ขออนุญาตเกริ่นนะครับ
ลูกสาวเป็นเด็กเรียบร้อย  เข้ากับคนง่าย  ดูเป็นคนสุขภาพจิตดี
การเรียนอยู่ในเกณฑ์พอใช้ได้  ไม่ถึงกับเก่ง (เกรด ๓.๓ โรงเรียนบ้านนอกเล็ก ๆ)
สนใจอยากเรียนคณะหนึ่งซึ่งเป็นคณะที่มีผู้สนใจมากพอสมควร  คะแนนค่อนข้างสูง  เอนท์ ม.รัฐบาลไม่ได้
ผมจึงพาไปสอบของเอกชน  ติดสำรอง  แต่ก็ได้เข้าเรียนสมใจครับ  เราดีใจกันทั้งบ้าน

ไปเรียนแรก ๆ มีเพื่อนฝูงมาก  ทำกิจกรรมกับคณะ  เพื่อน ๆ  รุ่นพี่ อย่างมีความสุข (สังเกตุจากการพูดคุย)
พักอยู่หอพักเอกชน  อยู่คนเดียว/ห้อง  มีเพื่อนคณะ/ปีเดียวกันพักอยู่หอนี้ด้วย
เรียนได้สักพัก  เริ่มมีอาการบ่นว่าเรียนยาก  เนื้อหาเยอะ  อ่านหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่อง
สอบมิดเทอม  มี ๒  วิชา  ที่ได้คะแนนต่ำมาก  จนอาจารย์เรียกพบ  ปี ๑  มี ๑๐๐  คน  เธอได้คะแนนต่ำสุด

ปัจจุบันเริ่มแยกตัวจากเพื่อน (ปกติเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีมาก เพื่อนฝูงเยอะ อาจารย์ รร.เก่า ชมตลอด)
บ่นนอนไม่หลับ  อ่านหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่อง  (วิชาความจำไม่ใช่คำนวณ) ไม่อยากไปไหนกับเพื่อน (บางคน)  
โทรศัพท์คุยกับแม่ นานมาก  อยากให้แม่ไปหา  ไปนอนด้วย  (บ้านผมอยู่ต่างจังหวัด ลูกเรียน กทม  ๒๕๐ กม.)
ไปหาลูกเฉลี่ยเดือนละ ๑ ครั้ง
ลูกสาวสนิทกับแม่มาก  คุยโทรศัพท์บางทีก็มีร้องไห้

ผมคุยกับลูกรู้สึกเหมือนลูกไม่มีกำลังใจสู้เลย  ดูเธอท้อแท้หมดหวังทีเดียว
ทั้ง ๆ ที่เป็นคณะที่เธอตั้งใจอยากเข้าเรียนมาก  เตรียมตัวตั้งแต่ ม. ๔  (ให้เรียนพิเศษตลอด)
พยายามพูดคุยให้กำลังใจตลอด  แต่ดูเหมือนไม่ดีขึ้นเลย  

เมื่อสัก ๔ ทุ่ม  ก็โทรมาหาผม บ่นนอนไม่หลับ  ขอคุยกับแม่


ตอนนี้ผมกำลังแบกภาระความหนักใจนี้อย่างมากครับ
กลัวลูกจะเรียนไม่ไหว  กลัวเธอจะกดดันตัวเอง  กลัวสภาพแวดล้อม  หรือสร้างอะไรมากหลอก  มากดดันตัวเอง

ขอคำแนะนำดี ๆ  หรือท่านใดเคยมีประสบการณ์  ช่วยชี้แนะด้วยเถิดครับ
ผมกำลังถึงทางตันครับ
ขอบพระคุณล่วงหน้า  ครับ

ขออนุญาตแท็ก  หลายห้องนะครับ  ขอบพระคุณครับ