สวัสดีครับ ผมอยู่ ม.ปลายจะจบละ เพิ่งยอมรับในสถานะภาพเพศตนเองได้เมื่อไม่นานมานี้
กว่าจะทำใจมาเขียน กระทู้ นี้ได้ก็ทำใจนานเหมือนกันเพราะไม่เคยบอกใครมาก่อน (ผมชอบเกย์นะครับไม่ได้ชอบกระเทยหรือตุ๊ด)

ผมก็เคยมีแฟนเป็น ผญ คนเดียว แต่มันก็คงสับสนแหละ
ตอนนี้ ผมมีเพื่อน ผญ คนหนึ่งที่รักผมมาก ไม่ว่าผมจะแสดงอาการปฏิเสธ ไม่คุยด้วย ไม่ตอบ ทำผิดยังไง
ยังไงเขาก็ยังรักผมอยู่ ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกแย่เพราะเห็นว่าเค้าทำดีกับเรามากขนาดไหน
ในขณะที่ตัวบางครั้งก็รู้สึกดีกับเขาเช่นกัน
แต่ไม่ใช่ในฐานะของคนรัก  ในขณะที่ผมชอบเพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งครับ
ผมไม่รู้รึเปล่าว่าเค้าเป็นหรือไม่ แต่เขาก็เหมือนแสดงออกอย่างชัดเจน ว่าเราเป็นเพื่อนกัน

อันที่จริงเรื่องราว 2 คนข้างต้นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรกับผมเท่าไหร่
เพราะผมไม่คิดจะเปลี่ยนใคร แต่สิ่งที่ผมคิดมาตลอดในระยะหลังก็คือ
ความรักต่อจากนี้หละ ช่วงนี้ผมรู้สึกเหงาและเดียวดาย เหมือนว่า  
รสนิยมของผมเป็นคำสาปให้ผมไม่สามารถมีคนรักได้
ผมไม่อยากแก่ตายไปคนเดียว ผมอยากมีครอบครัวอยากมีลูก
ผมรักชายแต่ผมไม่ได้มีความรู้สึกอยากเป็น ผญ เลย ซึ่งส่วนใหญ่ในสังคมจะพบว่าผู้ที่ออกมาเปิดเผยส่วนใหญ่จะไม่ใช่เกย์
แต่เป็นพวกที่มีรสนิยมความอยากเป็นผู้หญิงในตัว ประชากรทีมีรสนิยมอย่างผมก็มีน้อยมาก(น้อยจริงๆครับ)
พวกเพศที่ 3 เท่าที่ผมเห็นมีไม่ถึง 10% ของประชากรทั้งหมด เพียงแต่ที่สังคมมองว่าเยอะเพราะเขาแค่เป็นจุดเด่นเท่านั้นเอง
ใน 10% นี้มีพวกที่อยากเป็น ผญ จำนวนหนึ่ง และแค่ ช. รัก ช. แบบผมอีกจำนวนหนึ่ง
เหมือนโอกาสที่จะเจอคนที่ใช่มันน้อยมากอะครับ ผช ผญ
เดินผ่านกันไปมาตั้งหลายคนกว่าจะเจอคนที่ใช่ก็เลือดตาแทบกระเด็น
แล้วพวกผม รู้สึกว่าโอกาสมันช่างน้อยจริงๆที่จะเจอกัน และกว่าจะเป็นคนที่ใช่อีก
ถึงมีก็คงโดนความกดดันจากสังคมแบบผม  จนแทบไม่กล้าเผยตัว
ผมเห็นบางคนที่พยายามประกาศหาความรักในเน็ต แต่ผมไม่อยากทำครับ
ผมเชื่อว่าความรักควรจะมาจากผู้คนที่พบเจอในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่โลกออนไลน์
ต่อให้ผมเจอคนที่ใช่แต่เค้ายังไม่ยอมรับและไม่เปิดเผยมันก็ดูเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ครับ
หรือต่อให้มีคนมาสนใจในตัวผมแต่มันก็ช่างดูยากมากจนเค้าอาจหมดความสนใจไปก่อนก็ได้
ตอนนี้ ผมภูมิใจและพร้อมยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นครับ เพียงแค่ต้องการ
ใครสักคนมาเป็นคนที่ใช่ แล้วผมจะเปิดเผยให้สังคมรู้อย่างไม่อายใครเลย
"เพียงแต่คำถามก็คือโอกาสที่จะได้เจอมีช่างน้อยเหลือเกินครับ"