คุณคิดว่าความรักคืออะไรคะ??
สำหรับเรา ความรักคือ “ลูกโป่ง” ที่บางครั้งการเติมลมใส่เข้าไปมากๆ ลูกโป่งก็จะแตก
คุณคิดว่าความเชื่อใจ ช่วยเราได้ตลอดมั้ยคะ?
สำหรับเรา เราคิดว่ามันเป็นเชือก ที่รัดลูกโป่ง เพื่อป้องกันไม่ให้ลมออกมา แต่บางทีเมื่อลูกโป่งแตก เชือกที่เรารัดไว้ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร....
บางทีความรักก็ทำให้คนเรามีตำแหน่งโดยไม่รู้ตัวนะคะ อยู่ที่ว่า ในตอนแรก เราได้รับตำแน่งอะไร และต่อมา เรา ”จำเป็น” ต้องรับตำแหน่งอะไร
ถ้าในตอนเริ่มต้น คุณได้รับตำแน่งเป็นคนวิ่งหนี อย่าหนีไกลเกินไปนะคะ เพราะถ้าถึงวันนึงที่คุณหันหลังมา คนวิ่งตามคุณเขาอาจจะเหนื่อย และถอดใจ
จนถึงตอนนั้นคุณจะรับรู้ถึงตำแหน่งใหม่ที่ได้รับ คือ คนวิ่งตาม เหนื่อยหน่อยนะคะ ยิ่งถ้าคุณเคยเป็นคนที่วิ่งหนี คุณจะรู้สึกแย่มากเลยค่ะ เพราะเราเหมือนกำลังนั่งปะติดเศษลูกโป่งที่แตกไปแล้ว ทำยังไง ก็ไม่มีทางกลับมาพองสวยได้เหมือนเดิม
บางที...ความรัก ทำให้คนเราเปลี่ยนได้นะคะ โดยเฉพาะความชอบ ซึ่งในตอนแรก เรา “คิด” ว่าเราเปลี่ยนได้
แต่ไม่มีใครทำใจอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบไปได้ตลอดหรอกค่ะ ถ้าคิดว่ามันฝืน ก็หยุดเติมลมใส่ลูกโป่งเถอะนะคะ การที่ลูกโป่งใหญ่เกินไป ทำให้ความสวยงามของมันลดลง
บางที...ความรัก ทำให้เราเห็นใจคนอื่นมากขึ้นนะคะ แต่มีไม่มากนัก ที่จะคิดได้ในตอนที่ลูกโป่งยังไม่แตก การที่คิดได้ตอนลูกโป่งแตกไปแล้ว สิ่งแรกที่เราจะรู้สึกคืออะไรรู้มั้ยคะ?? เราจะ “รู้สึกผิด” บางทีการเป็นตัวของตัวเอง จนทำให้โลกของคนอื่นเป็นสีดำ มันกลายเป็นความผิดอย่างมากมายเลยค่ะ
สำหรับความคิดที่หลายๆคนเคยคิดว่า “ถ้ารัก...ยังไงก็ต้องทนได้” เชื่อเถอะค่ะ ว่าสุดท้ายแล้ว คำว่า “ทน” มันใช้กับความรักไม่ได้ ถ้าวันนึงมันถึงจุดที่ต้องทน แสดงว่าเราไม่มีความสุขในการมัดเชือกลูกโป่งไว้ที่ข้อมืออีกแล้ว แต่เราแค่รู้สึกว่า ยังไม่ถึงเวลาต้องแกะเชือก เท่านั้นเอง
บางที...ความรัก ทำให้เรารู้จักวางแผนมากขึ้นเหมือนกันนะคะ ทำให้เราคิดเผื่อในวันข้างหน้า คิดในที่ๆเราอยากไป คิดในสิ่งที่เราอยากทำ ที่สำคัญคือเราไม่ต้องทำมันคนเดียว
แต่การวางแผนมากไป มันจะกลายเป็นเป้าหมายที่ทำให้เราเสียใจนะคะ เพราะเมื่อเราวางแผนมากเกินไป เราจะลืมคำว่า”เผื่อใจ” จนถึงวันที่การวางแผนของเรากลายเป็นความคิดไปแล้ว ทำใจ แล้วรับมันให้ได้นะคะ คิดซะว่า เราวางแผนชีวิตให้ตัวเองได้ก้าวเดินต่อไป ถึงแม้ ณ ตอนนั้น เราอาจจะไม่มีลูกโป่งอยู่ที่ข้อมือแล้วก็ตาม
เมื่อไหร่ที่คุณคิดจะสูบลมลูกโป่ง ประคองมันไว้ให้นานๆหน่อยนะคะ อย่าเหมือนเรา ที่ในตอนสุดท้าย เรากลับมานั่งปะติดเศษลูกโป่ง ที่เราเองเป็นคนทำให้มันแตก
เมื่อรักแล้ว พยายามหน่อยนะคะ บางทีคุณอาจเจอคนที่ดี และทนกับคุณมามากเหลือเกิน อย่ามองข้ามและทำร้ายเขามากจนเกินไป บางที เค้าคงเหนื่อยเกินกว่าที่จะหันหลังกลับมาอีก ถ้าถึงวันนั้นแล้ว คุณต้องอยู่ให้ได้นะคะ ขอให้คิดไว้ว่า
ตอนแรกเราอาจต้องทนอยู่กับความ “เสียใจ” ต่อมาเราจะ “เข้าใจ” เมื่อเราเข้าใจเหตุผลทั้งเขาและเรา เราก็จะรู้จัก “ทำใจ” เมื่อเราทำใจได้ เราก็จะ “ไม่เป็นไร”
ลูกโป่งแตก
สำหรับเรา ความรักคือ “ลูกโป่ง” ที่บางครั้งการเติมลมใส่เข้าไปมากๆ ลูกโป่งก็จะแตก
คุณคิดว่าความเชื่อใจ ช่วยเราได้ตลอดมั้ยคะ?
