นึกครึ้มอยากแปลขึ้นมาค่ะ 555  ไม่รุ้ว่าจะมีใครอยากอ่านไหม เอาเป็นว่าเอาไปอ่านเล่นๆรอตอน 8 แล้วกันค่ะ

*** เราแปลจากภาษาอังกฤษที่เขาแปลมาอีกทีนะคะ ไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่น หากพบข้อผิดพลาดใดๆสามารถบอกได้ค่ะ จะได้รีบแก้ไข


*** เราไม่มีพื้นฐานเรื่องว่ายน้ำเลย เราจึงเสิร์ชหาข้อมูลในอากู๋ หากใครพบเห็นว่ามันแปล่งแปลก มันไม่ใช่ รีบบอกเลยนะคะ

เราขออนุญาตใช้คำว่าฟรีสไตล์แทน front crawl นะคะ ถ้าใช้คำว่าฟรีสไตล์น่าจะเก็ตกันมากกว่า

ตอนแรกตั้งใจว่าจะลงทั้งสองบทพร้อมกัน แต่เกรงว่าจะยาวไป

<<credit>>

ภาพประกอบในอนิเมจากกระทู้สปอยของคุณอลิซนะคะ ถ้าเกิดไม่ชอบที่เรานำฉากในอนิเมประกอบยังไงบอกได้นะคะ

บทที่ 1 ว่ายน้ำ

น้ำนั้นมีชีวิต แม้จะสัมผัสกับผิวน้ำอย่างอ่อนโยน ก็รู้สึกได้ถึงคลื่นอันอ่อนบาง คลื่นนั่นได้เฝ้ารอเหยื่อด้วยลมหายใจอ่อนๆ ครากระโจนลงไปในน้ำ  มันก็โจมตีด้วยคมเขี้ยว ขดเป็นวงล้อมรอบร่างกาย พรากอิสรภาพไปจากมือและเท้า ยิ่งต่อต้านมันเท่าไหร มันก็ยิ่งล้อมรอบร่างกาย ก่อนที่จะสูบกลืนพลังกายไปจนหมด

แต่หากไม่ต่อต้านน้ำ และลงไปด้วยท่าทางที่เตรียมพร้อม น้ำก็จะสงบลง เมื่อแหวกว่ายผิวน้ำด้วยนิ้วมือ ร่างกาย แขน ศีรษะ ขา หน้าท้อง และ เท้า ก็จะค่อยๆลื่นไหลไปกับมัน

แทนที่จะต่อต้าน ยอมรับมันเสีย แทนที่จะปฎิเสธ จงรู้สึกถึงตัวตนของกันและกันเสีย มันคือสิ่งสำคัญที่จะรู้สึกได้ถึงน้ำ เพื่อที่จะรู้สึกถึงมันจากจิตใจ เชื่อมั่นในสิ่งที่สัมผัส เชื่อมั่นในตนเอง

ฮารุกะยกศีรษะขึ้นพ้นน้ำ นำมือแตะกำแพงสระน้ำ ไร้เสียงหอบแม้แต่อึดใจเดียวจากเขา แม้เขาพึงว่ายฟรีสไตล์ 1000 เมตรมาก็ตามที เด็กชายถอดแว่นกันน้ำออก มือหนึ่งยื่นมาหาเขา ฮารุกะมองขึ้นตามมือนั้นไป เจ้าของมือนั่น คือมาโคโตะ มาโคโตะมองมายังเขาด้วยรอยยิ้มอันเป็นมิตร

สำหรับเด็กประถมชั้นปีที่ 6 มาโคโตะค่อนข้างมีร่างกายกำยำใหญ่โต ไหล่กว้าง ตรงข้ามกับใบหน้าเด็กของเขา เด็กชายมีคิ้วเป็นรูปแปด (八 ) บ่งบอกว่าคนดี



ทันที่ฮารุกะจับมือของเขา มาโคโตะก็ดึงอีกฝ่ายขึ้นเหนือน้ำ ด้วยแรงที่ไม่อาจคาดเดาได้จากรอยยิ้มของเด็กชายผู้มีคิ้วเป็นรูปเลขแปด

“ว่ายน้ำได้สวยเหมือนเดิมเลยนะ เหมือนกับโลมาเลย ฮารุจัง”

“เลิกเรียก -จัง ต่อท้ายสักทีเถอะ”

