วันนี้อยากเล่าเรื่องการตดของตัวเอง
โดยปกติเป็นคนท้องผูกมากๆ ครึ่งเดือนจะถ่ายสักแค่ครั้งสองครั้ง นั่นจึงเป็นที่มาที่ทำให้ตดของอิชั้นเหม็นบรรลัยสุดๆ
และอิชั้นจะเป็นคนที่ค่อนข้างโรคจิตนิดนึง คืออิชั้นจะชอบเข้าไปเดินดูหนังสือเล่นๆที่ร้านหนังสือใหญ่อย่าง B2S หรือ KINOKUNIYA คือเข้าไปดูเฉยๆ แต่ไม่ซื้อ และแทบจะทุกครั้งที่ชั้นกำลังมีความสุขกับการเดินดูหนังสืออยู่นั้น ชั้นมักจะปวดขี้ทุกครั้งไม่รู้ทำไม และด้วยบรรยากาศของร้านหนังสือ ชั้นมักจะอั้นขี้เอาไว้แล้วเดินดูหนังสือต่อไป
และด้วยการอั้นขี้นั้นก็ทำให้ท้องของอิชั้นจำเป็นต้องระบายลมตดออกมา เมื่อชั้นรู้ว่าชั้นกำลังจะตด ชั้นจะเดินไปแอบตามมุมที่คนไม่มีแล้วค่อยๆปล่อยมันออกมาอย่างสงบ และภายในไม่กี่วินาที ณ บริเวณนั้นก็จะอบอวลไปด้วยกลิ่นตดที่ผ่านการหมักขี้เอาไว้อย่างยาวนาน
เคยมีหลายครั้งที่ชั้นปล่อยตดในร้านหนังสือแล้วมีผู้โชคดีท่านอื่นๆมารับกลิ่นอันแสนยานุภาพนี้ไปด้วย
มีครั้งนึงที่พอชั้นตดเสร็จก็เห็นคนกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางที่ชั้นยืนอยู่ ชั้นก็รีบปลีกตัวไปอีกช่องนึงของชั้นหนังสือ จากนั้นชั้นก็ได้เสียงคนๆนั้นสบถออกมาว่า " โอ๊ย เี้ย " พร้อมกับเสียงสำลัก
และมีหลายครั้งที่ชั้นหนีไม่ทัน และได้เห็นภาพคนที่เดินเข้ามาในช่องนั้น ทำหน้าผงะและเดินออกไป
และเมื่อชั้นดูหนังสืออย่างพึงพอใจแล้วนั้นก็ได้เวลาเดินเข้าห้องน้ำ ปลดปล่อยมันออกมาสักที แต่ด้วยการที่อิชั้นอั้นไว้นานเกินไปจึงทำให้อิชั้นไม่สามารถปลดระวางนี้ได้ (ขี้ไม่ออก)
ในบางทีชั้นก็แอบตดในร้านเสื้อผ้า โดยเลือกที่จะเก็บกลิ่นและเสียงโดยการหัดก้นไปทางเสื้อผ้าที่แขวนอยู่อย่างหนาแน่น และค่อยๆระเบิดตดออกมาอย่างเงียบๆ
แต่ก็มีหลายครั้งที่ชั้นรู้สึกผิดอย่างมาก
เพราะมีครั้งนึงที่ชั้นกำลังเดินเข้าไปในห้องสมุดของมหาลัยกับเพื่อนอีกคนนึง
ในขณะที่เพื่อนขอแยกไปเข้าห้องน้ำ โดยชั้นยืนรออยู่บริเวณโต๊ะ LOST AND FOUND และดูว่ามีของอะไรบ้าง ก็บังเอิญไปเห็นชีทภาษาอังกฤษ ก็ลองยกขึ้นมาอ่านดู แล้วปล่อยตดออกมา ภายในไม่กี่วิ เพื่อนชั้นก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินมาหาชั้นพร้อมดูชีทอันนั้นด้วย ชั้นมองไปที่หน้าเพื่อน ที่ค่อยๆแสดงสีหน้าเหยเกเหมือนจะอ้วกออกมา
ชั้นรู้สึกสงสารเพื่อนมาก จึงพาเพื่อนออกไปจากบริเวณนั้น พร้อมกับปริศนากลิ่นอันทรงพลังนั้นไว้
ชั้นรู้สึกเสียใจมากที่ทำให้เพื่อนของอิชั้นต้องมารับบาปเคราะห์อันนี้
หากเพื่อนคนนั้นบังเอิญเข้ามาอ่าน อิชั้นก็ต้องขอกราบขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วย
