สวัสดีค่ะ ขอรบกวนพื้นที่ของพันทิประบายกับเรื่องงานนิดหน่อยนะคะ
ก่อนหน้านี้เมื่อต้นปี เคยตั้งกระทู้ว่าอยากกลับไปอยู่บ้านนอก :
http://ppantip.com/topic/13088626
ตอนนี้ความรู้สึกนี้วกกลับมาอีกรอบแล้วค่ะ
เมื่อช่วงต้นปีที่ยังไม่ได้กลับเพราะมัวแต่เสียดายรายได้นิดหน่อย ทั้งยอดขาย หน้าที่การงานที่กำลังไปได้สวย
ทั้งติดสัญญาใจกับลูกค้าเนื่องจากงานโปรเจคได้ไปช่วยลูกค้าวางระบบไว้
พอมาถึงช่วงกลางปี รู้สึกว่ากำลังจะหมดไฟ งานเริ่มโหลด ทั้งงานที่ไม่ใช่หน้าที่ ทำให้หน้าที่โดยตรงคืองานขายทำได้ไม่เต็มที่
เซลล์ที่เก่งๆยอดขายเยอะๆลาออกไป2คน ตอนนี้เหลือ5คน หัวหน้าไม่ยอมรับเซลล์เพิ่ม
และบางคนไม่สามารถตอบคำถามเรื่องโปรดักส์และให้คำแนะนำกับลูกค้าได้เพราะไม่มีความรู้ด้านNetworkเลย(บ.ขายสินค้าเกี่ยวกับเน็ทเวิร์คครบวงจร)
กว่าจะจดจำspec และเทคนิคได้เยอะๆต้องใช้เวลาหลายเดือน และหลายครั้งที่ลูกค้าของเซลล์คนอื่นดูแลรับผิดชอบ เราต้องรับหน้าที่อธิบายspec
และลักษณะการทำงานแทน คือง่ายๆเป็นSupport,it,คนซ่อมปริ้นเตอร์ ฯลฯ เพราะsupportที่บ.จ้างไม่สามารถช่วยได้ (ทั้งเบื่อตรงนี้)
จากที่กล่าวมาทั้งหมดยอดแผนกตกไปจากเดือนก่อนๆ เจ้านายก็อยากให้เร่งทำยอด คือโดนกดดันยอด ด้วยการทำReportโทรหาลูกค้า ให้ส่งทุกสัปดาห์
บริษัทไม่ยอมรับคนเพิ่ม กลายเป็นว่าจากที่เคยขายชิวๆ (ไม่เคยได้ว่าง) เฉลี่ย1.2Mต่อเดือน ต้องมาเร่งทำยอดให้ได้1.7 M+ เพื่อให้Targetบริษัทถึงเป้าในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้
โปรเจคบางโปรเจคต้องHoldไว้ ลูกค้าไม่Stockสินค้า ยอดขายของเราเองยังไม่ถึงกับแย่ แต่ก็เกินTarget-2M ในบางเดือน
ก็เลยรู้สึกเบื่อกับการรายงานผล งานเกินสโคปงานที่ได้รับมอบหมาย
ได้เกริ่นๆกับลูกค้าที่สนิทๆ ไว้บ้าง บางคนไม่อยากให้ลาออกเพราะยังมีงานโปรเจคค้างที่วางระบบไว้ ยอดที่กะจะปิดสิ้นปีรวมๆแล้วก็หลายล้าน
บางคนก็ส่งเสริม แต่ถ้าเรามัวแต่ห่วงงานค้าง ห่วงบ. ห่วงคนอื่น เราก็ไปไหนไม่ได้เสียที
วกกลับย่อหน้าแรก พอมาถึงจุดๆนี้ มองเห็นธุรกิจทางบ้านว่าควรต่อยอดไปได้ไกลกว่านี้ (ที่บ้านทำพันธุ์ข้าวขาย)
เลยคิดว่าอายุยังน้อย น่าจะกลับไปลองผิดลองถูก เพราะขายของให้คนอื่นได้ ถ้ากลับไปช่วยครอบครัวทำตลาด มันคงไม่ยากใช่มั้ยคะ?
ได้ปรึกษาเพื่อนๆ คนรอบข้างหลายคน(เว้นเพื่อนร่วมงาน) ทุกคนจะยิงคำถามว่า "ที่เรียนๆมาทำไม?" (เราจบวศ.บ.มาค่ะ)
"ได้ใช้ความรู้ที่เรียนมารึยัง"
"มันจะเวิร์คเหรอ"
"อย่างเราจะไปอยู่ชนบทได้เหรอ"
"ทิ้งอนาคตกับสายงานที่ควรจะไปได้ไกลกว่านี้ไปเลยนะ" ฯลฯ
ตอนมาอยู่กทม.ใหม่ๆ มาเรียนเป้าหมายก็ยังเพื่ออนาคตและชอบ ที่บ้านส่งเสริมเต็มที่
ตอนนี้ยิ่งทำงาน ยิ่งเครียด มองหาเป้าหมายชีวิตไม่เจอเลยค่ะ อาการแบบนี้มันถึงเวลาที่เราควรกลับไปอยู่กับพ่อกับแม่แล้วใช่มั้ยคะ?
