ขอระบายค่ะ มันฟุ้งซ่าน T T
เราคบกันแฟนคนนี้มา 11 เดือนแล้วค่ะ เป็นครึ่งเยอรมัน แก่กว่าเรา 2 ปี โดย 10 เดือนก่อนหน้าที่จะเจอกันก็คุยสไกป์กันทุกคืนไม่มีขาด
เราเจอกับเขาทางเฟสบุคค่ะ ไม่รู้เหมือนกันมาได้ไง ไม่รู้ยังไงถึงคุยกันได้ดี ตอนแรกเราก็ว่าทำไมออนดึกจัง ก็เลยได้รู้ว่าเขากำลังเรียนอยู่เยอรมัน อยุ่กับพ่อเขา แม่เขายังอยุ่ไทย
แล้วหลังจากนั้นก็รอเขาทุกคืน เขาก็จะกลับมาคุยกับเราตรงเวลาทุกวัน คุยผ่านเฟสมาได้สักเดือน เราก็แลกสไกป์กัน
พอคุยสไกป์ไปได้สักพัก เขาก็ขอเราคบค่ะ ระหว่างคบมันก็มีบ้างนะปัญหา อาจเพราะ
1 เจอกันทางเฟสบุค ไม่เคยมาเจอกันจริงๆ
2 เราอยู่ไกลกัน ...
แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาเขาดีตรงที่เขาไม่เคยปล่อยให้มันผ่านเลยไป ทะเลาะกันจะเลิกจะอะไรแค่ไหนสุดท้ายเราก็ดีกัน เพราะเขาไม่เคยหนีเราหายไปไหน
เขาเป็นคนเจ้าชู้นะ เรารู้ตั้งแต่แรกเลยหลังจากย้อนดูเฟสบุคเขา(เหมือนพวกโรคจิต แหะๆ)
เมื่อตอนที่ยังคบกันได้ 7 เดือน เราทะเลาะกันจนเรานึกจะแลกรหัสเฟส เขาก็ให้ ไม่ยึกยักอะไร พอเราเข้าไปดู คือ เราก็อึ้ง
อย่างที่บอกตอนแรกอ่ะค่ะ เขาเจ้าชู้ มีผู้หญิงมาชอบเขาเยอะด้วย ทั้งๆที่ตั้งตัสคบกับเรานะ เหมือนมันไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่เลย - -
แต่พอดูเวลา เขาหยุดคุยกับผู้หญิงพวกนั้นก่อนที่เราจะมาเจอได้ประมาณอาทิตย์กว่าๆแล้วอ่ะค่ะ ก็ทะเลาะกันนะ เขาก็บอกเขาขอโทษ จะไม่มีอีกแล้ว เขาบอกเขาหยุดแล้ว ถ้าเราไม่พอใจคนไหนอะไรยังไงลบ บล็อคได้หมดเลย บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรานอยด์มากตอนนั้น
แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงให้อภัย .. คงเพราะเข้าใจมั๊งคะ ว่ามาเจอกันทางนี้ น้อยคนมากๆแหละที่จะจริงใจเลยตั้งแต่ได้คบได้คุยกัน
หลังจากนั้นเขาก็ให้รหัสเราทุกอย่างเลย - - หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีปัญหาผู้หญิงขึ้นมาอีกเลยค่ะ
เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ นับวันเรายิ่งดีต่อกันเรื่อยๆ เพราะเรามองเห็น "ความเป็นไปได้" ค่ะ จนถึงวันที่เขาจะกลับไทยค่ะ
เราตื่นเต้นมาก เรากังวลด้วย เราไม่รุ้ว่าเขาจะเปลี่ยนไปไหมถ้าเจอกัน มันเป็นความประหม่าค่ะ - -
