เคยได้ยินพี่ ๆ เขาพูดถึงสนามงูบ่อยครั้ง ว่าเป็นสนามที่อยู่ใกล้ลานจอดเครื่องบิน และจะได้เห็นเครื่องบินขึ้นลงทุกห้านาที

ตามประสาเด็กบ้านนอกที่มักจะแหงนมองเครื่องบินทุกครั้งที่เครื่องบินผ่าน หลายครั้งก็ชอบโบกมือให้ผู้โดยสารที่นั่งอยู่บนเครื่องบินด้วย รู้ทั้งรู้ว่าเขามองลงมาไม่เห็น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะโบกมือและร้องบ๊ายบาย โตแล้วก็ยังเผลอทำอยู่บ่อย ๆ

วันนี้ เมื่อได้มาอยู่ใกล้ชิดติดกับเครื่องบิน ใจมันก็สั่นหวั่นไหว นึกสงสัยไปต่าง ๆ นานาว่า ทำไมเครื่องบินลำใหญ่ขนาดตึกห้าชั้นจึงสามารถบินขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้าได้ นึกสงสัยต่อว่า ถ้าเราได้ขับเครื่องบินจะรู้สึกอย่างไรนะ มัวแต่วุ่นวายอยู่กับเครื่องบิน จนลืมนึกถึงเกมกอล์ฟ แต่นั่นแหละ เราก็สามารถมองโลกในแง่บวกได้อีก

ถ้าเราไม่เล่นกอล์ฟ คงไม่ได้เห็นเครื่องบินชิดใกล้ได้ขนาดนี้