[Spoil] ชมรมคนไร้เพื่อน เล่ม 9 ตอนนี้แด่แฟนๆโยโซระ

กระทู้สนทนา

เนื้อเรื่องต่อจากกระทู้
http://ppantip.com/topic/30966042
ตอนหลังเลิกเรียน

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ในห้องชมรมมีชั้น ริกะ เซนะ ยูคิมุระ มาเรีย รวมห้าคน

[โคดากะ วันนี้โคบาโตะจังมาใช่ไหม]

เซนะถามออกมา

[คิดว่ามานะ เมื่อตะกี้ก็ยืนยันไปแล้วในเมลล์]

ขณะที่กำลังรออยู่นั้น ประตูห้องชมรมได้เปิด และโคบาโตะเข้ามา

[โคบาโตะจัง!]

ใบหน้าของเซนะร่าเริงขึ้นมาทันที

คนที่โคบาโตะจูงมือมาด้วยคือโยโซระ ทั้งคู่ได้เข้ามาและปิดประตูห้องชมรม

โยโซระ ถึงจะพูดด้วยสีหน้าอารมณ์ไม่ดี แต่แก้มทั้งสองข้างออกสีแดง

[.....ถึงจะน่าอายแต่ก็กลับมาแล้ว]

เริ่มต้นเซนะพูดก่อน

[ฮะๆๆ น่าอายจริงๆด้วย! ออกเดินทางอะไรกัน ! ยัยบ้า ยัยบ้า!]

[แล้วเป็นเพราะความผิดของใครกันเล่า!]

[หา? ความผิดของใคร? เธอน่ะมันแค่ตกต่ำเองตามใจชอบไม่ใช่รึ?]

โยโซระเถียงอะไรกลับมาไม่ได้

เซนะหัวเราะเล็กน้อย

[แต่ว่านะ ดีจริงๆที่ไม่ได้ออกเดินทางไป]

เซนะหัวเราะเยาะต่ออีกครั้ง

[เพราะว่าถ้าหากเธอเกิดตายขึ้นมาอย่างหมาข้างถนน ชั้นที่ไม่ได้ผิดอะไร อาจจะผิดด้วยก็ได้ไม่ใช่รึ! สร้างความรำคาญให้กับครอบครัวของชั้นที่บริหารโรงเรียนนี้! ความไร้สามารถของเธอ อย่างน้อยก็พอมีประโยชน์อยู่บ้างนะ]

[อึก.....!]

[แล้ว เธอน่ะ หลังจากส่งเมลล์นั่นมาแล้วไปทำอะไรมาล่ะ โรงเรียนก็หยุด ไปหมกตัวอยู่ที่ไหน]

[.....อยู่บ้านฮาเซงาวะ]

[เอ๋?]

โยโซระมองด้วยสายตาเย็นชาไปทางเซนะ และพูดอย่างท้าทาย

[หลังจากนั้น ชั้นย้ายไปอยู่ที่บ้านของโคดากะและจักรพรรดินี ทำความยุ่งยากในสองวัน ทานอาหารเย็นที่โคดากะทำ ทานอาหารเช้ากับโคดากะและจักรพรรดินีด้วยกันสามคน ดูอนิเมะบลูเรย์ที่ยืมมากจากจักรพรรดินี ทานอาหารกลางวันที่โคดากะวางไว้ให้ ทานอาหารเย็นกับโคดากะและจักรพรรดินีด้วยกันสามคน เล่นเกมด้วยกันกับจักรพรรดินี ทานอาหารเช้ากับโคดากะและจักรพรรดินีด้วยกันสามคน ทานอาหารกลางวันที่โคดากะวางไว้ให้ ไปรับจักรพรรดินี และตอนนี้มาที่ห้องชมรมด้วยกัน]

[จักรพรรดินี…..?]

หลังจากนั้นเซนะก็

[อ๊ะๆๆ!?]

ชี้นิ้วไปทางโยโซระและส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา

[ว่าไปแล้ว ทำไมเธอถึงมาด้วยกันกับโคบาโตะจัง!? แล้วก็ นอนค้างบ้านของโคดากะงั้นรึ!?]

[ความหมายก็ตามที่พูดไปนั่นแหละ]

[จริงรึ โคดากะ]

เซนะหันหน้ามาทางชั้น

[เอ อืม...]

[ทำไมถึงไม่บอกเล่า!]

[ก็ เธอน่ะไม่เคยถามเลยว่าโยโซระไปทำอะไรอยู่]

[ถ้าปลอดภัย คิดว่าแค่นั้นก็พอแล้ว]

เซนะพูดต่อ

[จะว่าไป ทำไมนายให้โยโซระนอนที่บ้านของนาย! นายน่ะบอกว่าชอบชั้นไปแล้วไม่ใช่รึ]

[เพราะว่ามันดึกมากแล้ว จะไล่ออกไปก็เป็นปัญหา ยิ่งกว่านั้นแต่เดิมทีไม่ใช่เพราะชั้น แต่เป็นแขกของโคบาโตะต่างหาก...]

