คืองี้ครับ
๑.การพูดหรือมีความเห็น จำเป็นต้องอ้างแหล่งที่มาก่อน แลั้วจึงอธิบาย ถ้าไม่อ้างแหล่งที่มาเดิม
   จะกลายเป็นเหมือนผุ้มีความเห็นออกไปยกเมฆขึ้นมาเอง จึงจำเป็นต้องยกบทหลักคำเดิมมาก่อน
   ผุ้อ่านจะเข้าใจหรือไม่ ส่วนหนึ่งอยู่ที่การอธิบายของผู้มีความเห้นอกไป

๒.ภาษาเดิมของคำสอน ถูกยกมาในรูปของบาลีมคธ จากนั้นแปลมาสู่บาลีอักษรไทย และแปลมาสู่
   พระไตรปิฎกหรือคัมภีร์ภาษาไทย การที่จะละเว้นภาษาเดิมเลย เป็นการเสี่ยงที่ความหมายของการอธิบาย
   จะคลาดเคลื่อนไป สุดท้าย เมื่อไม่อ้างอิงไปที่ภาษาเดิมหรือไกล้ภาษาเดิมเลย เมื่อความหมายคลาดเคลื่อนไป
   ก็จะไม่มีอะไรอ้างอิงหรือเป็นหลักของการอธิบายตีความ

๓.พระพุทธเจ้า ทรงตรัสสรรเสริญการแสดงหรือแปลธรรมโดยพยัญชนะก่อน แล้วอนุโลมโดยภาษาถิ่น
   ซึ่งการยกภาษาที่ดูว่ายากนั้น ก็คือการแสดงโดยพยัญชนะก่อน ส่วนอธิบายในภายหลัง คือการอนุโลม
   คำสอนตามภาษาของถิ่นนั้นๆ

ฯลฯ

พยายามศึกษาครับ ไม่ต้องเร่งรีบ เดี๋ยวก็อ่านสบายๆ

ปล.บางคนผมตามอ่านานแล้ว ยังงงเหมือนเดิม