บ้านเขาที่ไทยก็อยุ่ที่เดียวกับมหาลัยที่เราเรียนอยู่ แต่เราตกลงกับเขาว่ามาอยู่กับเราเลยนะ อาจจะดูเร็วไปที่ให้คนที่ไม่เคยเจอกันมาอยุ่ด้วยเลย
แต่สำหรับเรา เราคิดว่าเราคบ เราคุยกันมาจะปีนึงแล้ว ความสัมพันธ์ไม่ต่างกับอยู่ด้วยกัน เพราะเวลาว่างที่ห้องก็สไกป์ตลอด
ตื่นก็สไกป์ในสภาพน้ำลายบูด ขี้ตาเขรอะนั้นแหละ จะหลับก็สไกป์ เขาจะเฝ้าจนเราหลับแล้วค่อยวางไป นอนเป็นเพื่อนเราทุกคืน
วันแรก เรารอแล้ว รออีก นั่งไม่ติดเก้าอี้เลยค่ะ เขาถึงบ้านน่าจะราวๆเที่ยงคืน วันนั้นเราตกแต่งห้อง ทำความสะอาดห้องรอเขา
พอเขาเอาเบอร์ไทยโทรมา เราเห็นเป็นเบอร์แปลกเท่านั้นแหละ ถึงกับใจเต้นหัว (หุหุ)
พอเราลงไปรับเขา สิ่งแรกที่เขาทำคือ ยิ้มให้ แล้วกอดเราแน่นเลยค่ะ ตามด้วยประโยค "ได้เจอกันซักที" เราก็กอดเขาแน่นเลยนะ
หลังจากนั้นก็อยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวไปหาไรกินไปหาแม่เขาไปเที่ยวบ้านเขาไปรุ้จักเพื่อนๆเขา คือเอาง่ายๆ ชีวิตประจำวันเราทุกอย่างต้องมีเขาหมดเลยค่ะ
แรกๆเราก็มีทะเลาะกันหนักๆอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน นับวันยิ่งรู้ใจกันมากขึ้น ทำให้รักกันมากกว่าเดิม
จากแค่รักกลายเป็นผูกพัน ... จนถึงอาทิตย์ก่อนเขาจะกลับ เขาก็เริ่มร้องไห้ เราก็ด้วย ช่วงนั้นเรากอดกันร้องไห้บ่อยมาก
แล้วเราจะเห็นค่าของเวลาทุกนาทีมากๆ จนวันที่เราไปส่งเขาที่สนามบินกับแม่ พี่ชาย หลานๆเขา
เราใจหายมากๆ เราโทรคุยกับพ่อแม่ แม่เราก็คุยกับเขาประมาณว่าเดินทางดีๆนะไรเงี้ยค่ะ เรามีอะไรเราจะเล่าให้แม่ฟังหมด
แม่รับรู้เรื่องของเราตั้งแต่เราเริ่มคุยกันเลยค่ะ แม่เรากับแม่เขาจะคอยถามตลอด เขาโอเคกับเราไหม เวลาทะเลาะกันใจเย็นๆทั้งคู่
ถือว่าทางครอบครัวเราผ่านทั้งคู่ค่ะ โอเค แล้วก็ไม่ได้มีปัญหากับการคบกันของเรา
ก่อนกลับเขากอดเราแน่นตรงนั้นเลยค่ะ แล้วเราก็เริ่มร้องไห้ T T เป็นโมเมนท์ที่เราเสียใจมาก แม่เขาก็ปลอบเราตลอดทางกลับ
พอยิ่งเรากลับมาถึงที่ห้องเท่านั้นแหละค่ะ เราถึงขั้นเข่าทรุดเลย .. ใครอาจจะว่าโอเวอร์นะ แต่เราเสียใจมากจริงๆ
คือ .. เราไม่เคยอยู่กับใครตลอดเวลาแบบนี้ ตอนมีเงินก็ใช้ด้วยกัน ไปกินอาหารอร่อยๆ ช็อปปิ้ง ดูหนัง พอใช้เงินจนเหลือน้อยก็มาประหยัดด้วยกัน เขาบอกเขายิ่งประทับใจตรงเราไม่ทำตัวเวอร์ เรามานั่งกับเขาได้ทุกที่ไม่ว่าจะเป็นร้านข้าวธรรมดาข้างทาง ช่วยกันทำความสะอาดห้อง
