ต่อเนื่องจากสัปดาห์ที่แล้ว



รี - อุดหูเร็ว

สิ้นคำพูด นายหัวหน้าทหารหนุ่ม ได้เริ่มการหยิบปืนยิงพลุสัญญาณที่ไม่ว่าใครก็รู้จักออกมา


กริ๊ก

โป้ง!!!!!!




แต่สิ่งที่ยิงออกไป หาใช่ พลุสัญญาณควัน สีดำ สีเขียว หรือ สีแดง แต่มันแค่เพียง ส่งเสียงดังลั่นเฉกเช่น ปืนลั่นไก ก็เท่านั้น ก้องกังวานไปทั่วป่าพฤกษายักษ์ ไม่ว่าใครก็ต้องได้ยินหากอยู่ในรัศมีการได้ยิน

แต่ถึงกระนั้นไททันหญิงก็หาจะเป็นอะไรไม่




เอ - สัญญาณเสียง ?

นั้นอาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนในหน่วยที่กำลังจะบ้าตายอยู่แล้วให้กลับมามีสติยั้งคิดก็เป็นได้เพราะหลังเสียงหายไป ทุกคนก็หันไปสนใจที่ รีไวล์ เฮย์โจว กันในคราวเดียว

รี - ให้ตายสิภารกิจของพวกแกมันคืออะไร ?  ต้องมาขวัญหนีดีฝ่อขาดสติเพราะกับอีเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ
รี - ไม่ใช่สักแต่ละรอคำสั่งท่าเดียวแล้วค่อยทำหน้าที่ที่ได้มอบหมายมาให้ดี...แต่มันต้องทุ่มให้เต็มที่ที่สุดให้มั่นใจว่า ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างพวกแกจะไม่เลือดตกยางออก...เท่าที่ชีวิตของพวกแกจะทำได้

หลังการว่ากล่าวตามสไตล์รีไวล์จบลง ตรงนี้เองที่ทำให้เอเลน เริ่มเข้าใจถึงสถานะตัวเองได้อย่างหนึ่งว่า

เอ - คำสั่งไม่ใช่ให้จับตาดูเราหรอกเหรอ ?
รี - ยังไงพวกเรายังคงต้องไปข้างหน้าต่อ....เข้าใจชัดแจ้งรึยัง ?

ไม่ทันขาดคำ เพทรา คือ คนแรกที่กล่าวขานเช่นนั้น

เพ - รับทราบค่ะ!!!!



เอ - เอ๋ ?! ให้ใช้ม้าต่อเหรอครับ!!! แต่ว่าพวกเรายังต้องไปอีกไกลแค่ไหนกันนะ ?!!!
เอ - อีกอย่างศัตรูใกล้จะประชิดตัวพวกเราแล้วนะครับ!!!

แม้เอเลนจะว่าอย่างนั้น แต่ทุกคนก็คงไม่อาจทำอะไรได้นอกจากจะวิ่งหนีต่อไปเรื่อยๆ

หน้าที่ของหน่วยคุ้มกันยังคงทำต่อไป ทหาร 2 นาย เหาะมาถ่วงเวลาไททันหญิง  ตรงนี้เอเลนเริ่มออกความเห็นที่ตัวเองคิดว่าน่าจะรีบๆทำได้แล้ว

เอ - ยังมีหน่วยคุ้มกันอีก!!! ถ้าพวกเราไปช่วยพวกเค้าน่าจะมีโอกาสเอาชนะมันได้กว่านะครับ!!!
กุน - เอเลน อย่าไปสนใจมองไปข้างหน้าซ่ะ!!!
เอ - คุณกุนเธอร์!?

แน่นอนหากไม่รีบไปให้เร็วที่สุด ก็อาจจะมีคนต้องสังเวยชีวิตให้กับ ไททันหญิง ที่กำลังหื่นกระหายวิ่งไล่ตามมาอย่างไม่ลดละ  

เอ็ด - เอเลนตั้งสติให้ดี!!! อย่าให้ความเร็วตกเด็ดขาด!!!
เอ - คุณเอ็ด!?




ความคิดเห็นที่เอเลนว่ามาไม่มีสักคนที่จะสนใจ กลับบอกให้ทิ้งมันไปซะแล้วไปข้างหน้าต่อ

เอ - ทำไมกัน ?! แต่ถ้าคนที่จะหยุดไม่ใช่ หน่วย รีไวล์ แล้วใครจะหยุดมัน....

เปรี้ยง!!!!

