"หนีค่วง" หรือ "เหง่ยคัง" นักเขียนบทหนังกำลังภายในค่าตัวแพงของชอว์บราเธอร์สซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของกิมย้งและคุ้นเคยกับโกวเล้งดีได้เคยวิจารณ์เอาไว้ว่า

"นิยายกำลังภายในที่อ่านแล้วน่าหดหู่ที่สุดคือ "ซู่ซิมเกี่ยม" หรือ "กระบี่ใจพิสุทธ์" ถ้ามังกรหยกภาค 2 "จอมยุทธ์อินทรีใหญ่" เป็นนิยายแห่งความรัก เรื่องนี้ก็เป็นนิยายแห่งความเลว"

- อาจารย์แกล้งสอนวิชาให้ลูกศิษย์อย่างบกพร่องเพื่อลวงให้ศิษย์พี่อีก 2 คนดูถูก เพื่อซ่อนแผนการในใจ...ถือว่าเลวต่อลูกศิษย์

- พ่อลวงให้ลูกสาวไปหลอกให้คนรักมาติดกับดักยาพิษเพื่อจะเอาลายแทงสมบัติ สุดท้ายฝังลูกสาวทั้งเป็น...ถือเลวต่อลูกสาว

- จอมยุทธ์ที่มีคนนับหน้าถือตา โกหกหลอกลวงให้คนอื่นเกลียดชังหญิงสาวให้มีราคีทั้งที่ไม่จริง เพียงเพื่อจะเอาตัวรอดจากความขายหน้า....ถือว่าเลวต่อคนที่ด้อยศักดิ์กว่า

- ศิษย์ 3 คนลอบสังหารอาจารย์ผู้มีพระคุณเพราะโลภทรัพย์สมบัติ....เลวด้วยความอกตัญญู

- ระหว่างศิษย์พี่น้อง 3 คนมีแต่การจ้องหักหลังและฆ่ากันเพราะความโลภ....เลวต่อญาติมิตร

                                         ........................... ฯลฯ .................................

เป็นนิยายที่รวบรวมสารพัดความเลวและโลภโมโทสันอย่างน่าเกลียดที่สุดที่เคยอ่านมาครับ กิมย้งไม่ได้บรรยายเรื่องนี้ให้เกิดมโนภาพของความน่าสะอิดสะเอียนอย่างละเอียดมากนัก แต่ให้ความสยดสยองทางความรู้สึกบาดลึกมาก

อย่างเช่นฉากที่ "เล้งซึงฮั้ว" ถูกฝังทั้งเป็นในโลงแล้วใช้เล็บขูดฝาโลงบอกความลับของขุมทรัพย์ นึกถึงความสิ้นหวังของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะตายทั้งเป็นในโลงที่ถูกฝังโดยคำสั่งของพ่อตนเอง เอาเล็บขูดฝาโลงด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ ร้องขอค่าตอบแทนเพียงให้ผู้พบเห็นความลับนี้เอาศพของตนไปฝังร่วมกับคนรัก กิมย้งไม่ได้บรรยายละเอียดของฉากนี้ในนิยาย แต่จินตนาการของคนอ่านคงสยดสยองมากทีเดียว