เขาไปไหน เขาจะให้เราไปด้วยทุกที่ ไม่มีเราเขาไม่ไป และเราก็ลุยกับเขาทุกที่ แม้ว่าหลายๆวันจะขับมอไซไปกว่า 30 กิโลเพื่อจะไปหาดที่สวยที่สุด ท่อยู่แถวบ้านเขาเราก็ไป เราชอบทะเล . เขาพาเราไปหลายๆที่ที่เราไม่เคยเห็นมาก่อนและพบว่าในจังหวัดนี้ยังมีที่สวยๆที่เรายังไม่เคยเห็นอีกเยอะ ... มันมีมากกว่านี้อีกเยอะมากที่ทำให้เราผูกพันกัน
ตอนนี้วันที่ 5 แล้วค่ะที่ห่างจากเขา .. เขากลับไปเราก็ยังสไกป์กันเหมือนเดิมทุกคืน มีคืนแรกๆที่เราตื่นมาตี 3 มางอแงที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆ
เขาก็ไม่ว่าอะไรเรา เขาก็มาคุยกับเราต่อจนเราหลับ เขาบอกเขาเข้าใจว่าเราคิดถึงเขาขนาดไหน เขาก็คิดถึงเรามากเหมือนกัน แต่เขาอ่อนแอกับเราไม่ได้ ถ้าเขาไม่เข้มแข็ง เราจะเข้มแข็งได้ยังไง (ทั้งๆที่ตัวเองน้ำตาคลอ แหะๆ)
เราต้องรอไปอีก 1 ปี เดือนก่อนเรารู้สึกว่ามันผ่านไปไวมาก...วันแรกที่เจอกันยังรู้สึกเหมือนเป็นเมื่อวาน แต่พอต้องมารอ เวลามันผ่านไปช้ามากๆเลย T T ตอนนี้เราจะเริ่มเก็บเงินแล้วค่ะ ตอนเขามา เขาต้องจัดการเรื่องเงินเองทุกอย่าง ทางบ้านเขาถือว่าเขาโตมากพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว พอเราบอกแม่เรื่องเราจะไปเยอรมัน แม่เราก็บอกให้เราเก็บเงินเองเหมือนกันค่ะ เพราะแม่ถือว่าถ้าไปกับน้องๆแม่จะออกเงินให้หมด แต่นี่เราจะไปคนเดียว ไปหาแฟน มันเป็นความต้องการส่วนตัวของเรา เราควรรับผิดชอบเองค่ะ
ตอนแรกเรากลัวว่าเขากลับไปแล้วแล้วเราจะคบกันได้นานไหม เพราะต้องรออีกปี เรามาอ่านตามบอร์ดหลายๆคู่ที่คบแพ้ระยะทางค่ะ
เขาก็ปลอบเราตลอด ว่า เราเคยอยู่แบบไกลๆกันมาแล้วตั้ง10เดือน เรายังคบกันได้เลย นี่เราก็แค่กลับมาใช้ชีวิตประจำวันเหมือนตะก่อนทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ
แต่ทุกวันนี้เรายังมีงอแงอยู่เลยค่ะ ... จะทำอะไรก็คิดถึงเขาตลอด เพราะอาทิตย์ก่อน ยังมีเขาอยู่ด้วยเลย T T
แต่ก็รู้สึกว่าโชคดีที่เป็นยุคนี้ เทคโนโลยีทำให้เรารู้สึกใกล้กันขึ้นเยอะ
กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากค่ะ มาระบายเฉยๆ T T
อยู่ห้องแล้วฟุ้งซ่านมากๆ ฝนก็ตกออกไปไหนก็ไม่ค่อยได้
