วันนี้ เรามีโอกาสได้ไปเดินหาของกินที่ตลาดท่าน้ำนนท์ ซึ่งไม่ได้ไปมานานมาก แต่ทุกอย่างก็ดูเป็นปกติดีค่ะ
ตอนที่ซื้อกับข้าวอยู่ สายตาก็ไปเจอกับเจ้าลูกแมวตัวน้อย มองไกลๆก็คาดว่าจะเป็นลูกแมววิเชียรมาศ
พอซื้อกับข้าวเสร็จ ก็เลยตัดสินใจเดินไปเล่นด้วยซะหน่อย
พอดีกับที่พี่คนนึง กำลังให้อาการเปียกเจ้าแมวน้อยอยู่ ท่าทางมันตอนกำลังกิน แบบว่าหิวโซมาก กินแบบไม่พักหายใจ
จากการสำรวจเจ้าแมวน้อย ด้วยสายตาและการสัมผัส อายุน่าจะประมาณสองเดือนครึ่ง ถึงสามเดือน เป็นแมววิเชียรมาศ เพศผู้
ตัวผอมมากกกกกก เห็นซี่โครงเลย มีแต่หนัง จับไปนี่หาเนื้อไม่เจอ
จากการสอบถามพี่ที่ให้อาหาร เค้าบอกว่า มันเป็นแมวที่หลงมาค่ะ พี่ชายแผงข้างๆ (ขายผลไม้) เค้าก็เลยเลี้ยงไว้
แต่เค้าไม่ค่อยสนใจมันเท่าไหร่ แมวมันกินอาหารเม็ดไม่ได้ ข้าวคลุกปลาทูมันก็ไม่ค่อยกิน จนพี่ที่เราคุยด้วย เค้าทนสงสารไม่ได้
ต้องไปหาซื้ออาหารเปียกมาให้ แต่เจ้าของก็ยังเมินนะ ไม่ได้ใส่ใจ ว่าต้องหาอาหารแบบไหนให้มันกิน
สภาพที่เราเห็นคือ เจ้าแมวมีปลอกคอ แต่ที่ปลอกคอมีเชือกฟางสีเหลืองผูกไว้ ปลายของเชือกฟาง อยู่ที่เสาต้นนึง
ความยาวเชือกก็ไม่มากเท่าไหร่ แค่พอให้มันเดินเล่นแถวๆนั้น และหลบอยู่ใต้แผงได้
พี่เค้ายังบอกอีกว่า เจ้าของเค้าไม่ได้พามันกลับบ้านนะ ปล่อยมันไว้ที่แผงนั่นแหละ ให้มันนอนอยู่ใต้แผง คิดว่าผูกเชือกไว้ มันคงไม่หาย
เราอยู่ตั้งแต่พี่เค้าเริ่มเทอาหารให้มัน จนเทหมดซอง คือเราเคยเลี้ยงแมวเด็กอ่ะ แบบว่าถ้ากินแบบธรรมดา ซองนึงนี่ มันก็กินทั้งวัน
แต่เจ้าแมวตัวนี้ซองนึง กินหมดในไม่กี่นาที (เรานั่งดูตลอด) กินหมดซองแล้ว แต่มันก็ยังดูไม่อิ่ม แทะซอง เลียซองต่อ
เราเลยถามพี่เค้าว่า ถ้าเราขอ เจ้าของเค้าจะให้มั้ย เราสงสารมัน ถึงไม่ให้กินดี ก็น่าจะให้อยู่ดีบ้าง
ก่อนเราจะกลับ เจ้าของแมว หันมาเห็นเราอุ้มมัน เค้าก็พูดว่า "เอาไปเลี้ยงมั้ยล่ะ เนี่ย มีแต่คนมาขอ"
คือ ถ้าพี่ให้หนูก็เอาค่ะ เราตอบไปแค่นี้นะ แต่ในใจเราก็อดคิดไม่ได้ว่า ถึงอยู่กับเรา มันอาจจะไม่ได้สบายมากมาย แต่มันไม่ลำบาก
ไม่อดอาหาร ไม่ต้องนอนให้ยุง ให้มดกัด แล้วไม่รู้ว่า ดึกๆที่ไม่มีคนอยู่แล้ว จะโดนหมาไล่บ้างมั้ย
ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารค่ะ อยากจะแอบไปขโมยมาเลี้ยงไว้เอง แต่ก็คิดว่าแมวมันเลือกมาหาเค้าเอง เป็นกรรมของมันรึเปล่า
ถ้าใครอยู่ใกล้ๆ ท่าน้ำนนท์ ก็ลองแวะเวียนไปดูเจ้าแมวน้อยหน่อย เผื่อไม่มีใครสนใจเรื่องอาหารการกินมันอีก คงไม่มีหนังเหลือแล้วล่ะ
ตอนกลับมา เราก็แอบคิดนะค่ะ ว่าดึกๆอยากลองไปดูมันอีกที ว่ามันอยู่ยังไงบ้าง กะจะแอบหิ้วมันขึ้นรถกลับบ้านด้วย
