อันนี้ไม่ทราบนะครับ แต่ได้ยินจากเพื่อนคนใกล้ชิดเล่ามาอีกที คนเกาหลีเหนือเชื่อว่า ถ้าไม่อยากใช้ชีวิตบัดซบที่นั้น ก็ต้องแอบลักลอบหนีออกนอกประเทศ ชีวิตของพวกเขาไม่ต่างอะไรจากชาวโรฮิงญา (ซึ่งโรฮิงญ่าจะล่องอยู่แต่ในทะเล แต่ชาวเกาหลีเหนือต้องหลบๆซ่อนๆในป่าเขาห่างสายตาตำรวจ) โดยเขาจะมองดูประเทศรอบๆที่เป็นประเทศประชาธิปไตยและใกล้ที่สุด ซึ่งประเทศไทยก็เป็นประเทศเป้าหมายแรกที่เขาจะต้องมาให้ถึงและให้ได้ (ประเทศระแวกนี้คอมมิวนิสต์หมด ทั้งจีน เวียดนาม ลาว พม่าก็เผด็จการทหารไม่ต่างอะไรกับคอมมิวนิสต์ ส่วนยุโรปก็ไกลเกินไป)

โดยก่อนการเดินทาง พวกเขาจะต้องอาศัยช่วงจังหวะที่เป็นวันชาติหรือเป็นวันที่ทหารไม่ค่อยลาดตะเวน (เผลอ) เข้มเท่าไร ส่วนใหญ่จะเป็นตอนกลางคืน หนีออกจากตะเข็บแนวชายแดนเกาหลีเหนือมายังจีน ซึ่งในระหว่างที่อยู่ในจีน พวกเขาต้องหลบๆซ่อนๆในป่า หรือตามแหล่งผู้คนเยอะๆ และพยายามปรับตัวเองไม่ให้เป็นพิรุธต่อสายตาตำรวจ เพราะถ้าตำรวจจีนหรือตำรวจลาวจับได้ ทางเดียวคือ จะจับส่งกลับเกาหลีเหนือทันที ก็เท่ากับว่าต้องตายเท่านั้น เพราะฉะนั้น เขาจะใช้เวลาเดินทางจากตะเข็บชายแดนเกาหลีเหนือ ลงมายังถึงจังหวัดเชียงราย ต้องใช้ระยะเวลาถึงครึ่งปีเลยทีเดียว

และเมื่อผ่านอุปสรรค์การเดินทางอันโหดร้ายมาได้แล้ว พวกเขาก็จะมุ่งตรงเพื่อให้ตำรวจจับกุมทันที (โดยเต็มใจ) แล้วทีนี้ ทางตำรวจไทยก็จะส่งมอบไปให้ประเทศที่ 3 (จริงๆทางสถานทูตเกาหลีใต้ยินดีจะขอรับไว้เองเลย) สถานทูตเกาหลีใต้ก็ประสานงานให้กับกระทรวงการต่างประเทศของเกาหลีใต้ เพื่อมารับชาวเกาหลีเหนือที่หลบเข้ามาไปรับไว้เป็นอุปถัมภ์ไว้ในสถานสงเคาระห์ที่เกาหลีใต้อีกที แล้วพวกเขาก็ได้ชีวิตใหม่ ที่เรียกได้ว่า ความสุขเต็มปากเสียที จึงเป็นที่เล่าขานในหมู่ของชาวเกาหลีเหนือหลายต่อหลายคน