ดูมาแล้ว "THE MAN WHO LAUGHS" "ปาฎิหารย์รักจากโจ๊กเกอร์" (ไม่สปอย)
เป็นหนังโศกนาฎกรรมความรักอันแสนเศร้าโดยผู้เขียนคนเดียวกับ เล มิเซราบ (Les Miserables) แต่หนังเรื่องนี้มิใช่หนังเพลงแบบ เล มิเซราบ แต่อย่างใด
ฉากและเครื่องแต่งกายของนักแสดงในหนังดูสวยมาก ฉากที่ชอบที่สุดคงต้องเป็นฉากแสดงละครของกวินเปลน ออกแบบฉากได้สวยและมีลูกเล่นเหมือนดูละครเวทีเลย
ตัวหนังพูดถึงเรื่องความรักเป็นหลัก สอดแทรกเรื่องคุณธรรม จริยธรรม รวมไปถึงเรื่องราวทางการเมือง สังคม ในสมัยนั้น(ที่ยังไม่ต่างจากสมัยนี้เท่าใดนัก) ให้เราดูและคิดตามแบบได้ข้อคิด
การดำเนินเรื่องไม่ยืดยาดน่ารำคาญ ดูง่าย ไม่ใช่หนังอาร์ทดูยากอย่างที่หลายท่านกังวลด้วยโปสเตอร์หนังที่มีตราเทศกาลหนังอยู่ แต่หนังจะมีข้อเสียอยู่อย่างคือไอ้รอยแผลเป็นบนใบหน้าของโจ๊กเกอร์ หรือกวินเปลน นั้นไม่เห็นจะดูน่าขันและน่ารังเกียจแบบคนในหนังที่มองกวินเปลนตรงไหน(ผมว่าดูหล่อด้วยซ้ำไป กวินเปลนฉบับนี้น่าจะเป็นโจ๊กเกอร์ที่ดูดีที่สุดในบรรดาหนังทุกเรื่องที่เคยดูมาเลยด้วยซ้ำ) ทำให้เราไม่ค่อยอินในจุดนี้ของตัวละครมากนัก(สาวๆอาจชอบ) แต่เรื่องความรัก ความสกปรกของมนุษย์ หนังทำออกมาได้ดีเลยทีเดียว ส่วนตอนจบที่หลายๆคนบอกว่าไม่ค่อยชอบ สำหรับผมผมว่ามันดีแล้วนะ ถ้าไม่จบแบบนี้หนังก็จะยืดและจะหลุดอารมณ์ตอนท้ายของหนังไป(ความเห็นส่วนตัว)
ส่วนตัวไม่เคยอ่านหนังสือหรือวรรณกรรมเรื่องนี้มาก่อน แต่พอดูหนังจบเกิดความรู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในหนังแบบจุกคอหอยเล็กน้อย [เรียกง่ายๆว่าอิน] และคงจะไปหาหนังสือมาอ่านแต่ยังไม่ทราบว่ามีพิมพ์เป็นภาษาไทยหรือเปล่า? ใครที่ชอบหนังรักอันแสนเศร้า ชอบวรรณกรรมคลาสสิค ชอบละครเวที ชอบเสพดรามา ชอบงานโปรดักส์ที่สวยงาม ชอบวิคเตอร์ อูโก เป็นแฟนหนังของฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ และไม่อยากดู Riddick ไม่ควรพลาดหนังเรื่องนี้ด้วยประการทั้งปวง
"แล้วคุณจะรู้ว่าการมีดวงตา ไม่สามารถทำให้เรามองเห็นได้จริงๆ"
https://www.facebook.com/talkthemovie
ดูมาแล้ว "THE MAN WHO LAUGHS" "ปาฎิหารย์รักจากโจ๊กเกอร์" (ไม่สปอย)
ดูมาแล้ว "THE MAN WHO LAUGHS" "ปาฎิหารย์รักจากโจ๊กเกอร์" (ไม่สปอย)
เป็นหนังโศกนาฎกรรมความรักอันแสนเศร้าโดยผู้เขียนคนเดียวกับ เล มิเซราบ (Les Miserables) แต่หนังเรื่องนี้มิใช่หนังเพลงแบบ เล มิเซราบ แต่อย่างใด
ฉากและเครื่องแต่งกายของนักแสดงในหนังดูสวยมาก ฉากที่ชอบที่สุดคงต้องเป็นฉากแสดงละครของกวินเปลน ออกแบบฉากได้สวยและมีลูกเล่นเหมือนดูละครเวทีเลย
ตัวหนังพูดถึงเรื่องความรักเป็นหลัก สอดแทรกเรื่องคุณธรรม จริยธรรม รวมไปถึงเรื่องราวทางการเมือง สังคม ในสมัยนั้น(ที่ยังไม่ต่างจากสมัยนี้เท่าใดนัก) ให้เราดูและคิดตามแบบได้ข้อคิด
การดำเนินเรื่องไม่ยืดยาดน่ารำคาญ ดูง่าย ไม่ใช่หนังอาร์ทดูยากอย่างที่หลายท่านกังวลด้วยโปสเตอร์หนังที่มีตราเทศกาลหนังอยู่ แต่หนังจะมีข้อเสียอยู่อย่างคือไอ้รอยแผลเป็นบนใบหน้าของโจ๊กเกอร์ หรือกวินเปลน นั้นไม่เห็นจะดูน่าขันและน่ารังเกียจแบบคนในหนังที่มองกวินเปลนตรงไหน(ผมว่าดูหล่อด้วยซ้ำไป กวินเปลนฉบับนี้น่าจะเป็นโจ๊กเกอร์ที่ดูดีที่สุดในบรรดาหนังทุกเรื่องที่เคยดูมาเลยด้วยซ้ำ) ทำให้เราไม่ค่อยอินในจุดนี้ของตัวละครมากนัก(สาวๆอาจชอบ) แต่เรื่องความรัก ความสกปรกของมนุษย์ หนังทำออกมาได้ดีเลยทีเดียว ส่วนตอนจบที่หลายๆคนบอกว่าไม่ค่อยชอบ สำหรับผมผมว่ามันดีแล้วนะ ถ้าไม่จบแบบนี้หนังก็จะยืดและจะหลุดอารมณ์ตอนท้ายของหนังไป(ความเห็นส่วนตัว)
ส่วนตัวไม่เคยอ่านหนังสือหรือวรรณกรรมเรื่องนี้มาก่อน แต่พอดูหนังจบเกิดความรู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในหนังแบบจุกคอหอยเล็กน้อย [เรียกง่ายๆว่าอิน] และคงจะไปหาหนังสือมาอ่านแต่ยังไม่ทราบว่ามีพิมพ์เป็นภาษาไทยหรือเปล่า? ใครที่ชอบหนังรักอันแสนเศร้า ชอบวรรณกรรมคลาสสิค ชอบละครเวที ชอบเสพดรามา ชอบงานโปรดักส์ที่สวยงาม ชอบวิคเตอร์ อูโก เป็นแฟนหนังของฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ และไม่อยากดู Riddick ไม่ควรพลาดหนังเรื่องนี้ด้วยประการทั้งปวง
"แล้วคุณจะรู้ว่าการมีดวงตา ไม่สามารถทำให้เรามองเห็นได้จริงๆ"
https://www.facebook.com/talkthemovie