สำหรับเรา เราคิดว่ามันเป็นเชือก ที่รัดลูกโป่ง เพื่อป้องกันไม่ให้ลมออกมา แต่บางทีเมื่อลูกโป่งแตก เชือกที่เรารัดไว้ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร....
บางทีความรักก็ทำให้คนเรามีตำแหน่งโดยไม่รู้ตัวนะคะ อยู่ที่ว่า ในตอนแรก เราได้รับตำแน่งอะไร และต่อมา เรา ”จำเป็น” ต้องรับตำแหน่งอะไร
ถ้าในตอนเริ่มต้น คุณได้รับตำแน่งเป็นคนวิ่งหนี อย่าหนีไกลเกินไปนะคะ เพราะถ้าถึงวันนึงที่คุณหันหลังมา คนวิ่งตามคุณเขาอาจจะเหนื่อย และถอดใจ
จนถึงตอนนั้นคุณจะรับรู้ถึงตำแหน่งใหม่ที่ได้รับ คือ คนวิ่งตาม เหนื่อยหน่อยนะคะ ยิ่งถ้าคุณเคยเป็นคนที่วิ่งหนี คุณจะรู้สึกแย่มากเลยค่ะ เพราะเราเหมือนกำลังนั่งปะติดเศษลูกโป่งที่แตกไปแล้ว ทำยังไง ก็ไม่มีทางกลับมาพองสวยได้เหมือนเดิม
บางที...ความรัก ทำให้คนเราเปลี่ยนได้นะคะ โดยเฉพาะความชอบ ซึ่งในตอนแรก เรา “คิด” ว่าเราเปลี่ยนได้
แต่ไม่มีใครทำใจอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบไปได้ตลอดหรอกค่ะ ถ้าคิดว่ามันฝืน ก็หยุดเติมลมใส่ลูกโป่งเถอะนะคะ การที่ลูกโป่งใหญ่เกินไป ทำให้ความสวยงามของมันลดลง
บางที...ความรัก ทำให้เราเห็นใจคนอื่นมากขึ้นนะคะ แต่มีไม่มากนัก ที่จะคิดได้ในตอนที่ลูกโป่งยังไม่แตก การที่คิดได้ตอนลูกโป่งแตกไปแล้ว สิ่งแรกที่เราจะรู้สึกคืออะไรรู้มั้ยคะ?? เราจะ “รู้สึกผิด” บางทีการเป็นตัวของตัวเอง จนทำให้โลกของคนอื่นเป็นสีดำ มันกลายเป็นความผิดอย่างมากมายเลยค่ะ
สำหรับความคิดที่หลายๆคนเคยคิดว่า “ถ้ารัก...ยังไงก็ต้องทนได้” เชื่อเถอะค่ะ ว่าสุดท้ายแล้ว คำว่า “ทน” มันใช้กับความรักไม่ได้ ถ้าวันนึงมันถึงจุดที่ต้องทน แสดงว่าเราไม่มีความสุขในการมัดเชือกลูกโป่งไว้ที่ข้อมืออีกแล้ว แต่เราแค่รู้สึกว่า ยังไม่ถึงเวลาต้องแกะเชือก เท่านั้นเอง
บางที...ความรัก ทำให้เรารู้จักวางแผนมากขึ้นเหมือนกันนะคะ ทำให้เราคิดเผื่อในวันข้างหน้า คิดในที่ๆเราอยากไป คิดในสิ่งที่เราอยากทำ ที่สำคัญคือเราไม่ต้องทำมันคนเดียว
แต่การวางแผนมากไป มันจะกลายเป็นเป้าหมายที่ทำให้เราเสียใจนะคะ เพราะเมื่อเราวางแผนมากเกินไป เราจะลืมคำว่า”เผื่อใจ” จนถึงวันที่การวางแผนของเรากลายเป็นความคิดไปแล้ว ทำใจ แล้วรับมันให้ได้นะคะ คิดซะว่า เราวางแผนชีวิตให้ตัวเองได้ก้าวเดินต่อไป ถึงแม้ ณ ตอนนั้น เราอาจจะไม่มีลูกโป่งอยู่ที่ข้อมือแล้วก็ตาม
เมื่อไหร่ที่คุณคิดจะสูบลมลูกโป่ง ประคองมันไว้ให้นานๆหน่อยนะคะ อย่าเหมือนเรา ที่ในตอนสุดท้าย เรากลับมานั่งปะติดเศษลูกโป่ง ที่เราเองเป็นคนทำให้มันแตก
เมื่อรักแล้ว พยายามหน่อยนะคะ บางทีคุณอาจเจอคนที่ดี และทนกับคุณมามากเหลือเกิน อย่ามองข้ามและทำร้ายเขามากจนเกินไป บางที เค้าคงเหนื่อยเกินกว่าที่จะหันหลังกลับมาอีก ถ้าถึงวันนั้นแล้ว คุณต้องอยู่ให้ได้นะคะ ขอให้คิดไว้ว่า
ตอนแรกเราอาจต้องทนอยู่กับความ “เสียใจ” ต่อมาเราจะ “เข้าใจ” เมื่อเราเข้าใจเหตุผลทั้งเขาและเรา เราก็จะรู้จัก “ทำใจ” เมื่อเราทำใจได้ เราก็จะ “ไม่เป็นไร”