[ตามที่โคดากะบอกนั่นแหละ ไม่มีเหตุผลอะไรที่แกต้องโกรธไม่ใช่รึ ยิ่งกว่านั้น แกเองยังให้โคดากะไปนอนค้างที่บ้านด้วยไม่ใช่รึ]

[คือ....เรื่องนั้น... ทางชั้นนะไม่มีปัญหา โคดากะน่ะ ครอบครัวของชั้นรู้จักดี]

เซนะพูดต่อ

[เอาเถอะ จริงอยู่เมื่อลองคิดดูแล้ว แค่ไปนอนค้างก็เป็นแค่เรื่องปกติไม่ได้พิเศษอะไร! แค่ไปนอนค้างมันไม่ได้น่าภูมิใจอะไรสักนิดเดียว!]

[อึก...]

คราวนี้โยโซระเจ็บใจ

เซนะยิ้มอย่างมีเลศนัย

[เอาเถอะ ตอนที่โคดากะไปนอนค้าง ชั้นน่ะถูกเห็นร่างเปลือยแบบเต็มๆด้วยล่ะนะ! เวลานั้นมันแย่จริงๆนะ!]

เซนะยอมรับ พร้อมกับหน้าแดงไป

[จริงๆเลย อีเวนท์นอนค้าง แล้วร่างเปลือยแนบชิดติดกัน เหมือนกับเลิฟคอเมดี้สักเรื่อง มันช่วยไม่ได้นะ! โคดากะน่ะ ลามกจริงๆ]

[ร่างเปลือยแนบชิดติดกัน! ชั้นน่ะยังสวมเสื้อผ้าอยู่นะ!? แล้วเวลานั้น เธอน่ะผิดร้อยเปอร์เซนต์ ทั้งๆที่ไม่ใช่ห้องอาบน้ำ แต่ดันวิ่งออกมาโดยไม่สวมอะไรเลย]

ชั้นตอบกลับออกไป

แล้วเวลานั้นเหมือนไปเหยียบกับระเบิดของโยโซระเข้า

[ชั้นเองก็ถูกเห็นร่างเปลือยเหมือนกัน!]

[เอ๋?][เอ๋........?][เอ.....]

ไม่ใช่แค่เซนะเท่านั้น ริกะและยูคิมุระก็ตกใจด้วย

[หมายความว่ายังไงกัน!?]

[ชั้นน่ะ ตอนที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำของบ้านโคดากะ จู่ๆโคดากะก็เข้ามาล่ะ! มันช่วยไม่ได้จริงๆนะ โคดากะน่ะ! ไร้ยางอายที่สุด]

[ก็มันไม่คิดว่าเธอจะอยู่นี่!]

ชั้นอธิบายความจริง

เซนะพูดท้าทาย

[ชั้นน่ะ ตอนไปค้างแรมกันก็โดนเห็นหน้าอกด้วย]

[อึก....ตอนนั้นรึ...! ดูเหมือนชั้นจะทำเกินไปแล้ว...!]

ไม่รู้ว่าทำไม โยโซระถึงได้เจ็บใจ

[ฮะๆๆ ชั้นเองก็เคยเข้าห้องอาบน้ำกับพี่ชายด้วย]

มาเรียได้เข้าร่วมต่อสู้ด้วย

[กระผมเองก็ด้วย เคยถูหลังให้กับลูกพี่ครับ รวมถึงเคยเปลี่ยนเสื้อผ้าใกล้ๆกับลูกพี่ครับ]

กระทั้ง ยูคิมุระด้วย!

[หึหึหึ ข้าเองก็เคยเข้าห้องอาบน้ำกับพี่ชายจนถึงปีที่แล้ว....]

โคบาโตะ เริ่มมีไฟขึ้นมา

[แต่ว่า แต่ว่า คนที่เข้าเป็นคนสุดท้ายคือชั้นน่ะ] มาเรีย

[หึหึหึ ถ้าวัดกันที่จำนวนครั้ง ข้าเหนือกว่าเยอะ มากกว่าแกเป็นร้อยเท่า!]

[คุณภาพสำคัญมากกว่าปริมาณ! ชั้นน่ะได้เห็นช้างน้อยด้วย!]

[หึหึหึ เจ้าผู้รับใช้พระเจ้าที่โง่เขลา แค่ช้างน้อยของพี่ชาย ชั้นเคยเห็นมาแล้ว! กระทั่งดึงเล่นยังเคยมาแล้ว]

[เธอมันขี้โกง! ชั้นเองก็อยากดึงช้างน้อยของพี่ชายเล่นบ้าง!]

พอเถอะเรื่องนั้น

[.....ดูเหมือนว่าจะเป็นการตัดสินผลแพ้ชนะอย่างแปลกๆไปซะแล้ว]

ริกะที่ชั้นไม่เคยเห็นร่างเปลือยได้พูดออกมา

[ริกะ เธอเองก็พูดอะไรบ้างสิ]

[จะว่าไป ร่างเปลือยของพวกสภานักเรียนก็เห็นมาแล้วสินะ?]

