ได้ยินคนอื่นเค้าเล่าเรื่องของตัวเอง ก็เลยเอาเรื่องใกล้ ๆ ตัวมาแชร์บ้าง อยากเอาไปไว้ห้องนิยายแต่พันทิพย์เปลี่ยนไปมาก ไม่สามารถ ย้ายได้เมื่อไหร่จะย้ายแล้วกันค่ะ อยากให้คิดว่าเป็นเหตุการณ์สมมติ..แค่นั้น

พี่แต่งงานรึยังคะ..
"ยังคับ พี่โสด หมอแต่งงานกันช้าครับ"
นี่คือคำถามแรกที่ฉันถามกับเค้า ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้คุยโทรศัพท์กัน จากพี่ชายกับน้องสาวในฐานะเพื่อนร่วมวงการอาชีพเดียวกัน ฉันขอตัวชื่อผู้หญิงอุดมการณ์แรงกล้าคนนี้ว่า คีย์ และ คุณหมอคนนี้ว่าหมอ อาร์....

แรกเริ่มเดิมที คีย์เป็นหญิงสาวธรรมดา ๆ ที่เพ้อฝันว่าวันนึงจะเจอเจ้าชายที่แสนดี แต่ในชีวิตจริงมันไม่ใช่นิยายคือมันไม่เหมือนความฝัน เธอทำงานหนักมาก เดือนนึงขับรถวิ่งเหนื่อใต้ ออกตก อีสาน เพื่อประชุมกับ รพ.รัฐทั่วประเทศ การเจ็บป่วยเกิดขึ้นทุกที่ แต่ความเจริญรวมอยู่ที่กทม.แล้ว เพราะฉะนั้นการที่ประชุมและจบโครงการได้เร็วเท่าไหร่ คนในพื้นที่จะได้ตรวจสุขภาพเฉพาะทางกันเร็วเท่านั้น คีย์จึงทำงานหนักมาก เดือนนึงขับรถไปต่ำกว่าห้าพันโล ทุกเดือนพร้อมกับแสวงหาความรู้เรียน อบรม สกิลทุกอย่างที่สามารถช่วยชีวิตคนได้ บาดเจ็บ อุบัติเหตุกลัวเลือดแทบตายแต่วินาทีชีวิตนั้น ไม่รู้เอาแรงใจมาจากไหน คว้าถุงมือได้ ก็กระโดดเข้าช่วยตลอดระยะเวลาการเดินทางทุกเส้นทาง ที่กู้ชีพ ยังไมมาถึง...นั่นคือเธอ สาวมั่น ดื้อรั้น เป็นตัวของตัวเองอย่างที่สุด เธอคือ คีย์..

หมออาร์ทำงานที่มีหน่วยงานที่น่าภาคภูมิใจที่สุด ชื่อรพ.คือชื่อที่น่าภูมิใจที่สุดในประเทศ งานที่มีที่เดียวในประเทศตรวจแค่แอร์กับนักบิน นี่คือหน่วยงานของหมออาร์.. คีย์กับหมออาร์ คบกันในฐานะ พี่กับน้องมาได้ระยะนึง ทุกวันมีอะไร คีย์ก็จะโทรไปปรึกษาหมออาร์ เพราะเค้าเป็นคนสุภาพ เรียบร้อย อ่อนโยน แม้การคุยกันแต่ละครั้ง หลาย ๆครั้งจะมีพฤติกรรมแปลก ๆ เช่นคุยกันอยู่ มีเสียงผู้หญิงก็ตัดสายทิ้งกระทันหัน แลโทรกลับมาใหม่โดยบอกว่าพอดีพี่พยาบาลเดินเข้ามาถามเรื่องงาน อะไรประมาณนั้น... คีย์เธอก็งง นะ แต่ว่าช่างประไร มันความสบายใจของเค้ามันเรื่องของเค้าเราก็แค่พี่น้องกัน เพื่อนกัน ไม่ก้าวก่าย.. (ขอโทษนะคะ ถ้ามันไม่ค่อยต่อเนื่อง เขียนไปทำงานไปด้วย หวังว่าคงอภัย)

และเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดมันก็เกิดขึ้น ทางประเทศเราเป็นเจ้าภาพอบรม ARF พวกชุดลำเลียงเวลาเกิดเหตุสึนามิ หรือ เหตุการณ์อื่น ๆ ที่ต้องใช้หมอที่สามารถดูคนไข้ ลำเลียงคนไข้ขึ้นไปบนเครื่องที่ฝึกอบรมมาได้ การอบรมครั้งนั้น หมออาร์ได้บอก คีย์ก่อนล่วงหน้าแล้ว และทั้งสองมีแผนที่จะนัดเจอกันตามประสาเพื่อนร่วมอาชีพ และพี่น้องกัน คีย์จัดตารางการประชุมวางงานไว้ที่เพชรบุรี กับ หัวหิน ประจวบ กุยบุรี บางสะพานน้อย ทั้งห้าวันเผื่อจะได่พักผ่อน สัญญาไว้แล้วว่าจะพาท่องเที่ยวทุกอำเภอเอง สสจ. สสอ. ที่ไหน คีย์เข้ามาหมดแล้ว ไกด์เยอะ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ตารางอบรมหมออาร์เต็ม ก็เลยไม่ได้เที่ยวตามโปรแกรม..

ขอพูดถึงวันแรกที่เจอกันที่ ทอ.บ่อฝ้าย(มันคือนิยายขออ้างอิงสถานที่จริงในประเทศไทยคงไม่เป็นไรใช่ไหม??) วันนั้นโรงแรมที่หัวหินหานอนยากมากเพราะเป็นการประชุมนานาชาติ ที่ทอ.จะมีแต่หมอจากสังกัดในกทม.ไปนอน ส่วนพี่ ๆ ทหาร ทอ.บ่อฝ้ายเจ้าของสถานที่ ยังต้องไปหาที่นอนที่ โรงแรมข้างนอก คีย์พยายามหาโรงแรมนอน แต่ทุกโรงแรมในอัตราเบี้ยเลี้ยงจะจ่ายได้ หรือสูงกว่านิดหน่อยเต็มไปด้วยชาวต่างชาติ พยาบาล เกาหลีสวย ๆ ทั้งนั้น ไหนจะหน่วยงานนอกของเทศบาลส่งกู้ชีพมาอบรมด้วย แต่ที่ โรงแรม ทอ.คนพิเศษจริง ๆ ถึงจะได้อยู่..

เอาละมาเรื่องที่นอนของสาวคีย์บ้าง เธอขับรถไปดูที่ โรงแรม ทอ.ก่อนเพราะอยากรู้ว่าต้องพักระดับไหนถึงไปทานข้าวกันได้และกลับมาส่งพี่หมออาร์ได้แบบไม่ดึกและเธอต้องขับรถย์กลับไปพักที่โรงแรมตัวเองอีก หลังจากเข้าไปดูรู้สึก "ว้าว บรรยากาศดีจัง แต่คีย์ไม่ชอบเสียงคลื่น ว่ายน้ำก็ไม่เป้นด้วยสิ" ไปวนรอบนึงแล้วก็ไปหา โรงแรมของเรา ..ปรากฏว่าได้ห้องราคาแพงมากและเป็นห้องที่เล็กที่สุดตั้งแต่ทำงานลงพื้นที่มา แต่เอาน่า มันเล็กก็คงปลอดภัย อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่กระโปรงยีนธรรมดา ๆ กับเสื้อที่ซื้อที่ต่างประเทศ แต่หน้าตาเหมือนโอท็อปบ้านเรา สีดำ เอาละ คีย์ตัวหอมสะอาดแล้วหลังจากขับรถย์มาเองจากบางนา นัดกัน หกโมง...คีย์ไปก่อนเวลาเล็กน้อย...

