เราคบกับแฟนมาปีกว่าค่ะ อาจดูไม่เยอะมาก แต่ผ่านอะไรมาด้วยกันมากพอสมควรสำหรับเราค่ะ
แต่ด้วยวัยที่ต่างกัน (รอบกว่า) ระดับชีวิตไม่เหมือนกัน ปัญหาที่บ้านไม่ยอมรับ และอะไรอีกหลายอย่าง
ทั้งนิสัยใจคอ ไลฟ์สไตล์ มีแค่ 25% เท่านั้นที่เราเหมือนกัน นอกนั้น ไม่ว่าจะเป็นการกิน
เราชอบกินอาหารอีกแบบ เพราะถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ และเป็นอาหารคลีนๆ รักษาสุขภาพมาก
แต่เค้าชอบกินอีกแบบหนึ่ง เพราะเป็นคนง่ายๆ จั๊งฟู้ด ฟ้าดฟู้ด ข้างทาง สุขภาพไม่ต้อง
เค้าทำงานเวลากลางคืน เราทำงาน + เรียนตอนกลางวัน กลางคืนหลับ หาเวลาตรงกันยากมาก
คณะที่เราเรียน งานเยอะไม่แพ้เด็กถาปัด ยิ่งทำให้ไม่มีเวลาอีก และพอทำงานอยู่ ตอนคิดงานไม่ออก
เครียดมากเราก็อยากฟังเพลงผ่อนคลาย อยากเล่นเกมในมือถือบ้าง คุยกับเพื่อนปรึกษาเรื่องงานบ้าง
ก็กลายเป็นประเด็นทะเลาะกัน ว่าทำไมบอกเขาว่าไม่ว่าง แต่เราเอาเวลาไปทำอย่างอื่น
ก็เห็นยังเปลี่ยนรูปในไลน์ได้ เอาให้ผู้ชายคนไหนดูเหรอ? เฟสบุคที่เค้าโพสในเฟสเราทำไมไม่ตอบ?
และเค้าไม่เคยเห็นสิ่งที่เราทำเป็นเรื่องถูกเวลาทะเลาะกันเลยค่ะ ถือว่าโตกว่า อีโก้สูงมากกกกก(ๆๆ)
บอกว่าเราเป็นคนไม่ยอมรับความจริง เพราะเถียงบ่อย หลังๆ เราเลยปล่อยให้เค้าด่าจนกว่าจะพอใจ
แล้วค่อยขอโทษ เพราะอธิบายไป มีแต่จะแย่ลงตลอด จนฟางเส้นสุดท้ายขาดตอนทะเลาะกันหนักครั้งหนึ่ง
ที่บ้านเราก็เริ่มบอก ว่าคนนี้ไม่เหมาะสม ไม่คู่ควรหรือเปล่า เพราะคนเราจะรักกันได้ รักกันมากแค่ไหน
แต่มันไม่ใช่สมัยก่อนนะ ที่จะทนกัดก้อนเกลือกิน สถาณภาพทางบ้านก็จะทำให้เราลำบาก แล้วเค้าแก่กว่า
มากเลย เราจะดูแลเค้าได้เหรอ ชีวิตยังไม่มั่นคงเลย ยัง 20 ต้นๆ อยู่เลย คือสิ่งแวดล้อมรอบตัวมันต่างกันมาก
เราก็เริ่มคิด และเริ่มทะเลาะหนักขึ้นเรื่อยๆในเรื่องจิปาถะ จนมาพักหลังๆแล้ว เราถึงกับต้องโกหกบางเรื่อง
เพื่อไม่ให้ทะเลาะกันค่ะ (ไม่ใช่เรื่องมีกิ๊กนะ ไม่เคยหวั่นไหวกับใครเลยระหว่างคบกัน)
จนมาวันสุดท้ายที่เจอกัน เรายังหวังให้ทุกอย่างมันดีขึ้น อยากรู้สึกดีขึ้น เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา
เรารู้สึกว่าเราใส่ใจเขาไม่ดีพอหรือเปล่า เขาถึงไม่พอใจในสิ่งที่เราทำให้ เขามองไม่เห็นแถมถามตลอด
ว่าไหนทำอะไรให้ เราทำในสิ่งที่เขาไม่อยากได้ แต่เขาอยากได้ในเรื่องมาตรฐานของคนเป็นแฟน
คือความใส่ใจ แสดงออก ไม่ใช่ปิดทองหลังพระ พอทะเลาะกันไปมา เราเริ่มรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ
เลยบอกเลิกเลย ทั้งๆที่ยังรักมาก แต่รู้สึกว่าควรพอได้แล้ว เรารู้ตัวเองแล้วว่ามันไปกันไม่ได้เลย
นิสัยใจคอ ทัศนคติ ความต้องการ เขาอยากให้เราเป็นในสิ่งที่เราไม่ได้เป็น และเขาก็พูดตัดพ้อ ยื้อนิดๆ
สักพักคือเริ่มพาลแล้ว ว่าเราคงทำใจมานานแล้ว เราหมดรักแล้ว เราเลยพูดแรงๆให้เขาเข้าใจแบบนั้นไป
ยังดีกว่าให้เขามาพูดตัดพ้อ เพื่อตัวเขาเองด้วย เลยพูดแย่ๆใส่ไปเลย ว่าหมดรักตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ T_T
จนมาถึงวันนี้ตอนนี้ ยังรักอยู่มากเหมือนเดิมเลยค่ะ แค่รู้ว่าไปกันไม่ได้ แต่ยังรักอยู่มากเลย

