ขอเล่าเรื่องท้าวความก่อนนะคะ
ตอนเราเริ่มคบกับแฟน แฟนเรามีแฟนอยู่แล้ว คือเราเป็นคนมาทีหลังค่ะ
แต่ตอนแรกเราไม่รู้ กว่าจะรู้ก็คือรักกันไปแล้ว แฟนเราก็เลิกกับแฟนเก่ามาคบกับเรา
แล้วแม่แฟนคือ รักแฟนเก่ามาก และแกมีปัญหาว่าพ่อของแฟนเจ้าชู้ แกเลยอคติมาก เกลียดเราเหมือนที่เกลียดชู้ของสามีน่ะค่ะ
ตอนที่แฟนเลิกกับแฟนเก่ามาเลือกเรา มีจดหมายเปิดผนึก(แบบตั้งใจประจาน)ไปให้คุณพ่อเราที่ทำงาน
เนื้อหาก็ ... ประมาณให้อบรมสั่งสอนลูกสาวหน่อย อะไรงี้น่ะค่ะ แต่หยาบคายมาก ลงชื่อว่าจากแม่ของแฟน
ตอนนั้นแม่เราก้องรีบมาจาก ตจว. มาดูว่าเกิดอะไรขึ้น (แม่เรารับรู้แต่แรกว่าเราคบกับแฟนคนนี้ แต่เราไม่เคยบอกว่าเราไปรู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว)
เราก็ถูกบังคับเลิก เราก็ขอเลิกกับแฟน ตอนนั้นเราโกรธมาก โทร.ไปหาแฟน แต่แม่แฟนเป็นคนรับมือถือ ก็เลยเถียงกัน
แล้วแฟนก็มาดูจดหมาย บอกว่าเป็นลายมือแฟนเก่า แฟนเก่าเป็นคนเขียน
สุดท้ายเรากับแฟนก็ยังคบกันต่อจนถึงวันนี้
ถึงตอนนี้เราคบกับแฟนมาสามปีแล้วค่ะ
แฟนเราเข้าบ้านเราได้ค่ะ พอคบกันต่อมาสักปีเราก็คุยกับที่บ้าน
พาไปทานข้าวกับแม่ก่อน แม่ก็โอเค ไม่ว่าอะไร ก็เริ่มมาทานข้าวพร้อมคุณพ่อด้วย
ตอนนี้คือที่บ้านเราก็โอเค ไม่ได้พูดกันถึงเรื่องเก่าๆแล้ว
แต่แม่แฟนยังไม่ยอมให้เราพบค่ะ
เราเคยพยามยามก็ซื้อของเข้าไปให้ แกไม่ให้เจอก็ฝากแฟนเข้าไป ทำแบบนี้อยู่เกือบปี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แฟนก็บอกว่าช่วยคุยให้อยู่ แต่พูดถึงเราแกก็จะเปลี่ยนเรื่อง
จนเราก็คิดว่า อืม ช่างเถอะละกัน - - ปล่อยไว้ยังงี้แหละ
แล้ววันก่อน แฟนบอกว่า อยากให้ไปเจอแม่หน่อย
เพราะคิดว่าอยากแต่งงานด้วย ก็เลยต้องเข้ากับที่บ้านให้ได้
พี่สาวแฟนก็บอกจะช่วยคุยให้ (เราสนิทกับพี่สาวแฟนดีค่ะ คุณพ่อแฟนก็ไม่ได้ไม่ชอบเรา)
พี่สาวก็มาคุยกับเราก่อน ว่าต้องทำยังไงบ้าง ทำไมแม่ถึงโกรธเราอยู่
เราก็เลยทราบว่า ตกลงที่แกเกลียดเรานักก็เพราะสามีเจ้าชู้ อย่างที่ว่า
แล้วแกโกรธที่เราเถียงกลับ ตอนที่คุยโทรศัพท์ครั้งแรก
แล้วจดหมายนั้น คือแกเขียนกับแฟนเก่าของแฟนด้วย
เราก็เลยยิ่งรู้สึกไม่พอใจน่ะค่ะ ว่าถ้ายังงั้นเราก็มีสิทธิ์จะโกรธแกหรือเปล่า
สรุปคือว่า เรายอมรับผิดนะ ที่ว่าเราแย่งแฟนมาจากแฟนเก่าจริง
พี่สาวบอกว่า ถ้าเข้าไปครั้งแรก ให้เอาดอกไม้ไปกราบขอขมา เราก็โอเค เราทำได้
แต่พอพูดถึงเรื่องจดหมายฉบับนั้น เราก็รู้สึกไม่อยากยอมรับขึ้นมาเลย