[[...อะ!?]]

เซนะกับโยโซระพูดอะไรไม่ออก

[กระผมได้ยินมาเหมือนกัน ดูเหมือนว่าจะบุกเข้าไปช่วงเวลาที่ทุกคนกำลังถอดเสื้อผ้าอยู่...สมแล้วครับที่เป็นลูกพี่]

[พี่ชายเอง ก็เคยเห็นร่างเปลือยของยัยป้าแล้วสินะ ถึงตอนนั้นยัยป้าจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ตัวแดงเหมือนปลาหมึกเลย ฮะๆๆ]

[จริงๆเลย เห็นร่างเปลือยของผู้หญิง ช่างเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายจริงๆ]

[[ไปตายซะ!!]] เซนะและริกะ

[....ชั้นน่ะ.....!]

คราวนี้โยโซระเอ่ยปากพูด

[ชั้นน่ะ......]

[โยโซระ?][อะไรล่ะ โยโซระ]

[ชั้นน่ะ นะ.....]

ยังมีอีกรึ? ชั้นน่ะเคยเห็นร่างเปลือยของเธอไปครั้งเดียวเอง

หรือเป็นเรื่องสมัยเด็ก?

ช่วงเวลาที่ทุกคนตั้งใจฟัง

[.....ชั้น...น่ะ....ถูก....ถูกเห็นตอนช่วยตัวเอง.......]

คำสารภาพของโยโซระทำให้ทุกคนแข็งทื่อกันหมด

[อะ......!?][หา!?][เอ๋!?][หวา....][///]

[นี่ๆ พี่ชาย ช่วยตัวเองมันคืออะไร]

[มาเรีย มันยังเร็วเกินไปที่จะรู้!]

[หรือว่าเป็นเรื่องลามกงั้นรึ! ตอนที่ถามยัยป้า ก็พูดกลบเกลื่อนบอกว่ายังเร็วเกินไป! โยโซระน่ะ ช่วยตัวเองอย่างลามกในห้องน้ำของพี่ชายงั้นรึ!?]

[อึก….]

โยโซระหน้าแดงทำท่าทางจะร้องไห้ออกมา แล้วพูดต่อ

[ใช่แล้ว ตามนั้นล่ะ! ตอ.....ตอนที่อาบน้ำบ้านโคดากะ.....ชั้น...ชั้นน่ะ....ถู....ของตัวเอง....แล้วเวลานั้น โคดากะก็เข้ามา….เป็นไงล่ะ!]

[ถึงจะบอกว่าเป็นไงก็เถอะ......] เซนะ

[นั่นสินะค่ะ.....] ริกะ

[......ป๊อง] ยูคิมุระ

ทุกคนหน้าแดงกันหมด

ชั้นก็ด้วย

[ไปทำแบบนั้นในห้องน้ำบ้านคนอื่น เธอเนี่ยนะ.....]

[หนวกหู!]

โยโซระพูดด้วยเสียงแข็งขัน

[ชั้นซ่อนความช่ำชองจนมาถึงตอนนี้ ขัดเกลาจนนอกเหนือความคาดหมายไปแล้ว ตามหลักชีววิทยา ชั้นเชี่ยวชาญจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ไม่ได้อยู่ในระดับที่สนใจแค่เล็กๆน้อยหรอก!]

[การที่รุ่นพี่โยโซระเป็นคนลามกสัปดนนั้นแตกแล้วสินะค่ะ....]

โยโซระตะโกนโดยไม่สนใจเสียงของริกะ

[เข้าใจยัง เนื้อ!]

[เอ๋ อะไรรึ!]

[ริกะก็ด้วย ยูคิมุระก็ด้วย]

[ค่ะ!?][ครับ]

[โคดากะก็ด้วย!]

[!?]

[ชั้นน่ะ ได้ดิ่งลงไปสู่ก้นบึ้งที่ลึกที่สุดแล้ว!]

อย่าพูดอย่างนั้นสิ คิดแบบนั้น แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

[ถูกช่วงชิงตำแหน่งที่ดีที่สุดอย่างเพื่อนสมัยเด็ก แม้กระทั่งตำแหน่งของเพื่อนในปัจจุบันก็โดนขโมยไป ในฐานะที่เพศต่างกันก็ไม่ถูกชอบ โดนน้องสาวเก็บไปอย่างกับสัตว์เลี้ยง ยิ่งกว่านั้นยังถูกจ้องมองดูร่างกายเหมือนตอนเกิดมาขณะที่กระทำอย่างไร้ยางอายอย่างเต็มที่]

[ไม่ใช่ ไม่ได้จ้องดูอย่างเต็มที่หรอกน่า!?]

[หมายความว่า----]

โยโซระ กระทั่งหูก็เป็นสีแดง น้ำตาก็ไหลออกมา

[ชั้นน่ะ ไม่มีอะไรจะสูญเสียแล้วไงล่ะ!]

ได้กลับสู่รูทเฮฮาเหมือนเดิมและ

และเช่นเดิม ผู้แปล ZADE