ยามว่างจากการทำงานบ่อยครั้ง....ผมมักจะเข้ามาอ่านกระทู้พื้นฐานด้านความรักในห้องนี้ เพราะส่วนตัวค่อนข้างเชื่อและศรัทธาในความหมายของความรักว่า...
ความรัก คือ พลานุภาพในการขับเคลื่อนทุกสรรพชีวิต สรรพกำลัง ให้ประทังและยังคงอยู่ คู่กับสิ่งดีงามตามวิถีทึ่ดีที่สุดของมนุษย์และสิ่งมีชีวิตในโลกใบนี้

บ่อยครั้ง จากการกวาดสายตาอ่านกระทู้ ดูเป็นพักๆ ยังคงพบความรักในกระทู้ดูทารก  อกหัก รักแต่เขา เศร้าสาม ตามจีบ ปี๊บคลุมหัว กลัวตะแหง่ว แห้วห่าง ว่างแฟน แค้นกิ๊ก หยิกระบาย หงายเงิบ มุ่งกระเถิบความเข้าใจด้วยวัยของผู้ใช้บริการที่แตกต่างกัน

หลายอมยิ้มคงลืมไปบ้างแล้วมั๊งว่า...สมัยก่อน สยามสแควร์ คือห้างแห่งความรักของนักช๊อปปั้ง นิ่งชิม ริมจุฬาฯ ที่พบสินค้าคุณภาพจ๊าบถูกใจ วัยรุ่น วุ่นรัก ซึ่งมักไม่ค่อยเดินคนเดียวให้เปลี่ยวใจ และใช้สยามในการตามหาพบปะเพื่อนฝูง เพื่อจูงมือ ถือแขน เรียกว่า แฟน ในอนาคต

แต่ในปัจจุบันเท่าที่สังเกตมาในช่วงที่เข้ามาอ่าน มักพบกระทู้สัพเพเหระซะส่วนใหญ่. ซึ่งไม่แปลกใจกับTagหาเพื่อนมันครอบจักรวาลจริงๆ

แต่ถึงกระนั้น จันทร์-อาทิตย์เวียนครบบรรจบความ สัดส่วนกระทู้ตำนานด้านความรักคุณภาพกลับลดน้อยถอยลงไปด้วยเหตุใด?

อมยิ้มคุณภาพในห้องนี้....มีแฟน มีภรรยาสามีให้เป็นที่เคารพ จบกระบวนทัศน์กันทุกๆคนจนหมดโสดไปแล้วหรืออย่างไรกัน?

ค่าสัมประสิทธิ์ด้านความรักในห้องนี้ ยังคงมีอยู่? เมื่อดูจากดัชนีกระทู้โสดสดๆ อกหักหมาดๆ แต่น่าประหลาดที่ไม่เจอกระทู้ตำนานด้านความรักดีๆในห้องนี้ซะที

หรือว่า สยามสแควร์เป็นได้แค่ห้องตำนานความรักในอดีตที่ไร้ความรักในปัจจุบัน ยัน อนาคต

คงต้องปิดตำนานความรักคุณภาพของห้องสยามสแควร์ ซะแล้วกระมังครับ?