ใครมีรักระยะไกลแบบเราแชร์กันได้นะคะ
รักทางไกล จิตตกมาก T T
เราคบกันแฟนคนนี้มา 11 เดือนแล้วค่ะ เป็นครึ่งเยอรมัน แก่กว่าเรา 2 ปี โดย 10 เดือนก่อนหน้าที่จะเจอกันก็คุยสไกป์กันทุกคืนไม่มีขาด
เราเจอกับเขาทางเฟสบุคค่ะ ไม่รู้เหมือนกันมาได้ไง ไม่รู้ยังไงถึงคุยกันได้ดี ตอนแรกเราก็ว่าทำไมออนดึกจัง ก็เลยได้รู้ว่าเขากำลังเรียนอยู่เยอรมัน อยุ่กับพ่อเขา แม่เขายังอยุ่ไทย
แล้วหลังจากนั้นก็รอเขาทุกคืน เขาก็จะกลับมาคุยกับเราตรงเวลาทุกวัน คุยผ่านเฟสมาได้สักเดือน เราก็แลกสไกป์กัน
พอคุยสไกป์ไปได้สักพัก เขาก็ขอเราคบค่ะ ระหว่างคบมันก็มีบ้างนะปัญหา อาจเพราะ
1 เจอกันทางเฟสบุค ไม่เคยมาเจอกันจริงๆ
2 เราอยู่ไกลกัน ...
แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาเขาดีตรงที่เขาไม่เคยปล่อยให้มันผ่านเลยไป ทะเลาะกันจะเลิกจะอะไรแค่ไหนสุดท้ายเราก็ดีกัน เพราะเขาไม่เคยหนีเราหายไปไหน
เขาเป็นคนเจ้าชู้นะ เรารู้ตั้งแต่แรกเลยหลังจากย้อนดูเฟสบุคเขา(เหมือนพวกโรคจิต แหะๆ)
เมื่อตอนที่ยังคบกันได้ 7 เดือน เราทะเลาะกันจนเรานึกจะแลกรหัสเฟส เขาก็ให้ ไม่ยึกยักอะไร พอเราเข้าไปดู คือ เราก็อึ้ง
อย่างที่บอกตอนแรกอ่ะค่ะ เขาเจ้าชู้ มีผู้หญิงมาชอบเขาเยอะด้วย ทั้งๆที่ตั้งตัสคบกับเรานะ เหมือนมันไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่เลย - -
แต่พอดูเวลา เขาหยุดคุยกับผู้หญิงพวกนั้นก่อนที่เราจะมาเจอได้ประมาณอาทิตย์กว่าๆแล้วอ่ะค่ะ ก็ทะเลาะกันนะ เขาก็บอกเขาขอโทษ จะไม่มีอีกแล้ว เขาบอกเขาหยุดแล้ว ถ้าเราไม่พอใจคนไหนอะไรยังไงลบ บล็อคได้หมดเลย บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรานอยด์มากตอนนั้น
แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงให้อภัย .. คงเพราะเข้าใจมั๊งคะ ว่ามาเจอกันทางนี้ น้อยคนมากๆแหละที่จะจริงใจเลยตั้งแต่ได้คบได้คุยกัน
หลังจากนั้นเขาก็ให้รหัสเราทุกอย่างเลย - - หลังจากนั้นก็ไม่เคยมีปัญหาผู้หญิงขึ้นมาอีกเลยค่ะ
เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ นับวันเรายิ่งดีต่อกันเรื่อยๆ เพราะเรามองเห็น "ความเป็นไปได้" ค่ะ จนถึงวันที่เขาจะกลับไทยค่ะ
เราตื่นเต้นมาก เรากังวลด้วย เราไม่รุ้ว่าเขาจะเปลี่ยนไปไหมถ้าเจอกัน มันเป็นความประหม่าค่ะ - -