รอหมออาร์จนขับรถย์ออกมาสามรอบแต่ก็คิดว่าไหนๆ มาแล้ว ก็ควรอยู่ให้เจอ พี่เค้าโตแล้ว คงมีเหตุผล คิดอย่างนี้หลังรอไปสี่ชม. สี่ทุ่มกว่าแร้ว ส่งข้อความไปบอกหมออาร์ว่า "พี่ชายคงยุ่ง คีย์กลับก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ฝึกวันแรก สู้ ๆ นะคะ.." กลับไปรู้สึกจะเป็นไข้ ก็เลยทานยา กำลังงั่วเงียได้ที่ หมออาร์โทรมาบอกว่า รู้สึกผิดมากเลย อยู่ไกลไหม ถ้ามาได้ก็มาเจอกันสักหน่อยก็ยังดี ตอนนั้นจะเที่ยงคืนและห้าทุ่มครึ่งน่าจะได้ ด้วยความที่มันไม่ไกลักันเลยตัดสินใจเปลี่ยนชุดนอนไปเป็นชุดเดิมและขับรถไป หนึ่งกิโล ...ไปถึงมองไปที่ห้องโถง เห็นผู้ชายคนนึงลุกขึ้นมาแต่ไกล ๆ เดินมาและถามว่า น้องคีย์ใช่ไหมคะ "ค่ะ พี่หมออาร์" ช่วงเวลานั้นคีย์น้อยของเราเบลอมากเพราะยาและขับรถทั้งวัน แต่ก็ถามว่า"ไปขับรถเล่นกันไหม" จะให้ถามว่าไง นั่งคุยกันในรถย์เหรอ ..และคีย์น้อยก็ย้ายที่ให้ หมออาร์มานั่งที่คนขับแทน หมออาร์ถามว่า น้องคีย์ไท้สบายรึเปล่าค่ะ หน้าซีดเชียว (หลังจากขอโทษมาเป็นสิบครั้ง) เธอก็บอกว่า "พอดีทานยาเข้าไปก่อนมาน่ะคะ มันกำลังได้ที่เลย" "ไปพักข้างบนก่อนไหมคับ รับรองปลอดภัย ด้วยเกียรติของหมอและทหาร" ตอนนั้นเธอคิดว่า เธอขับรถกลับไม่ได้แน่ ๆ ใจสั่นและเวียนหัว ส่วนเรื่องคิดมากเรื่องขึ้นห้องผู้ชายน่ะไม่คิดมากเลย เฉย ๆ ทำงานคนเดียว เดินทางคนเดียวขนาดนี้ เจ็ดสิบกว่าจังหวัด ถ้าใจไม่เด็ดจริง ทำไม่ได้หรอกค่ะ ..

ในลิฟได้เจอพี่พยาบาลที่มากับทีมของ รพ.นี้ด้วย เค้าก็ทักทายกัน เพราะนอนชั้นเดียวกัน ..

ในห้องของ โรงแรมสวัสดิการ ทอ.บ่อฝ้าย กว้างขวางสะอาดและ ที่สำคัญมีสองเตียงอย่างที่พี่หมออาร์บอก พี่หมออาร์บอกว่าตามสบายเลยนะ เพราะอีกเตียงพี่ไม่ได้แตะเลย พอนั่งหายใจเหมือนจะเป็นลมาสักพัก มีอะไรมาสัมผัสโดนหน้าอก เกือบตบไปแล้วตามสัญชาติญาณาณสะดุ้งโหย่ง แต่พอลืมตามองแขนที่กำลังเงื้องมือ ก็วางลง พี่หมออาร์เอาหูฟังแนบที่หัวใจ และจับชีพจร "น้องคีย์ใจสั่นมากเลยครับและหัวใจก็เต้นเร็วมากด้วย ทานยาอะไรมา" "ออ ยาโรคประจำตัวน่ะคะ พอดีมันเหนื่อย ๆ ด้วย" "งั้นนอนพักไปก่อนคับ ไปไหวค่อยไป จะนอนที่นี่ก็ได้ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่พี่อาร์นอนกรนเสียงดังหน่อยนะ จะพยายามนอนตะแครง ๆ แล้วกัน 555"

คืนนั้น หมออาร์หลับไปนานแล้ว เสียงหายใจสม่ำเสมอ รู้สึกตัวเป็นบางช่วง พลิกตัวบ้าง เมื่อรู้สึกตัวว่ากรน ส่วนคีย์น้อย เธอนอนเตียงติดประตูกระจกบานใหญ่ เปิดม่านลูกไม้ไว้ คีย์น้อยมองแต่ดวงจันทร์ด้วยหัวใจที่รู้สึกแปลกอย่างประหลาด หลายชม.ที่นั่งทบทวนจนเช้ามืด ก็ยังไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไรกัน ดวงจันทร์ดวงโต สะท้อนบนผิวน้ำทะเล ทะเลที่คีย์น้อยไม่เคยชอบเลย แต่คืนนั้นคีย์น้อยนอนมองพระจันทร์พร้อมกับฟังเสียงลมหายใจที่เป็นห้วงสม่ำเสมอทั้งคืน...เธอไม่ได้นอนเลยสักนาที..

....จบ...ตอนที่ 1...