ผมรักของผม

ถึงทีมจะตกต่ำ ฟอร์มไม่ดียังไง ผมก็รักของผม
ทีมได้แชมป์ ผมก็ร่วมดีใจไปกับเขา เพราะผมรักของผม
ทีมออกเสื้อลายใหม่ มีทั้งลายที่ถูกใจและไม่ถูกใจ ผมก็เลือกซื้อตัวที่ถูกใจ เพราะผมอยากสนับสนุนทีมผม
ทุกสุดสัปดาห์ ผมจะพยายามไม่มีนัด ไม่ไปไหน งานแต่งใครไม่สำคัญ ผมไม่ไป เพราะผมอยากดูทีมผมเล่น

มันคงฝังใจตั้งแต่ตอนเด็กมั๊งครับ สมัยที่พ่อนั่งอุ้มผมดูทีวี แล้วบอกว่าทีมเสื้อสีแดงทีมนี้เล่นสนุกนะ "เครื่องจักรสีแดง"

ผมเฝ้าดูมาตั้งแต่สมัย เอียน รัช, จอห์น อัลดริดจ์ (ตอนนั้นแยกสองคนนี้ไม่ออก นึกว่าฝาแฝดกัน 555)

ปีแรกๆ ที่เริ่มเชียร์อย่างจริงจัง มีเหตุการณ์เยอะแยะมากมายครับ ตั้งแต่คิง เคนนี่ขอลาออก เพราะทนแรงกดดันไม่ไหว
ผมอยู่ในวินาทีที่ไมเคิล โธมัส ยิงประตูชนะลิเวอร์พูลไป 2-0 พลาดแชมป์ไปนาทีสุดท้ายด้วยลูกได้เสียที่น้อยกว่าอาร์เซนอล
ลูกเดียว ทั้งๆ ที่นัดนั้นแข่งในแอนฟิลด์

ผมได้ดูการแข่งฟุตบอลนัดที่ตื่นเต้นที่สุดในชัวิต คือนัดที่เฉือนชนะนิวคาสเซิ่ลของคีแกนไปสุดมันส์ 4-3 โดยได้ประตูชัย
ในนาทีสุดท้ายจากคอลลีมอร์ ภาพของเดอะแมนที่วิ่งดีใจแบบสุดชีวิต ตัดกับภาพของคีแกนที่ทรุดลงไปกองกับป้ายโฆษณา
เป็นภาพที่ผมจำได้ติดตาจนทุกวันนี้ (นัดนี้ได้รับการยอมรับว่าสนุกที่สุดติด 1 ใน 3 ตลอดกาลของพรีเมียร์ลีก ไม่ว่าจะจัดโดยสำนักใด)

ผมอยู่ในโมเมนต์ของการจุติของนักเตะขวัญใจจากอคาเดมี่ ทั้ง แมคมานามานในนัดชิงลีกคัพกับโบลตัน ไอ้หนุ่มผมทองที่ต่อมา
ได้รับฉายา "เดอะ ก๊อด" การยิงประตูได้ตั้งแต่ลงเล่นเพียงนัดแรกของโอเว่น ตอร์เรส การกลับมาของฟาวเลอร์ พร้อมกับได้แชมป์
ยูฟ่าคัพที่สนุกตื่นเต้นอีกนัดกับชัยชนะเหนืออลาเบส

ภาพช้ำๆ ที่จำติดตาก็ลูกถอยหลังยิงของคันโตน่าที่ยิงใส่ในชัยชนะ 1-0 นัดชิงเอฟเอคัพ ลูกนั้นทำผมนอนไม่หลับทั้งคืนนะครับ

มีอีกเยอะครับ เล่าไม่หมด พอละดีกว่า สรุปว่า "ผมรักของผม" ครับ