ชั้นชอบแอบตดในที่สาธารณะ
โดยปกติเป็นคนท้องผูกมากๆ ครึ่งเดือนจะถ่ายสักแค่ครั้งสองครั้ง นั่นจึงเป็นที่มาที่ทำให้ตดของอิชั้นเหม็นบรรลัยสุดๆ
และอิชั้นจะเป็นคนที่ค่อนข้างโรคจิตนิดนึง คืออิชั้นจะชอบเข้าไปเดินดูหนังสือเล่นๆที่ร้านหนังสือใหญ่อย่าง B2S หรือ KINOKUNIYA คือเข้าไปดูเฉยๆ แต่ไม่ซื้อ และแทบจะทุกครั้งที่ชั้นกำลังมีความสุขกับการเดินดูหนังสืออยู่นั้น ชั้นมักจะปวดขี้ทุกครั้งไม่รู้ทำไม และด้วยบรรยากาศของร้านหนังสือ ชั้นมักจะอั้นขี้เอาไว้แล้วเดินดูหนังสือต่อไป
และด้วยการอั้นขี้นั้นก็ทำให้ท้องของอิชั้นจำเป็นต้องระบายลมตดออกมา เมื่อชั้นรู้ว่าชั้นกำลังจะตด ชั้นจะเดินไปแอบตามมุมที่คนไม่มีแล้วค่อยๆปล่อยมันออกมาอย่างสงบ และภายในไม่กี่วินาที ณ บริเวณนั้นก็จะอบอวลไปด้วยกลิ่นตดที่ผ่านการหมักขี้เอาไว้อย่างยาวนาน
เคยมีหลายครั้งที่ชั้นปล่อยตดในร้านหนังสือแล้วมีผู้โชคดีท่านอื่นๆมารับกลิ่นอันแสนยานุภาพนี้ไปด้วย
มีครั้งนึงที่พอชั้นตดเสร็จก็เห็นคนกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางที่ชั้นยืนอยู่ ชั้นก็รีบปลีกตัวไปอีกช่องนึงของชั้นหนังสือ จากนั้นชั้นก็ได้เสียงคนๆนั้นสบถออกมาว่า " โอ๊ย เี้ย " พร้อมกับเสียงสำลัก
และมีหลายครั้งที่ชั้นหนีไม่ทัน และได้เห็นภาพคนที่เดินเข้ามาในช่องนั้น ทำหน้าผงะและเดินออกไป
และเมื่อชั้นดูหนังสืออย่างพึงพอใจแล้วนั้นก็ได้เวลาเดินเข้าห้องน้ำ ปลดปล่อยมันออกมาสักที แต่ด้วยการที่อิชั้นอั้นไว้นานเกินไปจึงทำให้อิชั้นไม่สามารถปลดระวางนี้ได้ (ขี้ไม่ออก)
ในบางทีชั้นก็แอบตดในร้านเสื้อผ้า โดยเลือกที่จะเก็บกลิ่นและเสียงโดยการหัดก้นไปทางเสื้อผ้าที่แขวนอยู่อย่างหนาแน่น และค่อยๆระเบิดตดออกมาอย่างเงียบๆ
แต่ก็มีหลายครั้งที่ชั้นรู้สึกผิดอย่างมาก
เพราะมีครั้งนึงที่ชั้นกำลังเดินเข้าไปในห้องสมุดของมหาลัยกับเพื่อนอีกคนนึง
ในขณะที่เพื่อนขอแยกไปเข้าห้องน้ำ โดยชั้นยืนรออยู่บริเวณโต๊ะ LOST AND FOUND และดูว่ามีของอะไรบ้าง ก็บังเอิญไปเห็นชีทภาษาอังกฤษ ก็ลองยกขึ้นมาอ่านดู แล้วปล่อยตดออกมา ภายในไม่กี่วิ เพื่อนชั้นก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินมาหาชั้นพร้อมดูชีทอันนั้นด้วย ชั้นมองไปที่หน้าเพื่อน ที่ค่อยๆแสดงสีหน้าเหยเกเหมือนจะอ้วกออกมา
ชั้นรู้สึกสงสารเพื่อนมาก จึงพาเพื่อนออกไปจากบริเวณนั้น พร้อมกับปริศนากลิ่นอันทรงพลังนั้นไว้
ชั้นรู้สึกเสียใจมากที่ทำให้เพื่อนของอิชั้นต้องมารับบาปเคราะห์อันนี้
หากเพื่อนคนนั้นบังเอิญเข้ามาอ่าน อิชั้นก็ต้องขอกราบขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วย