ไม่ทันว่าจบ ทหารหน่วยคุ้มกัน ก็ต้องสังเวยไปอีก 1 ศพอย่างรวดเร็ว แล้วนั้นยิ่งเป็นการทำให้เอเลนไม่มีสมาธิที่จะไปต่อเลยสักนิด




เอ - ยังมีคนสู้กับมันอยู่อีกถ้าพวกเราไปตอนนี้อาจจะยังพอทันเวลาได้นะครับ
เพ - เอเลน มองไปข้างหน้าอย่างเดียวแล้วรีบไปต่อเร็ว!!!
เอ - จะให้ผมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับคนที่กำลังต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายไว้ข้างหลังงั้นเหรอครับ!!!
เอ - พวกพ้องที่อยู่ข้างหลัง จะให้ผมทิ้งไปแล้วหนีเอาตัวรอดไปดื้อๆอย่างนี้ใช่มั้ย!!!

ถึงตอนนี้ เพทรา เริ่มตะคอกเสียงแข็ง ใส่

เพ - นั้นแหละ!!! ที่ฉันต้องการจะบอกเธอทำตามคำสั่งของ เฮย์โจว ไปซะ!!!
เอ - ผมไม่เข้าใจเลยทำไมผมต้องปล่อยให้พวกพ้องต้องมาตายด้วย!!! แล้วผมก็ไม่เข้าใจอีกว่าทำไมพวกคุณถึงไม่บอกเหตุผลว่า ทำไมถึงไม่เข้าไปช่วยพวกเค้า!!!

ท่าทาง เพทรา คนเดียวจะพูดไม่ฟัง ออลโล เลยต้องขอเสริมด้วยอีกแรง

ออล - ไอ้เกรียน!!! คำสั่งของ เฮย์โจวไง!!! มันไม่ใช่เวลามามัวอธิบายนะเฟ้ย!!! ที่แกไม่เข้าใจเพราะแกเอาแต่พะวังกับข้างหลังอยู่นั้นแหละ!!! ตอนนี้จำใส่กะลาหัวไว้ให้ดี แล้วเชื่อฟังที่พูดไว้ซะ!!!


ความจริงเรื่องที่จะเป็นห่วงคนที่กำลังจะตายมันก็ไม่ผิดอะไรหรอก แต่ในบางเหตุการณ์ หากมันจำเป็นจริงๆ เพื่อให้งานสำเร็จ ภารกิจลุล่วงการมีคนต้องสังเวยชีวิตไปมันก็จำเป็น เรียกว่า

" ไม่มีสิ่งใดสำเร็จได้หากไม่มีการลงทุนและการเสียสละสิ่งสำคัญ "




เอเลน ถึงจะโดนว่าไปชุดใหญ่ แต่ใจก็ยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนทันใดนั้นที่มือขวาเริ่มเคลื่อนมาใส่ปากตัวเองด้วยสัญชาตญาณ

เหตุการณ์ พอนอราม่า ที่เคยเกิดขึ้นกับอาร์มิน เมื่อ 2 ตอนก่อน บัดนี้เอเลนก็กำลังอยู่ในสภาพแบบเดียวกัน

เอ - ( จะว่าไปเราก็สามารถสู้เพียงคนเดียวก็ได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ )
เอ - ( เราก็แค่เข้าไปช่วยเค้าตามของเราแล้วต่อสู้แค่คนเดียวก็พอแล้วนิ )


วินาทีนั้นใช่ว่าจะไม่มีคนเห็น เพทรา ที่เห็นเข้าอย่างจังเบอร์ รีบเตือนสติให้เอเลนรู้อย่างทันที




เพ - เอเลน!! อย่านะ!! เธอได้รับอนุญาตให้ใช้ได้เฉพาะกำลังอยู่ในช่วงวิกฤตเท่านั้นนะ!!!
เพ - พวกเราให้คำมั่นสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอ!?
เอ - .....

ประโยคที่เพทราพูดมากลายเป็นสวิตซ์หยุดการกระทำที่จะเกิดขึ้นจากนี้เพียงชั่วขณะหนึ่ง แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เพทราคนเดียวที่กำลังมองด้วยสีหน้าวิตก แต่ทั้งหน่วยที่อยู่รอบๆ ต่างก็มีสีหน้าวิตกเช่นเดียวกัน




แต่ทว่า ณ ตอนนี้ ปรากฏการณ์ พอนอราม่า ได้เกิดขึ้นมาอีกครั้ง  ภายในไม่ถึงเสี้ยววินาทีดังกล่าวนี้ การร่ายยาวของ รีไวล์ ช่างยาวนานเหมือนผ่านไป 2-3 นาที แท้ความจริงมันจะแค่เสี้ยววินาทีก็ตาม

รี - เอเลน
เอ - ?!
รี - เรื่องคราวนี้แกไม่ได้ผิดอะไร...อยากจะทำก็รีบทำซะ

อาจจะเป็นความหมายที่รีไวล์ต้องการจะให้ " ไฟเขียว " แก่เอเลนในการแปลงร่างเป็นไททันก็เป็นได้   แน่นอนว่า เพทรา ย่อมไม่เห็นด้วย

เพท -เฮย์โจว!!!!

