเขาเล่นดนตรี วันที่เขาทำกับข้าวให้กิน วันที่เขาพูดหวานๆ วันที่เราแอบเรียกชื่อจริงของเขาตอนเขาหลับเพราะความอบอุ่นหัวใจ สารพัดจะกล่าวถึง อย่างที่บอกนะคะ มันเหมือนอดีตของเรามากๆ
และท้ายที่สุด ตอนสุดท้ายวันนี้ เราเข้าใจจิตใจมิเชลล์ดีเลยค่ะ ว่าเธอรู้สึกยังไงที่ถูกบอกให้กลับไปหลังงานแต่งงานของชารีฟ เราร้องไห้แทนเธอเลยจริงๆ

เราไม่รู้แน่หรอกว่าบทละครนี้กับนิยายเหมือนกันแค่ไหน(เพราะยังไม่เคยอ่าน) หรือจริงๆแล้วละครควรจะยาวกว่านี้มั้ย สิ่งที่เรารอคอยและจดจ้องทุกวันจันทร์-อังคาร คือ ความเป็นไปของชารีฟกับมิเชลล์
เรามีความสุขผ่านพวกเขาทั้งสองคนค่ะ เราดีใจนะที่ได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว แม้เราไม่ได้อยู่กับเขา เราก็ยังรักเขาได้ คิดถึงเขาได้ อาจดูเพ้อๆนะคะ แต่เรารู้ดีว่าการมีชีวิตจมอยู่กับอดีตมันไม่ได้ดีซะเท่าไหร่ แต่สำหรับเรา เมื่ออดีตคือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเรา ทำไมเราจะยังคิดถึงมันไม่ได้นะ

ตั้งแต่ดูละครมา เวลาเราออกไปนั่งตรงระเบียงตอนกลางคืนตามปกติ หลับตา ฟังเสียงความเงียบ เราฮัมเพลงดาวเหนือและคิดถึงเขาโดยไม่รู้ตัว...
ไม่มีเขารออยู่ตรงปลายทางหรอกค่ะ มีแต่ตัวเราเท่านั้นที่ต้องไปต่อไป เพราะเรายังมีชีวิตอยู่

ขอบคุณ"ฟ้าจรดทราย"จากใจจริงๆนะคะ ที่ทำให้เราเห็นภาพเสมือนของความสุขในหัวใจผ่านละครอีกครั้ง...