เราปรึกษาคุณพ่อว่า เราผิด ไม่ดีพอใช่ไหม อย่างเช่น วันที่เลิกน่ะ เขาถามเราว่ารู้ไหมว่าวันนี้ทำอะไรให้
เราก็มองซ้ายมองขวา นึกว่าเอาอะไรมาเซอร์ไพรซ์ แต่เราก็ตอบไม่ได้ว่าเขาทำอะไรให้ เขาก็บอกว่า
นี่ดูไม่รู้เลยเหรอ ว่าวันนี้เค้าแต่งหล่อมาหา เตรียมตัวมาเดทอย่างดี(ไม่ได้เจอกันนานเดือนกว่า) แบบหล่อเลย
คือตั้งแต่เดินมาเรารู้สึกแล้วว่าวันนี้หล่อ ไปทำผมมาไรมา แต่เราไม่คิดนี่คะว่ามันจะเป็นประเด็นคำถาม T_T
ยังแซวอยู่เลยว่าเดินมาซะผมฟีบเชียวน้า ไรสไตล์นี้ คือเราไม่ได้ไม่ใส่ใจนะ เราก็เคยเข้าร้านแต่งหน้าเลย
เพื่อไป เดท กับ แฟน แค่นี้ แต่เราไม่นึกว่าเค้าจะหยิบมาเป็นประเด็นคำถามอ่ะค่ะ T_T  เราเลยถามพ่อว่า
เราผิดใช่ไหมเนี่ย พ่อก็ขำ บอกว่า ถ้าเป็นเราในวัยเดียวกัน อาจจะตอบคำถามแบบนี้ได้ก็ได้นะ

ตอนนี้อยากกลับไปมากเลยค่ะ แต่เค้าอีโก้สูง และคงไม่กลับมาแล้ว T_T
เราคงทำหน้าที่นั้นได้ไม่ดีพอ.. เห็นใน facebook เพื่อนเค้ายังอยู่กับเค้า
แบบแฮปปี้มากกกก อยู่เลย เฮ้อ ใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้บ้างคะ
แล้วเราควรง้อ แล้วกลับไปทำทุกอย่างให้ดีกว่าเดิมไหมหากมีโอกาส? เพราะยังรักมาก


Edit  คำผิดเท่าที่เห็น