รี - เรื่องที่ว่ามันเป็น ปีศาจ จริงๆ ชั้นรู้ดี..แต่ไม่ใช่เพราะมันมีความสามารถแปลงร่างเป็นไททันหรอก
รี - ไม่ว่าจะบังคับมันยังไง...ไม่ว่าจะจับขังในกรงเหล็กขนาดไหนก็ตาม
รี - ก็ไม่มีทางรั้งตัวมันได้หรอก
รี - ทั้งหมดนั้นคือการทำตามเจตนารมณ์ในความตั้งใจของมันเอง




ตรงนี้ที่รีไวล์เริ่มพูดถึงเรื่องการการตัดสินใจและทางเลือกสำหรับสถานการณ์นี้

รี - เอเลน..ความต่างกันในเรื่องการตัดสินใจระหว่างแกกับพวกเรามันล้วนมาจาก กฏเกฑณ์ และ ประสบการณ์ในอดีต แต่ว่า...
รี - แกจะนิ่งนอนใจกับของแบบนั้นไม่ได้...เลือกมาซักทางซะ
รี - ระหว่าง " เชื่อมั่นในตัวเอง "..หรือ.." เชื่อชั้นและเจ้าพวกนี้รวมทั้งกองทหารหน่วยสำรวจทั้งหมด "
รี - ตัวชั้นเองก็ไม่สามารถแนะนำได้ว่าแกควรจะเลือกอันไหน..ไม่มีกลยุทธ์และหลักทฤษฎีใดๆจะมาบังคับให้แกเลือก ทางที่เหมาะสมที่สุดได้ ...และไม่มีใครสามารถมาบอกแกได้อีกว่า ที่แกเลือกไปมันคือ ทางที่ถูก หรือ ทางที่ผิด
รี - ผลที่จะตามมาหลังแกเลือกมันจะเป็นตัวบอกทุกอย่างเอง
รี - เพียงสิ่งเดียวที่เรายอมรับ...คือ " เชื่อมั่นในทางที่เลือกไปและจะไม่มานั่งเสียใจภายหลัง "

จะว่ามันคือคติสอนใจจาก นายทหารหนุ่มร่างแคระที่แสนเย็นชาตลอดเวลา ก็ได้ เพราะในชั่วชีวิตของคนเรา ทางเลือกและการตัดสินใจ อยู่คู่กันมาตลอด เหมือนดั่ง  " วิญญาณอยู่คู่กับชะตากรรม " ไปทุกชาติ




นายทหารผู้ได้รับคติสอนใจมา เริ่มหันไปมองข้างหลัง ซึ่งศัตรูร่างยักษ์กำลังไล่จี้ตามมาติดๆ สายตาที่ยังจดจ้องไปยังมัน...

เพท - เอเลน
เอ - ?!
เพท - เชื่อมั่นในตัวพวกเราเถอะ

คำพูดนี้มันช่าง ก้องกังราวดั่งเสียงระฆังในอกของเอเลน แล้วนั้นเองที่มันไปกระตุ้นให้สมองของตน นึกถึงเรื่องราวบางอย่างขึ้นมา


ย้อนกลับไปเล็กน้อย 1 เดือนก่อนเริ่มแผนการณ์




ณ ห้องเรียนของศูนย์บัญชาการใหญ่  ภายในห้องที่ไม่มีนักเรียนทหารแต่อย่างใด เว้นแต่มีเพียงหน่วยรีไวล์เท่านั้นที่อยู่ภายใน


รี - ชั้นนึกวิธีที่จะรับมือนายโดยแค่ทำให้อยู่ในสภาพ " ปางตาย " เท่านั้นออกแล้วละ

เริ่มต้นด้วยคำพูดของเฮย์โจวที่ใครๆก็รู้จักดี ซึ่งมือข้างหนึ่งถือชอล์กกระดานดำ

เอ - หา ?
รี - เดิมทีการจะหยุดนายในร่างไททันได้มีเพียงวิธีเดียวคือ "เก็บ" สถานเดียวเท่านั้น
รี - แต่ถ้าหากใช้วิธีนี้ก็จะสามารถหยุดแกไว้ได้โดยแค่อยู่ในสภาพ " ปางตาย " เท่านั้น