บ้านเขาที่ไทยก็อยุ่ที่เดียวกับมหาลัยที่เราเรียนอยู่ แต่เราตกลงกับเขาว่ามาอยู่กับเราเลยนะ อาจจะดูเร็วไปที่ให้คนที่ไม่เคยเจอกันมาอยุ่ด้วยเลย
แต่สำหรับเรา เราคิดว่าเราคบ เราคุยกันมาจะปีนึงแล้ว ความสัมพันธ์ไม่ต่างกับอยู่ด้วยกัน เพราะเวลาว่างที่ห้องก็สไกป์ตลอด
ตื่นก็สไกป์ในสภาพน้ำลายบูด ขี้ตาเขรอะนั้นแหละ จะหลับก็สไกป์ เขาจะเฝ้าจนเราหลับแล้วค่อยวางไป นอนเป็นเพื่อนเราทุกคืน
วันแรก เรารอแล้ว รออีก นั่งไม่ติดเก้าอี้เลยค่ะ เขาถึงบ้านน่าจะราวๆเที่ยงคืน วันนั้นเราตกแต่งห้อง ทำความสะอาดห้องรอเขา
พอเขาเอาเบอร์ไทยโทรมา เราเห็นเป็นเบอร์แปลกเท่านั้นแหละ ถึงกับใจเต้นหัว (หุหุ)
พอเราลงไปรับเขา สิ่งแรกที่เขาทำคือ ยิ้มให้ แล้วกอดเราแน่นเลยค่ะ ตามด้วยประโยค "ได้เจอกันซักที" เราก็กอดเขาแน่นเลยนะ
หลังจากนั้นก็อยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวไปหาไรกินไปหาแม่เขาไปเที่ยวบ้านเขาไปรุ้จักเพื่อนๆเขา คือเอาง่ายๆ ชีวิตประจำวันเราทุกอย่างต้องมีเขาหมดเลยค่ะ
แรกๆเราก็มีทะเลาะกันหนักๆอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน นับวันยิ่งรู้ใจกันมากขึ้น ทำให้รักกันมากกว่าเดิม
จากแค่รักกลายเป็นผูกพัน ... จนถึงอาทิตย์ก่อนเขาจะกลับ เขาก็เริ่มร้องไห้ เราก็ด้วย ช่วงนั้นเรากอดกันร้องไห้บ่อยมาก
แล้วเราจะเห็นค่าของเวลาทุกนาทีมากๆ จนวันที่เราไปส่งเขาที่สนามบินกับแม่ พี่ชาย หลานๆเขา
เราใจหายมากๆ เราโทรคุยกับพ่อแม่ แม่เราก็คุยกับเขาประมาณว่าเดินทางดีๆนะไรเงี้ยค่ะ เรามีอะไรเราจะเล่าให้แม่ฟังหมด
แม่รับรู้เรื่องของเราตั้งแต่เราเริ่มคุยกันเลยค่ะ แม่เรากับแม่เขาจะคอยถามตลอด เขาโอเคกับเราไหม เวลาทะเลาะกันใจเย็นๆทั้งคู่
ถือว่าทางครอบครัวเราผ่านทั้งคู่ค่ะ โอเค แล้วก็ไม่ได้มีปัญหากับการคบกันของเรา
ก่อนกลับเขากอดเราแน่นตรงนั้นเลยค่ะ แล้วเราก็เริ่มร้องไห้ T T เป็นโมเมนท์ที่เราเสียใจมาก แม่เขาก็ปลอบเราตลอดทางกลับ
พอยิ่งเรากลับมาถึงที่ห้องเท่านั้นแหละค่ะ เราถึงขั้นเข่าทรุดเลย .. ใครอาจจะว่าโอเวอร์นะ แต่เราเสียใจมากจริงๆ
คือ .. เราไม่เคยอยู่กับใครตลอดเวลาแบบนี้ ตอนมีเงินก็ใช้ด้วยกัน ไปกินอาหารอร่อยๆ ช็อปปิ้ง ดูหนัง พอใช้เงินจนเหลือน้อยก็มาประหยัดด้วยกัน เขาบอกเขายิ่งประทับใจตรงเราไม่ทำตัวเวอร์ เรามานั่งกับเขาได้ทุกที่ไม่ว่าจะเป็นร้านข้าวธรรมดาข้างทาง ช่วยกันทำความสะอาดห้อง
