คอหนังหรือละครจีนกำลังภายในคงได้ยินคำเรียกขานของบริกรหรือบ๋อยในร้านน้ำชาหรือโรงเตี๊ยมว่า เสี่ยวเอ้อ ซึ่งนับได้ว่ามีบทบาทมากกว่าบริกรในหนังประเภทอื่น ยิ่งตอนฝ่ายธรรมะกับอธรรมเจอกันในร้าน คนซวยก่อนเพื่อนก็เสี่ยวเอ้อนี่แหละ ที่เป็นหนังหน้าไฟระหว่างโต๊ะทั้งสอง ถึงคราวต่อยตีกัน เสี่ยวเอ้อต้องหนีให้ทันอย่าเจอลูกหลง เพราะพวกนั้นวรยุทธ์สูงๆกันทั้งนั้น แค่สะกิดโดนอาจถึงตาย แต่วันไหนโชคดีก็อาจได้ทิปหนักๆจากพระเอก

คำว่าเสี่ยวเอ้อ เขียนเป็นภาษาจีนว่า 小二 หรือเรียกเต็มยศว่า店小二 ซึ่งแปลได้ว่าน้องรอง(คนที่สอง)  店 [diàn] (เตี้ยน) = ร้าน 小[xiǎo]  (เสี่ยว) = เล็ก   二 [èr] (เอ้อ) = สอง

ฟังดูก็คล้ายๆเราเรียกบริกรบ้านเราว่า “น้อง” อยู่เหมือนกัน แต่เสี่ยวเอ้อในภาษาจีน ไม่ได้มีความหมายแบบนั้นซะทีเดียว เพราะน้องรองคนนี้ ไม่ใช่น้องรองของคนที่เรียก แต่เป็นน้องรองของร้าน ซึ่งมีพี่ใหญ่ซึ่งเป็นเถ้าแก่ร้าน 老板[lǎo bǎn] (เหลาป่าน) นั่นเอง

เรื่องนี้เกี่ยวโยงกับการตั้งชื่อลูกสมัยโบราณ  ชื่อที่ใช้เรียกตอนเด็กๆ มักเป็นชื่อตามลำดับการเกิด เช่นพี่ใหญ่ น้องรอง น้องสาม ไปเรื่อยๆ บริกรตามร้านอาหารจีน จึงใช้ธรรมเนียมการเรียกแบบนี้มาเรียกกันว่า เสี่ยวเอ้อ (น้องรอง ของเถ้าแก่ร้าน)นั่นเองครับ

ติดตามเรื่องจีนๆ กันต่อได้ที่ www.facebook.com/simplychinese นะครับ

CR: www.zhongtai.org./ จม.ข่าวา อาศรม สยาม-จีนวิทยา ฉบับวันที่ 9 มค. 2546