ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ มันเป็นความรักที่ดีนะคะ แต่มันจบลงแล้วเมื่อไม่นานมานี้

เริ่มจากเรารู้จักกับแฟนเก่าเราคนนี้เมื่อสามปีที่แล้วใน BBM ค่ะ ตอนนั้นเราม.5 อยู่เลย
แล้วเราก็เริ่มคุยกันค่ะตอนแรกยังไม่เห็นหน้าด้วยซ้ำจากนั้นเราค่อยขอเค้าดูรูป แบบว่าหน้าตาตี๋ๆ ขาวๆ ดัดฟัน น่าหยิกเชียว
แฟนเก่าเราคนนี้ความคิดดีมาก ดูโตมากทั้งที่เด็กกว่าเรา (ไม่กี่เดือน 555) เล่นเปียโน
เราคุยประมาณสองอาทิตย์แล้วก็ตกลงเป็นแฟนกัน จากนั้นก็นัดเจอ

ช่วงแรกๆที่คบม๊าของแฟนเราไม่เห็นด้วย ไม่อยากให้คบ ไม่อยากให้มีแฟนในวัยเรียน
ตอนคบกันแรกๆม๊าอยากให้เลิกแต่แฟนเราไม่เลิก ร้องไห้แบบน้ำตาลูกผู้ชายจริงๆค่ะ สุดท้ายไม่เลิกม๊ายอม
แล้วเราได้พิสูจน์ตัวเองมากมายจนม๊ายอมรับในตัวเรา สนิทกับเรามากขึ้น

พอคบได้ประมาณห้าหกเดือน ช่วงนี้แหล่ะค่ะแฟนเก่าเราเริ่มติดเพื่อน
เราก็นิสัยเสียมากโทรจิกทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีผู้ชายคนไหนชอบ เราทำตัวน่ารำคานมากจริงๆ
สุดท้ายเขาขอเลิกแต่เราอ้อนวอนไม่ยอมเลิกขอโอกาสปรับปรุง เราได้โอกาสนั้นมาค่ะแต่ไม่เคยทำตามคำพูดได้สักที
จากนั้นเราก็คบกันมาเรื่อยๆ ทุกๆอย่างเล่าให้กันฟัง ครอบครัวเราสองคนมีปัญหาอะไร
อดีตที่เธอเคยทุกข์ใจยังไงเราเล่าให้กันและกันฟังเสมอ มีปัญหานู่นนี่กับเพื่อนเล่าให้ฟังทุกๆอย่าง
ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา สัญญาว่าเรียนจบจะรีบแต่งงาน ซื้อคอนโดกลางเมืองแบบที่เขาอยากได้อยู่ด้วยกัน
เราจะเข้าใจและรักกันแบบนี้เสมอตลอดไป

พอถึงตอนที่เราจะเข้ามหาลัย เราเลือกที่จะเข้าวิทยาลัยพยาบาลเอกชนใกล้บ้านแฟนเก่าเราคนนี้เพื่อที่จะได้เจอกันบ่อยๆ
หนึ่งปีผ่านไปทุกอย่างดีขึ้น มันเลิศเลอเหมือนเราหลุดเข้าไปในฝัน เรื่องเงินเรื่องทุกเรื่องกระเป๋าเดียวกันตลอด
มารับไปกินข้าวเกือบทุกวัน ไปดูหนังด้วยกันแบบที่เขาชอบ
อยากจะบอกว่าแฟนเก่าเราคนนี้ เป็นเหมือนแขนขาเราเลยค่ะ ไปในทุกๆที่จริงๆไม่ว่าสถานการณ์ใดใด

ผ่านไปหนึ่งปี เราขึ้นปีสอง แฟนเก่าเราขึ้นมหาลัยปีแรก เขามีความฝันมากๆที่อยากจะเป็นผู้กำกับ
(ลืมเล่าเลยค่ะว่าแฟนเก่าเราคนนี้นิสัยโลกส่วนตัวสูง ชอบเขียนนิยายแบบคำพูดสวยมากๆ เป็นที่ปรึกษาของเพื่อนตลอด)
และแฟนเก่าเราก็เข้าเรียนที่สถาบันแห่งนึงชื่อ SISA เรียนเกี่ยวกับการสร้างภาพยนตร์
เขาทุ่มเททุกอย่าง ทุ่มทางได้เป็นหัวหน้าห้องและเขาคิดว่าเขาแบกความหวังของเพื่อนๆไว้บนบ่า
แบกความหวังของอาเจ็กเขาคนนึงที่อยากเป็นแบบเขาแต่ไม่มีโอกาสได้ทำ แบกความหวังของครอบครัวไว้

เขาิเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด เรารู้มาตลอดว่ามันแปลกแต่ยังเก็บไว้ในใจ
จนมาเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาไปนั่งกินสเต็กด้วยกัน เ้ค้าบอกเราว่า นัดอยากทำหนังจังเลยเธอ กลัวปิดเทอมก่อน
จากนั้นเราก็ถามว่า ทำไมเธอเงียบจังไม่พูดไรเลยเป็นไรป่าว
เค้า : นัดไม่เป็นอะไร แค่เหนื่อยๆอ่ะ ปกติเธอจะพูดตลอดนี่
และจากนั้นเค้าก็ขับรถไปส่งเราที่หอ เราอึดอัดเลยพูดออกไปว่า มีอะไรเปลี่ยนไปแล้วใช่มั้ยไม่รักแล้วใช่มั้ย
เค้าก็อึ้งเงียบไปและยอมรับว่า สับสน แต่คิดว่าไม่ได้รักเราแล้ว เค้าแค่อยากรับผิดชอบกับคำพูดแต่วันนี้ทนต่อไปไม่ได้แล้ว
เราอึ้งไปเหมือนกัน น้ำตาเริ่มไหล ทุกอย่างเหมือนถล่มลงมา ตัวชาๆเย็นๆหวิวๆบอกไม่ถูก