จะผิดมั้ยเนี่ย
อยากขโมยแมวจริงๆ
ตอนที่ซื้อกับข้าวอยู่ สายตาก็ไปเจอกับเจ้าลูกแมวตัวน้อย มองไกลๆก็คาดว่าจะเป็นลูกแมววิเชียรมาศ
พอซื้อกับข้าวเสร็จ ก็เลยตัดสินใจเดินไปเล่นด้วยซะหน่อย
พอดีกับที่พี่คนนึง กำลังให้อาการเปียกเจ้าแมวน้อยอยู่ ท่าทางมันตอนกำลังกิน แบบว่าหิวโซมาก กินแบบไม่พักหายใจ
จากการสำรวจเจ้าแมวน้อย ด้วยสายตาและการสัมผัส อายุน่าจะประมาณสองเดือนครึ่ง ถึงสามเดือน เป็นแมววิเชียรมาศ เพศผู้
ตัวผอมมากกกกกก เห็นซี่โครงเลย มีแต่หนัง จับไปนี่หาเนื้อไม่เจอ
จากการสอบถามพี่ที่ให้อาหาร เค้าบอกว่า มันเป็นแมวที่หลงมาค่ะ พี่ชายแผงข้างๆ (ขายผลไม้) เค้าก็เลยเลี้ยงไว้
แต่เค้าไม่ค่อยสนใจมันเท่าไหร่ แมวมันกินอาหารเม็ดไม่ได้ ข้าวคลุกปลาทูมันก็ไม่ค่อยกิน จนพี่ที่เราคุยด้วย เค้าทนสงสารไม่ได้
ต้องไปหาซื้ออาหารเปียกมาให้ แต่เจ้าของก็ยังเมินนะ ไม่ได้ใส่ใจ ว่าต้องหาอาหารแบบไหนให้มันกิน
สภาพที่เราเห็นคือ เจ้าแมวมีปลอกคอ แต่ที่ปลอกคอมีเชือกฟางสีเหลืองผูกไว้ ปลายของเชือกฟาง อยู่ที่เสาต้นนึง
ความยาวเชือกก็ไม่มากเท่าไหร่ แค่พอให้มันเดินเล่นแถวๆนั้น และหลบอยู่ใต้แผงได้
พี่เค้ายังบอกอีกว่า เจ้าของเค้าไม่ได้พามันกลับบ้านนะ ปล่อยมันไว้ที่แผงนั่นแหละ ให้มันนอนอยู่ใต้แผง คิดว่าผูกเชือกไว้ มันคงไม่หาย
เราอยู่ตั้งแต่พี่เค้าเริ่มเทอาหารให้มัน จนเทหมดซอง คือเราเคยเลี้ยงแมวเด็กอ่ะ แบบว่าถ้ากินแบบธรรมดา ซองนึงนี่ มันก็กินทั้งวัน
แต่เจ้าแมวตัวนี้ซองนึง กินหมดในไม่กี่นาที (เรานั่งดูตลอด) กินหมดซองแล้ว แต่มันก็ยังดูไม่อิ่ม แทะซอง เลียซองต่อ
เราเลยถามพี่เค้าว่า ถ้าเราขอ เจ้าของเค้าจะให้มั้ย เราสงสารมัน ถึงไม่ให้กินดี ก็น่าจะให้อยู่ดีบ้าง
ก่อนเราจะกลับ เจ้าของแมว หันมาเห็นเราอุ้มมัน เค้าก็พูดว่า "เอาไปเลี้ยงมั้ยล่ะ เนี่ย มีแต่คนมาขอ"
คือ ถ้าพี่ให้หนูก็เอาค่ะ เราตอบไปแค่นี้นะ แต่ในใจเราก็อดคิดไม่ได้ว่า ถึงอยู่กับเรา มันอาจจะไม่ได้สบายมากมาย แต่มันไม่ลำบาก
ไม่อดอาหาร ไม่ต้องนอนให้ยุง ให้มดกัด แล้วไม่รู้ว่า ดึกๆที่ไม่มีคนอยู่แล้ว จะโดนหมาไล่บ้างมั้ย
ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารค่ะ อยากจะแอบไปขโมยมาเลี้ยงไว้เอง แต่ก็คิดว่าแมวมันเลือกมาหาเค้าเอง เป็นกรรมของมันรึเปล่า
ถ้าใครอยู่ใกล้ๆ ท่าน้ำนนท์ ก็ลองแวะเวียนไปดูเจ้าแมวน้อยหน่อย เผื่อไม่มีใครสนใจเรื่องอาหารการกินมันอีก คงไม่มีหนังเหลือแล้วล่ะ
ตอนกลับมา เราก็แอบคิดนะค่ะ ว่าดึกๆอยากลองไปดูมันอีกที ว่ามันอยู่ยังไงบ้าง กะจะแอบหิ้วมันขึ้นรถกลับบ้านด้วย
จะผิดมั้ยเนี่ย