ใจจริงอยากลาออกสิ้นเดือนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังเสียดายค่าคอมมิชชั่นก้อนใหญ่ี่ที่ยอดจะตกเดือนหน้าอยู่
ต้องอดทนทำงานเหมือนหุ่นยนต์ไปอีก1เดือน
ใครที่ตัดสินใจทิ้งคววามก้าวหน้า ทิ้งสังคมเพื่อน ไปอยู่ต่างจังหวัด รบกวนช่วยแชร์ประสบการณ์ให้ฟังทีสิคะ
ใครที่ตัดสินใจทิ้งคววามก้าวหน้า ทิ้งสังคมเพื่อนไปอยู่ต่างจังหวัด บ้างคะ
ก่อนหน้านี้เมื่อต้นปี เคยตั้งกระทู้ว่าอยากกลับไปอยู่บ้านนอก : http://ppantip.com/topic/13088626
ตอนนี้ความรู้สึกนี้วกกลับมาอีกรอบแล้วค่ะ
เมื่อช่วงต้นปีที่ยังไม่ได้กลับเพราะมัวแต่เสียดายรายได้นิดหน่อย ทั้งยอดขาย หน้าที่การงานที่กำลังไปได้สวย
ทั้งติดสัญญาใจกับลูกค้าเนื่องจากงานโปรเจคได้ไปช่วยลูกค้าวางระบบไว้
พอมาถึงช่วงกลางปี รู้สึกว่ากำลังจะหมดไฟ งานเริ่มโหลด ทั้งงานที่ไม่ใช่หน้าที่ ทำให้หน้าที่โดยตรงคืองานขายทำได้ไม่เต็มที่
เซลล์ที่เก่งๆยอดขายเยอะๆลาออกไป2คน ตอนนี้เหลือ5คน หัวหน้าไม่ยอมรับเซลล์เพิ่ม
และบางคนไม่สามารถตอบคำถามเรื่องโปรดักส์และให้คำแนะนำกับลูกค้าได้เพราะไม่มีความรู้ด้านNetworkเลย(บ.ขายสินค้าเกี่ยวกับเน็ทเวิร์คครบวงจร)
กว่าจะจดจำspec และเทคนิคได้เยอะๆต้องใช้เวลาหลายเดือน และหลายครั้งที่ลูกค้าของเซลล์คนอื่นดูแลรับผิดชอบ เราต้องรับหน้าที่อธิบายspec
และลักษณะการทำงานแทน คือง่ายๆเป็นSupport,it,คนซ่อมปริ้นเตอร์ ฯลฯ เพราะsupportที่บ.จ้างไม่สามารถช่วยได้ (ทั้งเบื่อตรงนี้)
จากที่กล่าวมาทั้งหมดยอดแผนกตกไปจากเดือนก่อนๆ เจ้านายก็อยากให้เร่งทำยอด คือโดนกดดันยอด ด้วยการทำReportโทรหาลูกค้า ให้ส่งทุกสัปดาห์
บริษัทไม่ยอมรับคนเพิ่ม กลายเป็นว่าจากที่เคยขายชิวๆ (ไม่เคยได้ว่าง) เฉลี่ย1.2Mต่อเดือน ต้องมาเร่งทำยอดให้ได้1.7 M+ เพื่อให้Targetบริษัทถึงเป้าในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้
โปรเจคบางโปรเจคต้องHoldไว้ ลูกค้าไม่Stockสินค้า ยอดขายของเราเองยังไม่ถึงกับแย่ แต่ก็เกินTarget-2M ในบางเดือน
ก็เลยรู้สึกเบื่อกับการรายงานผล งานเกินสโคปงานที่ได้รับมอบหมาย
ได้เกริ่นๆกับลูกค้าที่สนิทๆ ไว้บ้าง บางคนไม่อยากให้ลาออกเพราะยังมีงานโปรเจคค้างที่วางระบบไว้ ยอดที่กะจะปิดสิ้นปีรวมๆแล้วก็หลายล้าน
บางคนก็ส่งเสริม แต่ถ้าเรามัวแต่ห่วงงานค้าง ห่วงบ. ห่วงคนอื่น เราก็ไปไหนไม่ได้เสียที
วกกลับย่อหน้าแรก พอมาถึงจุดๆนี้ มองเห็นธุรกิจทางบ้านว่าควรต่อยอดไปได้ไกลกว่านี้ (ที่บ้านทำพันธุ์ข้าวขาย)
เลยคิดว่าอายุยังน้อย น่าจะกลับไปลองผิดลองถูก เพราะขายของให้คนอื่นได้ ถ้ากลับไปช่วยครอบครัวทำตลาด มันคงไม่ยากใช่มั้ยคะ?
ได้ปรึกษาเพื่อนๆ คนรอบข้างหลายคน(เว้นเพื่อนร่วมงาน) ทุกคนจะยิงคำถามว่า "ที่เรียนๆมาทำไม?" (เราจบวศ.บ.มาค่ะ)
"ได้ใช้ความรู้ที่เรียนมารึยัง"
"มันจะเวิร์คเหรอ"
"อย่างเราจะไปอยู่ชนบทได้เหรอ"
"ทิ้งอนาคตกับสายงานที่ควรจะไปได้ไกลกว่านี้ไปเลยนะ" ฯลฯ
ตอนมาอยู่กทม.ใหม่ๆ มาเรียนเป้าหมายก็ยังเพื่ออนาคตและชอบ ที่บ้านส่งเสริมเต็มที่
ตอนนี้ยิ่งทำงาน ยิ่งเครียด มองหาเป้าหมายชีวิตไม่เจอเลยค่ะ อาการแบบนี้มันถึงเวลาที่เราควรกลับไปอยู่กับพ่อกับแม่แล้วใช่มั้ยคะ?
ใจจริงอยากลาออกสิ้นเดือนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ก็ยังเสียดายค่าคอมมิชชั่นก้อนใหญ่ี่ที่ยอดจะตกเดือนหน้าอยู่
ต้องอดทนทำงานเหมือนหุ่นยนต์ไปอีก1เดือน
ใครที่ตัดสินใจทิ้งคววามก้าวหน้า ทิ้งสังคมเพื่อน ไปอยู่ต่างจังหวัด รบกวนช่วยแชร์ประสบการณ์ให้ฟังทีสิคะ