นางเอกคนนี้ทั้งสวย  เรียนเก่ง(ซอร์บอร์นนะ  ไม่ใช่ขี้ไก่) ฉลาด  ข้อสำคัญที่ผมว่ามิเชลล์มีมากกว่าผู้หญิงสมัยนี้คือ เคารพตัวเอง  

รักนวลสงวนตัว (ยกว้นคืนนี้T T)

มีเหตุมีผล  ทำเอาชารีฟไปไม่เป็นหลายๆครั้ง(ทั้งที่แก่กว่า  แต่อีคิวน้อยกว่านางเอก!!)





จากผู้จัดการ  ตอนที่ 11

“ชารีฟคะ ฉันจะไม่มีวันลืมเวลาที่เราร่อนเร่อยู่ในทะเลทราย อ้างว้างมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากทราย นอกจากฟ้า ทุกวันมองเห็นแต่ฟ้าจรดทราย” นัยน์ตามิเชลล์จดจำลึกถึงวันเวลาที่แสนหวาน มีความสุข ระบายยิ้มบางๆ กระจายทั่วใบหน้า “เราสองคนเป็นอิสระ ฉันไม่ใช่เด็กกำพร้าที่สกุลเดอลาโรนีล์ที่เก่าแก่ มีเกียรติ ไม่พึงปรารถนา เติบโตมาอย่างไร้ญาติขาดมิตรกับแม่ชีในคอนแวนต์ และคุณก็ไม่ใช่บุรุษที่ทรงเกียรติของประเทศนี้ เป็นนายทหาร เป็นนายแพทย์ เป็นรัฐมนตรี และยังสืบสายโลหิตจากราชวงศ์”
       ถึงตรงนี้มิเชลล์ยิ้มออกมากขึ้นทั้งๆ ที่น้ำตาเต็มตา
       “เวลานั้นๆ ทุกอย่างรอบตัวเป็นไปตามกฎธรรมชาติไม่เหมือนเวลานี้ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎสังคม เวลานี้ วันนี้ และต่อๆ ไป”
       ชารีฟฟังอย่างใจหาย รู้ดีว่าต้องจบอย่างไร
       “เวลานั้นคุณปกป้องคุ้มครองรักษาชีวิตของฉัน ฉันเชื่อฟังคุณ เพื่อให้เรารอดชีวิต...ทั้งสองคน ไม่ใช่คนเดียว”
       “มิเชลล์...หยุดพูดเถอะ”
       “คุณกับฉันมีหน้าที่ต่อกัน แต่เวลานี้อย่างที่ฉันบอกนะคะชารีฟ คุณมีหน้าที่ต่อ...สิ่งอื่นๆ”
       “มิเชลล์”
       “ส่วนฉัน...ฉันมีหน้าที่ต่อคุณ” มิเชลล์แน่วแน่ มั่นคง จ้องหน้าชารีฟตลอด “เพื่อให้คุณทำหน้าที่ต่อประเทศของคุณให้สมบูรณ์ที่สุด”