พี่สาวบอกว่า ถ้าแม่จะด่า จะเดินหนี ให้นั่ง อย่าเถียง
ให้หาเวลาเข้าไปบ่อยๆ แล้วท่านจะยอมรับ
เราก็ฟังไว้ ... แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าจะอดได้มั๊ย
คือ เราคิดว่า ทีบ้านเรายังไม่มีปัญหากับแฟนเราเลย ทั้งที่เคยโดนด่าว่าทางจดหมาย
เรารับไม่ได้ตรงที่ว่า ท่านก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำไมถึงทำแบบนี้
จะดุด่าตักเตือนก็น่าจะพูดกับเราก่อน ไม่ใช่เริ่มที่ประจานพ่อแม่เราให้ได้อาย
(แต่จดหมายนั่นถึงมือพ่อเรา โดยมีลูกน้องคนสนิทได้อ่านแค่คนเดียวค่ะ ที่เปิดอ่านเพราะจ่าหน้าซองไม่ขัดเจน ถ้าเปิดอ่านข้างในถึงจะรู้ว่าจะส่งถึงใคร และจดหมายก็ไม่ได้ปิดซอง)
สุดสัปดาห์หน้าแฟนบอกว่าจะพาไปพบแม่
เราไม่อยากไป ก็คุยกับแฟน แต่แฟนบอกว่าไม่งั้นก็ไปไม่ถึงไหน ถ้าเข้าบ้านเขาไม่ได้ก็แต่งงานไม่ได้ก็คงต้องเลิกกันสักวัน
พี่สาวบอกว่า ถ้าเรารักแฟนจริงก็ต้องทำได้ทุกอย่าง
คือส่วนเสียของเราคือ เราเป็นคนทิฐิสูงคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่คนไร้เหตุผล
เราไม่ได้อยากเลิกกับแฟน แต่ไม่รู้จะทำตัวดีกับแม่เขายังไง คิดว่ามันเกินไปไหม ยอมได้ไหมกับสิ่งที่เขาทำกับพ่อแม่เรา
แฟนจะพาไปพบแม่ค่ะ แต่ไม่อยากไปเลย...
ตอนเราเริ่มคบกับแฟน แฟนเรามีแฟนอยู่แล้ว คือเราเป็นคนมาทีหลังค่ะ
แต่ตอนแรกเราไม่รู้ กว่าจะรู้ก็คือรักกันไปแล้ว แฟนเราก็เลิกกับแฟนเก่ามาคบกับเรา
แล้วแม่แฟนคือ รักแฟนเก่ามาก และแกมีปัญหาว่าพ่อของแฟนเจ้าชู้ แกเลยอคติมาก เกลียดเราเหมือนที่เกลียดชู้ของสามีน่ะค่ะ
ตอนที่แฟนเลิกกับแฟนเก่ามาเลือกเรา มีจดหมายเปิดผนึก(แบบตั้งใจประจาน)ไปให้คุณพ่อเราที่ทำงาน
เนื้อหาก็ ... ประมาณให้อบรมสั่งสอนลูกสาวหน่อย อะไรงี้น่ะค่ะ แต่หยาบคายมาก ลงชื่อว่าจากแม่ของแฟน
ตอนนั้นแม่เราก้องรีบมาจาก ตจว. มาดูว่าเกิดอะไรขึ้น (แม่เรารับรู้แต่แรกว่าเราคบกับแฟนคนนี้ แต่เราไม่เคยบอกว่าเราไปรู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว)
เราก็ถูกบังคับเลิก เราก็ขอเลิกกับแฟน ตอนนั้นเราโกรธมาก โทร.ไปหาแฟน แต่แม่แฟนเป็นคนรับมือถือ ก็เลยเถียงกัน
แล้วแฟนก็มาดูจดหมาย บอกว่าเป็นลายมือแฟนเก่า แฟนเก่าเป็นคนเขียน
สุดท้ายเรากับแฟนก็ยังคบกันต่อจนถึงวันนี้
ถึงตอนนี้เราคบกับแฟนมาสามปีแล้วค่ะ
แฟนเราเข้าบ้านเราได้ค่ะ พอคบกันต่อมาสักปีเราก็คุยกับที่บ้าน
พาไปทานข้าวกับแม่ก่อน แม่ก็โอเค ไม่ว่าอะไร ก็เริ่มมาทานข้าวพร้อมคุณพ่อด้วย
