ตอนนี้คุณยังไม่ได้คลอดเขาออกมา  แต่ถ้าคุณคลอดเขาออกมาแล้ว เห็นหน้าลูก ความคิดคุณอาจเปลี่ยนไปนะ
พอคลอดออกมา เห็นหน้าลูก แล้ว มีความรู้อยากปกป้องเขา อยากดูแลเขา สัญชาติญาณ ของความเป็นแม่
มันจะเกิดโดย ธรรมชาติ ดิฉันว่า คุณน้อง ควรปรึกษา สถาน สงเคราะ ดูดีไหมคะ เขาเป็นหน่วยงานของ  รัฐ
ไปพูดความจริงให้เขาฟัง ปรึกษาเขา และขอฝากลูก ให้เขาช่วยดูแล เราจะได้มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
เราไม่ได้ทิ้งลูก แต่ ฝากเอาไว้ เชื่อคราว เราจะได้มาทํางาน เดือนหนึ่ง อาทิตย์ เราก็ไปหาลูกได้
เมื่อจิตใจเราพร้อม เข้มแข็ง ที่จะดูแลเขา เราก็ไปรับเขาออกมาเลิ้ยงดู  แบบนี้ที่ไทย ไม่มีหรือคะ
ลูก จะอย่างไร เขาก็ต้องการ ที่จะอยู่กับแม่ที่แท้จริง ที่ให้กําเนิดเขามา  

ถึงอย่างไร น้องก็อย่าเอาเขาไปทิ้ง ในที่ๆ ไม่สมควรทิ้งนะคะ  สงสารลูก เขาไม่มีความผิดอะไร อย่าไปทําร้าย
เขานะคะ

ก่อนจะยกเด็กให้ใคร ฟังเรื่องของเรานิดนึงนะค่ะ

เราคนกรุงเทพนะค่ะ เป็นเด็กเรียนดีคนนึงเลยอ่ะค่ะ สามารถสอบติดโรงเรียนชื่อดังได้  แต่เรากลับใจแตกตอนอายุ16 เกิดท้องขึ้นมากับรุ่นพี่ที่โรงเรียน
ไม่มีความพร้อมอะไรทั้งนั้น บ้านเราตอนนั้นก็กำลังจะโดนแบงค์ยึด ผู้ชายในตอนแรกก็รับผิดชอบค่ะ แค่ในชื่อนะค่ะ เรื่องเงินไม่เคยมี
พอเรารู้ว่าท้องเราก็พยายามจะเอาออกค่ะ กินอะไรทุกชนิดที่ว่าทำให้แท้ง ยาทุกยาที่คนท้องห้ามกินกินหมดค่ะ ตอนนั้นกลับมาคิดได้ว่าอยากเรียนอ่ะค่ะไม่อยากมีลูก  เราเลยตัดสินใจบอกที่บ้าน สรุป ที่บ้านก็พาไปทำแท้ง ด้วยเหตุผลที่อยากให้เราเรียนให้จบ อายเค้าด้วย พอไปรพ.เด็กโตแล้วเอาออกไม่ได้ค่ะ เราเลยต้องปล่อยเลยตามเลย แต่นอนร้องไห้ทุกวัน ว่าทำไมถึงทำให้ตัวเองท้อง จนเราท้องได้7เดือนค่ะ เกิดปวดท้องจะคลอดขึ้นมา (นะตอนนั้นเรายังไม่ฝากตั้งครรภ์เลยนะค่ะ)
คือตอนแรกเราไม่รู้ด้วยว่าจะคลอดอ่ะค่ะ คิดว่าปวดท้องเป็นไรมากกว่าค่ะ พอไปถึงรพ.ปรากฎหมอบอกปากมดลูกเปิดแล้ว3ซม. รีบเข้าห้องเลยค่ะ เจ็บท้อง1ชม.แค่นั้น
น้องคลอดออกมาน้ำหนักแค่1700กรัม น้องเข้าตู้อบ2เดือน  นาทีที่พอรู้ว่าน้องออกมาแล้ว ร้องไห้เลยค่ะ คำถามแรกเราถามหมอ เด็กครบ32ไหมค่ะ ปลอดภัยไหม หนูไม่ได้ฝากท้อง หมอไม่ตอบไร บอกแค่เป็นผู้หญิง พอที่บ้านเราเห็นน้องร้องไห้เลย แล้วก็บอกนี่หรือเด็กที่เราจะฆ่าเค้า พอเราออกจากรพ.ได้ เราก็คิดถึงเค้ามากไปเยี่ยมเค้าทุกวัน ความคิดทุกอย่างเปลี่ยนหมดค่ะ รู้สึกผิด รู้สึกเสียใจที่ทำกับเค้าแบบนี้ ตอนนั้นบ้านเราโดนยึดแล้วนะค่ะ ทางบ้านผู้ชายไม่เคยส่งเสียไร เราคลอดก็ใช้สิทธิ30บาทค่ะตัดสินใจไปทำงานเลยค่ะ เราเลยจบแค่ม.3แค่นั้น ไปทำงานกลางคืน ไม่สนใจคำนินทาของใครทั้งนั้น ใครจะดูถูกอะไรเราไม่สนใจ เราทำงานเก็บเงิน ส่งน้องเรียนเอกชนดีๆ เราไม่เคยขอเงินจากบ้านฝ่ายผช.เลยนะค่ะ น้องแค่ใช้นามสกุลเค้าแค่นั้น ซึ่งเราจะเปลี่ยนนามสกุลน้องอยู่ในอนาคตอันใกล้ ทางบ้านเราไม่ตัดขาดแต่ไม่มีเงินค่ะ ต้องไปเช่าห้องเข่าอยู่เดือนล่ะ1500 ค่ะ เราเก็บเงินเลี้ยงดูที่บ้าน จนเราซื้อบ้านได้1หลัง รถอีก1คัน (ยังผ่อนธนาคารทั้งคู่)
ปัจจุบันเราอายุ27 น้อง11 และเราก็มีสามีเป็นคนสิงคโปร์  กำลังมีลูกด้วยอีก1คนค่ะตั้งครรภ์ได้6เดือนแล้วค่ะ เรามีชีวิตใหม่เพราะสามีดูแลค่ะ โชคดีที่ได้มาเจอผช.ดีๆ  แต่ตอนนี้เราก็เจอวิกฤตการเงินอีกครั้ง แต่เราไม่ท้อค่ะ เรายังพอมีก้อนสุดท้ายเพื่อเปิดร้านขายของกินอยู่ค่ะ

เจ้าของกระทู้สู้ๆนะค่ะ ชีวิตคนเรามีขึ้นมีลง

ที่เราเอาเรื่องเรามาเล่าให้ฟังอยากให้เจ้าของกระทู้คิดดีๆก่อนอ่ะค่ะ ไม่อยากให้รู้สึกผิดเหมือนเรา และก็ไม่ได้อยากให้เจ้าของกระทู้ไปทำงานเหมือนเรานะค่ะ เราสะท้อนชีวิตเราให้ฟังอ่ะค่ะ