ตอนนี้ลูกสาวอายุ 15 ค่ะ เป็นเด็กคิดเยอะ (คิดร้ายกับผู้อื่น คิดว่าผู้อื่นคิดร้ายกับตัว) ชอบเพ้อฝันค่ะ กลัวอายเพื่อน กลัวมีไม่เท่าเทียมกับเพื่อน เป็นเด็กอวดเก่งอวดดี แต่ทำในสิ่งที่ตัวเองอวดไม่ได้เลย จ้องจะมีปัญหากับคนอื่นเสมอ พอเราพูดเราสอนเค้า เค้าจะแปลไปในความหมายว่าเรากดดันเค้า (ชอบพูดต่อหน้าคนอื่น) ทั้งๆที่บางทีเราแทบยังไม่ได้พูดอะไรเลย ชอบแต่งเรื่องสร้างเรื่อง ชอบจินตนาการในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ชอบโกหกตัวเองและก็คนอื่น คือสร้างเรื่องให้คนเห็นใจให้คนสงสาร สุดท้ายแล้วก็หนีนิสัยที่ไม่ดีของตัวเองไม่พ้น ตอนนี้ทั้งเพื่อนและคนรอบข้างเลี่ยงที่จะคบหรือพูดคุยกับเค้า (เค้าจะคิดเสมอว่าคนโน้นคนนี้ไม่ดีกับเค้า ทั้งๆที่เคยสอนแล้ว อยุ่ในสังคม ทำยังไงให้คนรักคนเกลียด ที่เค้าไม่คุยกับเรานี่เราทำตัวเราดีแล้วหรือยัง)บางทีเค้ามักจะก้าวร้าวกับแม่ต่อหน้าคนเยอะๆ ชอบที่จะชวนทะเลาะ จนทุกวันนี้ ไม่อยากจะตอบโต้ไปตามเกมส์ของเค้า เลือกที่จะนิ่งไม่พูดดีกว่า (เตือน สอน เค้าก็ไม่ฟัง )ยากรู้ว่า เด็กรุ่นนี้เค้าเป็นกันเหรอค้ะ คิดว่าจะพาเค้าไปปรึกษาหมอจิตเวช เราควรพูดกับเค้ายังไงดีให้เค้ารู้สึกว่าเรารักเราห่วงและหวังดีกับเค้าหน่ะค่ะ อยากให้เค้าเข้าสังคมได้มากกว่านี้ น่ารักกว่านี้หน่ะค่ะ