ผมมีหลานหลายคนแต่ละคนร้ายๆทั้งนั้น มีหลานอยู่คนนึง ตอนเด็กนิสัยเรียบร้อยพอโต เริ่มออกลาย เอ็นติดที่ต่างจังหวัด เริ่มมีแฟนและสำมะเลเทเมา มันมีความเชื่อโง่ๆแบบวัยรุ่นทั่วไปคือ กินเหล้าเข้าสังคม เพื่อนมันมีเยอะ รักกันมาก มันเห็นผมเพื่อนน้อย มันเหมือนจะเยาะเย้ย เวลาผมเจอมันกับกลุ่มเพื่อนๆมัน

ตอนนี้มันเริ่มเปนผู้ใหญ่ มันนอบน้อมกับผมเปนพิเศษจนผมแปลกใจ แต่ผมไม่คิดอะไรเพราะคิดว่า พี่สาวคงด่าเรื่องไม่นอบน้อม แต่ที่ไหนได้ เมื่อได้คุยกับมัน มันบอกว่ามันเรียนรู้จากคำด่าคำสอนของผม เพื่อนของมันสักลาย มีแฟน กินเหล้า ไอ้หลานผม ไม่รู้มันสำนึกได้ยังไง มันไม่สักลาย เลิกกินเหล้า เลือกคบหาแต่หญิงดีดี ข้อสำคัญเลิกคบเพื่อนหรือไปมาหาสู่น้อยลง เลือกคบคนที่ควรคบ เก็บเงินซื้อบ้าน ตั้งใจทำงานสร้างอนาคต มันบอกมันทำงานได้เจอผู้ใหญ่ดีดีคอยแนะนำมัน มันเหมือนกับสิ่งที่อามันเคยบอก แต่มันรู้สึกว่าตอนนั้นมันไม่เข้าใจ ตอนนี้มันรู้แล้ว

ผมก้อไม่ได้เก่งกาจอะไร ผมก้อเรียนรู้จากพ่อผมอีกที บางทีคนในครอบครัวเปนสิ่งสำคัญ เปนแบบอย่างได้ดีแก่เด็ก หากเราไม่เปนแบบอย่าง เด็กมันก้อดูแต่ตัวอย่างแย่ๆ ไปทำอะไร ใช้ชีวิตบ้าๆบอๆ สุดท้ายเปนขยะสังคม กลับมาเปนภาระของครอบครัว