สิ่งที่รีไวล์ว่ามา ใช่แล้ว!! มันคือ วิธีการหยุดตัว เอเลนในสภาพไททันที่กำลังคลั่ง ไม่ให้ถึงกับตายนั้นเอง




มือเริ่มวาดอะไรบางอย่างลงในกระดานดำพร้อมการร่ายยาว

รี - ความจริงมันเป็นเทคนิคที่ตายเอาเรื่อง..โดยมันต้องใช้ทั้งทักษะและประสบการณ์ที่ขัดเกลามาอย่างดีเยี่ยม
รี - เอาสรุปสั้นๆเลยคือ...

สิ่งที่ปรากฏบนกระดานดำคือ ภาพร่างกายวิภาคของมนุษย์ โดยเปรียบเทียบว่า นี้คือ เอเลนร่างไททัน แล้วก็วาดเส้นวงรีทับตัวภาพร่างกายวิภาคนั้นโดยรอบ

รี - เริ่มต้นก็คือการเฉือนเนื้อที่บริเวณหลังท้ายทอยของนาย
รี - ปิดท้ายด้วยการ สับ " เส้นเอ็น " และ " เอ็นร้อยหวาย " ตามแขนขา ก็เป็นอันจบเรื่อง
รี - ไม่ใช่ปัญหาอะไรใหญ่โตอะไร...สำหรับนาย เดี๋ยวแปปๆก็งอกออกมาใหม่ได้เหมือน จิ้งจก ตุ๊กแก หรืออะไรทำนองนั้น
รี - แค่นี้แหละ


หลังว่าจบเอเลนมีข้อโต้แย้งขึ้นมาเล็กน้อย



เอ - เอ่อ...ช้าก่อนสิครับ..ผมยังไม่มั่นใจเลยนะครับว่ามันจะงอกใหม่ได้อีก...แล้วไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วเหรอครับ ?

ฝั่งรีไวล์ สายตาที่ไร้อารมณ์คู่นั้น ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างในสิ่งที่เอเลนว่ามา

รี - ต้องการจะบอกว่า " ให้พยายามเลี่ยงในความเสี่ยงและการเสียสละโดยไม่จำเป็น " ใช่มั้ย ?
เอ - ปะ..เปล่าครับ
รี - งั้นก็เตรียมใจไว้ซ่ะ..หากเกิดเรื่องขึ้นมาสิ่งที่นายจะได้รับก็คือโดนเก็บตามที่ว่ามา...แต่พวกเราเองก็เหมือนลงเรือลำเดียวกันมาแล้ว..ทั้งก็มีความเสี่ยงอยู่ตลอดเวลาที่จะถูกนายฆ่าเช่นเดียวกัน...เพราะงั้นตัวให้สบายและเชื่อใจพวกชั้นซ่ะ

ที่รีไวล์มาว่าก็ถูกอยู่เยอะพอสมควร ยามใดที่ตัวเอเลนแปลงร่าง นั้นก็หมายถึง เวลาที่จะโดนเก็บ เพราะ หน่วยรีไวล์ ก็มีความเสี่ยงอยู่เยอะมากโขที่จะโดนเก็บเช่นเดียวกัน

สายตาของทุกคนในหน่วยว่ามาเช่นนั้น




ตอนนั้นฮันซี่ ซึ่งนั่งดูในท่า มือยันน่องขา 2 ข้าง พร้อม สายตาของคนที่กำลังครุ่นคิดถึงวิธีการทดลองสารพัดอันสื่อออกมาได้ชัดเจน ได้เริ่มว่าขึ้นมา

ฮัน - เพราะงั้น...ก็เลยจะให้ฉันทดลองกับเขาเลยใช่ม่ะ ?
รี - ความเสี่ยงสูงมาก...แต่ยังไงเราก็จำเป็นที่จะต้องยืนยันให้ได้กับสิ่งที่เราจะต้องจัดการด้วย
ฮัน - ไว้ฉันจะจัดการเรื่องแผนกำหนดการณ์ให้เอง

ก่อนที่ตัดฉากไป ฮันซี่ ได้ทิ้งความพูดสุดท้ายไว้ว่า

ฮัน - ถ้ามีเรื่องอะไรที่ตัวเองไม่รู้ละก็...ให้พยายามเรียนรู้ทุกอย่างที่จำเป็นเอาไว้ซะ...เพราะมันเป็นสิ่งที่มีค่ามากกับความเสี่ยงในชีวิตของพวกเราเองด้วย