จากเมื่อก่อนที่เวลามีการเตะฟุตบอลไม่ว่ารายการไหน ที่เตะกับประเทศเพื่อนบ้านในย่านนี้ ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องชนะ(กรุณาอย่าเถียง) ไม่ว่าจะเป็นทีมชาติลาว ผมยังจำได้เมื่อก่อนทีมชาติลาวใส่นันยางมาเตะแข่งบอล ทีมชาติพม่า หรือเอาดีหน่อยอย่าง มาเลเซีย เวียตนาม อินโดนีเซีย แต่ไม่ว่าจะเจอใครเราก็ต้องชนะครับ แต่มายุคปัจจุบัน การเตะกับพวกนี้ไม่ได้เป็นขนมกรุบแบบเดิมแล้ว รายการซีเกม ไม่ใช่เราที่เป็นแชมป์แบบผูกขาดแล้วหรืออย่างน้อยที่สุดคือเข้าชิง ไม่รู้ว่าทีมชาติอื่นเก่งขึ้นหรือทีมชาติเราอ่อนลงกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือเดี๋ยวนี้ดูไทยเราจะกังวลเหลือเกินกับการเตะกับ เวียตนาม มาเลเซีย หรืออินโดนีเซีย ตั้งแต่นัดอัปยศแล้ว ซึ่งผมไม่เข้าใจว่า ประเทศไทยที่มีเป้าหมายสูงสุดคือการไปเตะบอลโลก และอุตสาห์พัฒนาฟุตบอลลีกภายในประเทศอย่างแทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้ มีการบริหารจัดการที่ดีขึ้นของแต่ละสโมสร(ส่วนใหญ่) มีการนำนักเตะต่างชาติที่มีฝีเท้าดีมาร่วมทีม มีแฟนบอลที่คลั่งไคล้ฟุตบอลไทยแลนด์ลีกแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่สุดท้ายกลายเป็นสูสีกับเพื่อนบ้านซะอย่างงั้น

ไม่รวมนัดที่เตะกับทีมชาติ มาเลเซีย เมื่อคืนซึ่งผมได้ดูและขอบอกว่า เชียร์ไม่ขึ้น ผมไม่สนว่าจะเป็นทีมชาติชุดไหนเพราะสุดท้ายแล้วก็ชื่อทีมไทย ซึ่งมันก็ต้องเชียร์ แต่อย่างน้อยฟุตบอลรายการนี้ก็เป็นการเปิดโอกาสให้นักเตะที่ไม่มีโอกาสรับใช้ชาติได้มีประสบการณ์เตะฟุตบอลในระดับทีมชาติ ความจริงฟุตบอลรายการนี้ไม่น่าจะมีการถ่ายทอดสดทางทรูวิชชั่น แต่กลับมี แต่นัดที่ไทยบุกไปชนะจีนเมื่อไม่นานมานี้ กลับไม่มีถ่ายทอดสดทางทีวี อะไรของมัน

สุดท้ายแล้ว เราคนไทยก็ต้องเชียร์ทีมชาติไทยไม่ว่าชุดไหน แต่ตราบใดที่เรายังต้องกังวลเรื่องที่จะชนะประเทศเพื่อนบ้านมั้ย ไม่ใช่ว่าดูถูกฝีเท้าเหล่าประเทศเพื่อนบ้านนะครับ และก็ไม่ใช่จะประมาท และอย่าบอกด้วยว่าฟุตบอลลูกกลมๆอะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะไอ้ฟุตบอลลูกกลมๆเนี่ยแหละ เวลาพวกเพื่อนบ้านเราไปเตะกับทีมอย่าง การ์ต้า เลบานอน จอร์แดน บาร์เรน ยูเออี ไม่ต้องเอาพวก ญี่ปุ่น เกาหลี มาพูดถึง เละทุกทีครับ โดนยำกลับมาทุกรอบ ทั้งๆที่ประเทศที่ผมบอกมา น่าจะมีแค่ ยูเออี ที่เคยไปบอลโลกปี 90 เพราะฉะนั้นถ้าเรายังสูสีกับเพื่อนบ้าน ไม่ต้องคิดเรื่องบอลโลกครับ ไม่ต้องหวัง อุตสาห์มีฟุตบอลลีกที่แข็งแกร่งแต่สุดท้ายสูสีกับเพื่อนบ้าน