ขอเล่าเรื่องตัวเองนะครับ..

        ย้อนไปสมัยมัธยม ผมอยู่โรงเรียนประจำมีโอกาสดูบอลน้อยมาก รู้จักแค่ หงษ์กับผีแดง และเด็กๆที่เริ่มดูบอลจะถามกันสิครับ ว่าเด็กอะไร ผมก็เชียร์ๆตามเค้าไปว่า เด็กผี ในสมัยนั้นเมื่อประมาณ 13 ปีที่แล้ว ก็รู้จักแค่นี้เพราะไม่ค่อยได้ดูบอลอะไรมากมาย ตามเพื่อนว่างั้น
          จนวันนึงได้ดูบอลอาร์เซนอล ชอบทีมนี้จัง เล่นสนุกมาก แบบโดนใจจริงๆ ใช่เลยประมาณนั้น แต่ก็ยังคงเป็นเด็กผีนะ ช่วงนั้นน่าจะเป็นยุคไร้พ่ายนะที่มีโอกาสได้ดูบอลพอดี แต่เริ่มดูตอนที่กำลังลุ้นแชมป์กันอยู่ แบบว่าไม่ใช่ว่าได้แชมป์แล้วนะครับ
          
    จุดเปลี่ยนคือ.........฿&@"
            วันที่แมนยูแข่งกับอาร์เซนอล ผมรู้สึกว่า ผมเป็นเด็กผีนะ แต่ทำไมลึกๆในใจเชียร์ปืน ลุ้นปืน ไม่เข้าใจตัวเอง .......
             สุดท้ายผมต้องยอมรับครับว่าจริงๆผมชอบอาร์เซนอลตั้งแต่วันแรกที่ผมดู มันใช่จริงๆ บางทีการดูกีฬามันเหมิอนการเจอคนที่ใช่ เชียร์ทีมที่ใช่มากกว่าทีมที่ยิ่งใหญ่เสียอีก
             หลายปีแล้วที่ผมก้มหน้าก้มตาเชียร์ หลายปีที่ไม่ได้แชมป์อะไรเลย แต่ใจก็ยังคงเป็นอาร์เซนอลอยู่วันยังค่ำ มันคงเปลี่ยนแปลงไปไม่ได้
มีหลายครั้งที่เบื่อเวงเกอร์กับบอร์ดบริหารมาก แต่ยังไงก็ต้องเชียร์ทีมอยู่ดี คงเหมือนแฟนปืนทุกคนนั่นแหละ จะด่า จะว่ายังไง มันก็คือทีมที่เรารัก
        

ที่เขียนเรื่องนี้ ก็เพราะว่า อยากจะบอกว่า อาจมีหลายครั้งที่ทีมไม่เป็นไปอย่างที่ใจเราต้องการ  แต่เราปฏิเสธไม่ได้ว่า จะอะไรยังไงก็ช่าง ก็คือทีมของเราอยู่ดี

เป็นแล้วเป็นเลยครับ

วันนี้เด็กปืนทุกคนคงมีความสุขกับการซื้อตัวฤดูกาลนี้ เราคงได้ลุ้นกันยาวๆ ที่น่าสนใจคือปีนี้ เด็กๆของเรา ไม่ใช่เด็กอีกแล้วครับ กลายมาเป็นกำลังหลักที่เข้าขากันมากขึ้น ทุกคนคงพร้อมจะพิสูจน์ตัวเอง รวมทั้งเวงเกอร์ที่จะพิสูจน์ให้เราเห็นอีกครั้ง

มาช่วยลุ้นไปพร้อมๆกันนะครับ