ตอนนี้คือที่บ้านเราก็โอเค ไม่ได้พูดกันถึงเรื่องเก่าๆแล้ว
แต่แม่แฟนยังไม่ยอมให้เราพบค่ะ
เราเคยพยามยามก็ซื้อของเข้าไปให้ แกไม่ให้เจอก็ฝากแฟนเข้าไป ทำแบบนี้อยู่เกือบปี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แฟนก็บอกว่าช่วยคุยให้อยู่ แต่พูดถึงเราแกก็จะเปลี่ยนเรื่อง
จนเราก็คิดว่า อืม ช่างเถอะละกัน - - ปล่อยไว้ยังงี้แหละ
แล้ววันก่อน แฟนบอกว่า อยากให้ไปเจอแม่หน่อย
เพราะคิดว่าอยากแต่งงานด้วย ก็เลยต้องเข้ากับที่บ้านให้ได้
พี่สาวแฟนก็บอกจะช่วยคุยให้ (เราสนิทกับพี่สาวแฟนดีค่ะ คุณพ่อแฟนก็ไม่ได้ไม่ชอบเรา)
พี่สาวก็มาคุยกับเราก่อน ว่าต้องทำยังไงบ้าง ทำไมแม่ถึงโกรธเราอยู่
เราก็เลยทราบว่า ตกลงที่แกเกลียดเรานักก็เพราะสามีเจ้าชู้ อย่างที่ว่า
แล้วแกโกรธที่เราเถียงกลับ ตอนที่คุยโทรศัพท์ครั้งแรก
แล้วจดหมายนั้น คือแกเขียนกับแฟนเก่าของแฟนด้วย
เราก็เลยยิ่งรู้สึกไม่พอใจน่ะค่ะ ว่าถ้ายังงั้นเราก็มีสิทธิ์จะโกรธแกหรือเปล่า
สรุปคือว่า เรายอมรับผิดนะ ที่ว่าเราแย่งแฟนมาจากแฟนเก่าจริง
พี่สาวบอกว่า ถ้าเข้าไปครั้งแรก ให้เอาดอกไม้ไปกราบขอขมา เราก็โอเค เราทำได้
แต่พอพูดถึงเรื่องจดหมายฉบับนั้น เราก็รู้สึกไม่อยากยอมรับขึ้นมาเลย
พี่สาวบอกว่า ถ้าแม่จะด่า จะเดินหนี ให้นั่ง อย่าเถียง
ให้หาเวลาเข้าไปบ่อยๆ แล้วท่านจะยอมรับ
เราก็ฟังไว้ ... แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าจะอดได้มั๊ย
คือ เราคิดว่า ทีบ้านเรายังไม่มีปัญหากับแฟนเราเลย ทั้งที่เคยโดนด่าว่าทางจดหมาย
เรารับไม่ได้ตรงที่ว่า ท่านก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำไมถึงทำแบบนี้
จะดุด่าตักเตือนก็น่าจะพูดกับเราก่อน ไม่ใช่เริ่มที่ประจานพ่อแม่เราให้ได้อาย
(แต่จดหมายนั่นถึงมือพ่อเรา โดยมีลูกน้องคนสนิทได้อ่านแค่คนเดียวค่ะ ที่เปิดอ่านเพราะจ่าหน้าซองไม่ขัดเจน ถ้าเปิดอ่านข้างในถึงจะรู้ว่าจะส่งถึงใคร และจดหมายก็ไม่ได้ปิดซอง)
สุดสัปดาห์หน้าแฟนบอกว่าจะพาไปพบแม่
เราไม่อยากไป ก็คุยกับแฟน แต่แฟนบอกว่าไม่งั้นก็ไปไม่ถึงไหน ถ้าเข้าบ้านเขาไม่ได้ก็แต่งงานไม่ได้ก็คงต้องเลิกกันสักวัน
พี่สาวบอกว่า ถ้าเรารักแฟนจริงก็ต้องทำได้ทุกอย่าง
คือส่วนเสียของเราคือ เราเป็นคนทิฐิสูงคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่คนไร้เหตุผล
เราไม่ได้อยากเลิกกับแฟน แต่ไม่รู้จะทำตัวดีกับแม่เขายังไง คิดว่ามันเกินไปไหม ยอมได้ไหมกับสิ่งที่เขาทำกับพ่อแม่เรา