เขาไปไหน เขาจะให้เราไปด้วยทุกที่ ไม่มีเราเขาไม่ไป และเราก็ลุยกับเขาทุกที่ แม้ว่าหลายๆวันจะขับมอไซไปกว่า 30 กิโลเพื่อจะไปหาดที่สวยที่สุด ท่อยู่แถวบ้านเขาเราก็ไป เราชอบทะเล . เขาพาเราไปหลายๆที่ที่เราไม่เคยเห็นมาก่อนและพบว่าในจังหวัดนี้ยังมีที่สวยๆที่เรายังไม่เคยเห็นอีกเยอะ ... มันมีมากกว่านี้อีกเยอะมากที่ทำให้เราผูกพันกัน
ตอนนี้วันที่ 5 แล้วค่ะที่ห่างจากเขา .. เขากลับไปเราก็ยังสไกป์กันเหมือนเดิมทุกคืน มีคืนแรกๆที่เราตื่นมาตี 3 มางอแงที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆ
เขาก็ไม่ว่าอะไรเรา เขาก็มาคุยกับเราต่อจนเราหลับ เขาบอกเขาเข้าใจว่าเราคิดถึงเขาขนาดไหน เขาก็คิดถึงเรามากเหมือนกัน แต่เขาอ่อนแอกับเราไม่ได้ ถ้าเขาไม่เข้มแข็ง เราจะเข้มแข็งได้ยังไง (ทั้งๆที่ตัวเองน้ำตาคลอ แหะๆ)
เราต้องรอไปอีก 1 ปี เดือนก่อนเรารู้สึกว่ามันผ่านไปไวมาก...วันแรกที่เจอกันยังรู้สึกเหมือนเป็นเมื่อวาน แต่พอต้องมารอ เวลามันผ่านไปช้ามากๆเลย T T ตอนนี้เราจะเริ่มเก็บเงินแล้วค่ะ ตอนเขามา เขาต้องจัดการเรื่องเงินเองทุกอย่าง ทางบ้านเขาถือว่าเขาโตมากพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว พอเราบอกแม่เรื่องเราจะไปเยอรมัน แม่เราก็บอกให้เราเก็บเงินเองเหมือนกันค่ะ เพราะแม่ถือว่าถ้าไปกับน้องๆแม่จะออกเงินให้หมด แต่นี่เราจะไปคนเดียว ไปหาแฟน มันเป็นความต้องการส่วนตัวของเรา เราควรรับผิดชอบเองค่ะ
ตอนแรกเรากลัวว่าเขากลับไปแล้วแล้วเราจะคบกันได้นานไหม เพราะต้องรออีกปี เรามาอ่านตามบอร์ดหลายๆคู่ที่คบแพ้ระยะทางค่ะ
เขาก็ปลอบเราตลอด ว่า เราเคยอยู่แบบไกลๆกันมาแล้วตั้ง10เดือน เรายังคบกันได้เลย นี่เราก็แค่กลับมาใช้ชีวิตประจำวันเหมือนตะก่อนทำไมเราจะทำไม่ได้ล่ะ
แต่ทุกวันนี้เรายังมีงอแงอยู่เลยค่ะ ... จะทำอะไรก็คิดถึงเขาตลอด เพราะอาทิตย์ก่อน ยังมีเขาอยู่ด้วยเลย T T
แต่ก็รู้สึกว่าโชคดีที่เป็นยุคนี้ เทคโนโลยีทำให้เรารู้สึกใกล้กันขึ้นเยอะ
กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากค่ะ มาระบายเฉยๆ T T
อยู่ห้องแล้วฟุ้งซ่านมากๆ ฝนก็ตกออกไปไหนก็ไม่ค่อยได้
ใครมีรักระยะไกลแบบเราแชร์กันได้นะคะ