พอเดือนกันยายนมาถึง หัวใจมันเต้นแปลก ๆ รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ
ไม่ใช่เพราะฝนตก แต่เป็นเพราะ เดือนนี้ เป็นเดือนที่ จขกท สูญเสียสุนัขที่รักมากที่สุดไป

เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ... วันนี้เรายังมีกัน แม่ยังได้กอด ได้หอม ได้นอนกับนู๋
เมื่อวันที่ 13 ก.ย 54 วันเกิดแม่ เรายังป้อนเค้กให้กัน นู๋ยังเอาลิ้นมาเช็ดครีมเค้กที่ติดแก้มให้แม่อยู่เลย
แต่หลังจากวันเกิดแม่ไปแค่อาทิตย์เดียว นู๋ก็จากแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับ
เป็นความผิดของแม่ ที่ก่อนรับนู๋มาเลี้ยง แม่ไม่เคยศึกษาเรื่องการทำวัคซีนให้นู๋เลย
ทำให้นู๋ต้องจากแม่ไปด้วยโรคสำไส้อักเสบ ด้วยอายุแค่ 2 ขวบ เท่านั้น
พอแม่รู้ว่านู๋ซึมไม่กินอาหาร แม่ก็รีบพานู๋ไปหาคุณหมอ พอกลับมาบ้าน เราก็ยังนอนกอดกัน
แต่...ตอนเช้าตื่นมา นู๋ไม่อยู่กับแม่แล้ว นู๋จากแม่ไปแล้ว ...

เกี้ยมบ๊วยจ๋า...แม่อยากให้นู๋รู้ แม่ยังคิดถึง ยังรักนู๋เสมอ
เกือบทุกวันที่คนในบ้าน ยังพูดถึงนู๋ ด้วยความรัก ความคิดถึง
รูปของนู๋ยังอยู่บนตัวเตียง ก่อนนอนทุกวัน แม่ยังคุยกับนู๋เสมอนะลูก
รอยยิ้มของนู๋ แววตาของนู๋ ยังอยู่ในความทรงจำที่ดีของแม่ ตลอดมาและ...ตลอดไป

แม่และทุกคนรักนู๋มากนะคับ ... เกี้ยมบ๊วย