ถ้าย้อนความละครกระสือ ชื่อยายสาย สืบเชื้อสายกระสือ ด้วยการกินน้ำลาย
ก่อนกระสือตายยายสาย เเอบบ้วนน้ำลายให้ลูกสาวกิน ลูกสาวยายสายจึงสืบเชื้อสายความเป็นกระสือ  นับจากนั้นมา

จากนิยายละครสู่ชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยาย เสียงตะโกนก้องเพื่อสร้างความเข้าใจผิดในโรงหนัง มันได้สืบทอดมาถึงรุนลูกรุ่นหลาน ของคนพรรคประชาธิปัตย์  เสียงตะโกน เสียงโหยหวน หันหลังนั่งทำงาน ฟังเสียงนึกๆไป  พฤติกรรมคนพรรคนี้เค้าสืบเชื้อสายกันมาดีจริงๆ รุ่นสู่รุ่น เชื้อไม่ทิ้งเเถว เเละไม่ลดความรุนเเรงลงไปเลย ไม่รู้ผีหาม ซาตานที่ไหนบดบังตา ให้ผมเลือกคนพรรคนี้มาตั้งนาน วาทะกรรมอำพรางที่ซุกซ่อนความโสมมโสโครก สบถในสภา ช่างน่าสังเวช

เชื้อร้ายในน้ำลาย คนพรรคประชาธิปัตย์ นับวันยิ่งทวีความรุนเเรง  อาจจะเเซงคนรุ่นก่อนๆ ไปเลยก็ได้ใครเลยจะรู้ ไม่รู้ถูกไม่รู้ผิด คิดทำไปโดยไม่สนใจสังคม สะสมเพาะบ่มคนพวกนี้ได้เต็มพรรคประชาธิปัตย์ มองไปหาคนปลอดเชื้อยากเต็มที ฟูมฟายน้ำลายฟูมปาก เเหกปากตะโกน ดูไปบางทีก็เวทนา

คนพรรคประชาธิปัตย์ คงผสมเผ่าพันธ์ตัดต่อพันธุกรรมกันเองจน เกินจะเเก้ใข เก่าเเก่รุ่นเทพเทือกนำลายเป็นพิษ สังเกตุที่มุมปาก สืบทอดมาจูบปากกับพี่มาร์ค เเลกลิ้นกับเทพไท ไหลย้อยลงคอหอยหริโชค สบัดโบกลงปากนายกร พ่นต่อไปกัลยา หยดย้อยเข้าปากนาตยา ไหลลงหว่างขาเจ๊ยอด ห้าบาป พัฒนาการ สืบทอดน้ำลายเป็นพิษ  

กว่าหกสิบปีของพรรคประชาธิปัตย์ ได้สร้างสถิติต่างๆไว้มากมายเกินจะบรรยายหมดในหนึ่งหน้ากระดาษ ปากที่ติดเชื้อเเพร่พันธุ์ ไปอีกนานเเค่ไหนไม่รู้ ลามไปติดประชาชน นับวันยิ่งพูดกันเสมือนเป็นประเพณีของสาวกประชาธิปัตย์  พูดผิดให้เป็นถูก พูดขาวให้เปื้อนด่างดำยังไงก็ได้ ไม่รู้สึกผิด ไม่รู้สึกอาย สาวกประชาธิปัตย์ คงหลงฟังจนเคลิ้ม อคติบังตา เหตุผลคิดนึกไม่เป็น  นี่คือคนประชาธิปัตย์