นานาเสะ ฮารุกะไม่ได้สูงเท่ามาโคโตะ แต่ร่างกายของเขาทำให้รู้สึกได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งโดยที่ไม่ต้องมีกล้ามเนื้อมากเท่าไหรนัก แววตาของเขาเลื่อนลอยเหมือนกับมองไปยังที่อันไกลแสนไกล

เป็นเวลา 3 ปีแล้วที่ทั้งคู่เริ่มยังสโมสรอิวาโทบิบ่อยๆ มาโคโตะเป็นคนที่แนะนำให้ไป ฮารุกะเพียงแค่ไปตามเขาเท่านั้น และนั้นคือความประทับใจแรกพบ จนถึง ณ ตอนนี้

สิ่งที่เหมือนๆกันของทั้งคู่ก็คือ พวกเขาเป็นเด็กประถม 6 ที่อยู่ในโรงเรียนเดียวกัน และอยู่สโมสรว่ายน้ำที่เดียวกัน และยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ทั้งคู่มีชื่อเหมือนผู้หญิง

ฮารุกะคิดวิตกกับเรื่องชื่อของเขา แต่มาโคโตะไม่ได้เป็นเช่นนั้น ฮารุกะเกลียดที่จะถูกล้อชื่อเป็นที่สุด ต่อหน้าผู้คนเขาพยายามพูดเพียงแค่นามสกุลเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ยามใดที่ต้องพูดชื่อเขา เด็กชายก็ติดนิสัยที่จะจงใจมองก้มต่ำลง และพึมพำชื่อของเขาออกมา เมื่อใดก็ตามที่มาโคโตะเห็นฮารุกะทำแบบนั้น เขามักจะมองด้วยสีหน้าขำขัน

“วันนี้พอแค่นี้เหรอฮารุ?”

ตั้งแต่สมัยอนุบาล มาโคโตะเรียกฮารุกะว่า ฮารุจัง ส่วนฮารุกะก็เรียกเขาว่า มาโคโตะ เพียงแค่ปรับเปลี่ยนวิธีเรียกของกันและกัน ก็รู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เปลี่ยนไป

“ไม่เป็นจำเป็นต้องเรียกชื่อฉันทุกประโยคเลยนี่ อีกอย่าง เรียกด้วยนามสกุลซะ” ฮารุกะกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่ง แต่ไม่ได้โมโหแต่อย่างใด เขาแค่พูดออกมาตรงๆ นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดเวลา ก่อนที่มาโคโตะจะตอบพร้อมรอยยิ้ม ราวกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดไม่กระทบอะไรเขา

“แต่ฮารุ นายเรียกฉันว่ามาโคโตะ ถ้างั้นก็ควรจะเรียกนายว่าฮารุกะสินะ?”

ฮารุกะยักไหล่กับชื่ออันไม่คุ้นเคยก่อนที่จะกล่าวต่อ

“ถ้าเรียกอย่างนั้น ฉันจะไม่พูดกับนายอีกต่อไป”

“ถ้างั้นก็ฮารุ”

เรื่องมันมักจะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าฮารุกะพยายามใช้น้ำเสียงข่มขู่เท่าใด สุดท้ายก็ต้องลงเอยไหลตามอีกฝ่ายทุกที และมันก็เป็นนิสัยของฮารุกะที่จะหันไปด้านข้างอย่างเงียบๆ แล้วกล่าวว่า เถียงต่อไปก็น่ารำคาญ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขายอมแพ้เสียทีเดียว

มาโคโตะสวมแว่นตากันน้ำแล้วยืนอยู่บนแท่นเริ่มต้น ดำลงไปอย่างรวดเร็ว ทำให้น้ำกระเซ็นบนผิวน้ำเป็นวงกว้าง มาโคโตะนั้นพุ่งลงไปยังน้ำด้วยท่าทางอันดุร้าย ต่างจากฮารุกะ และถีบตัวออกราวกับการโจมตี ราวกับเพชรฆาตอันเหี้ยมโหดแสวงล่าหาเหยื่อ

ฮารุกะเดินไปยังห้องอาบน้ำโดยที่ไม่รอมาโคโตะว่ายจนถึงระยะ 50 เมตร

เป็นเพราะมาโคโตะแท้ๆ อยากจะรีบล้างน้ำนั่นออกชะมัด ฮารุกะได้แต่คิดเช่นนั่น เขาถอดหมวกออก แล้วออกไปเพื่อถอดชุดออก

