ไม่มีบทกวีแล้วห่า!!!
แล้วจะมานั่งจ่อมจมอะไรกับหน้ากระดาษว่างเปล่า!!

เจ้ามันฟุ้งฝันเกินไป
นิทราของเจ้าก็สั้นเกินไป
การอดนอนของเจ้าก็ยาวนานเกินไป
แล้วเจ้าหวังเห็นอะไรในนิทราของเจ้า
ดวงตาโหลลอยแลใบหน้าซูบเซียวของตัวเจ้างั้นหรือ??
ความหวาดกลัวและความโง่เขลางั้นหรือ??

มิตรสหายของเจ้าเล่า
ยังจำได้ดีอยู่หรือไร
เมื่อครั้งหนึ่ง
มีกันห้าคนแม้มาม่าห่อเดียวก็ว่าอิ่ม
สุราไม่เคยพอ..แลราตรีไม่มีสิ้น
ฟุตบาทที่เคยนอน
ครั้งวัยคะนองเหลวแหลก
ไฉนบัดนี้...เขาจึงไม่เหลียวแลเจ้า
หรือเจ้าไม่แลเหลียวเขา

แล้วความรักของเจ้าเล่า
หญิงสาววัยสิบเก้า
เร่าร้อนเกินเอ่ย
เจ้าหวังจะเชยชมอะไรในตัวนาง
ริมฝีปากอิ่มเอิบแลลิปสติกสีแดงงั้นหรือ??
ไรขนสีทองที่ซอกคอนางทำเจ้าคลุ้มคลั่งเช่นนั้นหรือ??

ช่างน่าขัน…
ที่เมื่อก่อนเจ้าเคยรจนาบทกวีเช่นว่า
จะจูบแผ่นดินทุกหนแห่งที่นางเคยเหยียบย่าง
กี่ร้อยทิวา...กี่พันราตรี…
ที่เจ้าพร่าผลาญพลังสร้างสรรค์ของเจ้า
เพียงเพื่อแลกกับมายาฝันที่สัมผัสมิได้

เจ้ามีอะไรนอกจากห้องโสโครกแลคำพูดโอหัง
โรงละครที่เจ้าสร้างขึ้นมา
ผู้คนคงจะมอบรางวัลออสก้าให้เจ้าสักห้าตัว
หรืออาจะมีความเมตตาต่อเจ้าก็แค่เรือแจวกับฝีพายอันหนึ่ง
ไม่มีมิตรสหาย
ไม่มีรูปคนรัก
ผ้าห่มก็ไม่มี
กระดาษก็ไม่มี
ไม่มีบทกวีแล้วห่า!!!!