_____________________________________________________________________________________________


กิ่งก้านต้นปอบลาร์ส่งเสียงยามลมตอนเหนือพัดผ่าน เนื่องจากไม่เหลือใบไม้สักใบให้ร่วงโรยจากต้น เสียงของมันจึงสั่นเทาราวกับคนชราส่งเสียงร้องขออภัย

จากประตูหลักของโรงเรียนประถมอิวาโทบิ ต้นปอปลาร์เรียงรายตามถนน ด้านหนึ่ง ถนนได้แบ่งออกเป็นเส้นทางจราจรอันกว้างขวาง มีรถสัญจรไปมาเพียงเล็กน้อย ถนนได้สิ้นสุดยังทางแยกถัดไป เนื่องจากแถวนั้นไม่ค่อยสิ่งกีดขวางใดๆ เด็กๆจึงต้องเดินลู่ลมยามฤดูหนาว

มาซึโอกะ รินได้ย้ายเข้ามา ในฤดูนั้น ฤดูซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของปี

“ฉัน มัตซึโอกะ ริน มาจากโรงเรียนประถมซาโนะ ถึงชื่อเหมือนผู้หญิง แต่ก็แมนเต็มร้อย ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

ห้องเรียนเงียบสงบ ราวกับถูกสาดน้ำโครม เพื่อนใหม่หน้าชั้นอาจจะประหม่า หรือเขาอาจจะเป็นนักเรียนดีเด่นมาโดยตลอด นี่เป็นสิ่งคนในห้องคิด เพียงแค่ชั่วครู่ จากเสียงเงียบสงัดก็กลายเป็นเป็นเสียงอึกทึกครึกโครม

ไม่ใช่ปฎิกิริยาที่แปลกอะไรเลย เด็กประถม 6 ที่ย้ายเข้ามาเรียนในตอนมกราคม ซึ่งบอกได้ว่าหลงฤดูสุดๆ แถมยังเป็นเด็กผู้ชายที่มีชื่อเหมือนเด็กผู้หญิงอีกต่างหาก เด็กนักเรียนใหม่คิด พร้อมกวาดตามองไปรอบๆห้องเรียน

“มัตซึโอกะคุง”

ทาจิบานะ มาโคโตะ มองไปยังรินด้วยรอยยิ้ม รินรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายอยู่ที่โรงเรียนนี้

“ทาจิบานะ … คุง อยู่ห้องเดียวกันนี่เอง”

“อืม ใช่ ฮารุจั... อ่า หมายถึง ฮารุก็อยู่ด้วยนะ” มาโคโตะมองไปยังฮารุกะซึ่งจ้องมองรินอย่างไร้สีหน้าใดๆ

“งั้นเหรอ นานาเสะ …. คุง ก็อยู่ด้วย”

นานาเสะ ฮารุกะ แสดงท่าทีตรงๆทื่อๆอย่างเคย รินรู้ว่าฮารุกะอยู่ที่นี่ แต่คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะอยู่ห้องเดียวกัน

สิ่งที่เหมือนกันของทั้งสามก็คือ พวกเขาเป็นนักเรียนประถม 6 เหมือนกัน ว่ายน้ำเหมือนกัน และมีชื่อเหมือนเด็กผู้หญิงเหมือนัน และตอนนี้เขาก็มีอีกสิ่งที่เหมือนกัน นั่นก็คือ อยู่ห้องเดียวกัน ห้องเรียนวุ่นวายอีกครั้ง ด้วยเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสาม ปริศนานี้ได้ตกเป็นเป้าหมายของความอยากรู้อยากเห็นของคนในห้อง

มันไม่ใช่เรื่องแปลกนักที่จะเห็นเพื่อนร่วมชั้นรวมตัวยังเด็กนักเรียนใหม่ในช่วงพัก อาจจะกล่าวได้ว่ามันเป็นชะตาของนักเรียนนั่นเอง เด็กใหม่ถูกซักถามสารพัดคำถาม จนถึงขั้นละลาบละล้วง ที่แม้แต่เพื่อนสนิทก็ยังไม่รู้มากถึงขนาดนั้น สำหรับนักเรียนใหม่นั้น ความประทับใจแรกพบเป็นสิ่งสำคัญ เขาต้องตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำพร้อมรอยยิ้ม ไม่ว่าจะเป็นคำถามแบบไหน

แต่พอมาถึงช่วงพักครั้งที่สามของวัน พวกเขาก็เริ่มที่จะเหนื่อย และจากนั้นในช่วงพักกลางวัน เพื่อนร่วมชั้นที่ทานอาหารเสร็จก็รุมล้อมอีกครั้ง

.. เอาล่ะ เริ่มต่อสู้กับครึ่งหลังของวันนี้

รินเตรียมตัวพร้อม สูดลมหายใจเข้าลึก ขณะนั้นก็ได้มีบางคนวางมือลงบนบ่าของริน แม้จะไม่แรง แต่ก็รู้สึกถึงพลังอันแข็งแกร่ง เด็กชายสะดุ้งเล็กน้อย เขารู้ว่าเจ้าของมือนั่นเป็นใครโดยที่ไม่ต้องหันไปมอง เจ้าของมือนั่นคือฮารุกะ เป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากฮารุกะเท่านั้นที่จะทำเช่นนี้

“ตามมาหน่อย”

ฮารุกะกล่าวแล้วเดินล่วงหน้าไป คนที่เห็นรินลุกขึ้นต่างก็ตะลึงกับความยัดเยียดของฮารุกะ รินคิดว่า เวลาแบบนี้เขาอยากทำท่าอ้าสองแขนแบบชาวต่างชาติ เด็กชายคิดว่าท่าทางไม่จริงใจแบบนั้นมันไม่เหมาะกับเด็กใหม่อย่างแน่นอน เขาหยุด ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เขามองไปยังฮารุกะ รินถูกผลักจากข้างหลังอย่างเบาๆโดยไม่คาดคิด

“ทำอะไรอยู่ เดี๋ยวก็ถูกทิ้งหรอก” รอยยิ้มของมาโคโตะปรากฏข้างริน

“อืม อืม กำลังไป”

รินรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องยังเขา เขามองไปรอบๆ ทุกคนในห้องเรียนต่างมองระหว่างคนทั้งสามด้วบความอยากรู้อยากเห็น เขาคิดว่าการไม่ทำท่าไม่จริงใจจะเป็นการดีที่สุด เขารีบตามมาโคโตะไปเพื่อที่จะหลีกหนีจากสายตาของเพื่อนร่วมชั้น

ฝีเท้าของฮารุกะหยุดลงระหว่างอาคารเรียนกับสระน้ำ ต้นซากุระแผ่กิ่งก้านอย่างไร้ดอกและใบยามฤดูหนาว  ยืดกิ่งก้านสาขาสูงเสียดฟ้า ราวกับค้นหาบางสิ่ง ว่ากันว่าซากุระต้นนี้มีมาก่อนที่โรงเรียนสร้างเสียอีก

“โห ต้นไม้นี่สุดยอดเลย ต้นซากุระเหรอ?” รินกล่าวเสียงหลง

ก็ซากุระน่ะสิ ฮารุกะคิด แต่ไม่ได้พูดออกไป

“ต้นซากุระน่ะ”

ฮารุกะรู้อยู่แล้วว่ามาโคโตะจะเป็นคนตอบ

รินวางมือไปยังลำตัน ก่อนที่จะชายตามองไปยังลำต้นยันปลายสุดของกิ่งไม้ มองไปยังท้องฟ้า

“ฤดูใบไม้ผลิ ดอกซากุระคงจะร่วงทั่วสระเลยสินะ”

ฮารุกะและมาโคโตะมองไปยังสระน้ำ เนื่องจากว่าสระยังไม่ได้รับการซ่อมแซ่มดูแล ใบไม้แห้งจึงร่วงอยู่ทั่วสระน้ำ

“อยากลองว่ายน้ำในสระซากุระจังเลย”  รินกล่าวเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์อย่างแปลกประหลาด มาโคโตะจ้องมองใบหน้าของรินอย่างตั้งใจ

“เป็นไปไม่ได้หรอก ถึงตอนนั้น น้ำยังเย็นไป คงต้องรอจนถึงหน้าร้อนถึงจะว่ายได้”

รินชะงัก

“ตั้งใจอยู่ที่นี่ถึงปีหน้าเหรอ?” เสียงถามนั่นประทะกับเสียงกิ่งไม้ที่ถูกลมตอนเหนือพัด

รินนำมือของตนเองออกจากต้นไม้ก่อนที่จะนำมือเข้ากระเป๋าเสื้อ


<<มีต่อค่ะ>>