อยากรู้ค่ะ ว่าเพื่อนๆ เคยทำอะไรที่มันน่าอาย เปิ่น โก๊ะ ที่สุด ในชีวิตบ้าง
เราเป็นคนประเภทที่ โก๊ะๆ เปิ่นๆ ซุ่มซ่ามสุดๆ น่ะค่ะ แล้วในชีวิตก็มีเรื่องน่าอายหลายเรื่องเลย
แต่ที่จำได้แม่นๆ เพราะหน้ามันแตกละเอียดเลยมี 3 เรื่องค่ะ
ปล. ขอแท็กห้องแป้งด้วย มันมีเรื่องที่อยากให้คุณผู้หญิงพึงระวังเอาไว้ด้วยค่ะ
เรื่องแรก ... วันที่ไปโยนโบว์ลิ่ง
............................................
มันเป็นครั้งแรกของเราค่ะ คนเต็มลานโบว์เลย เราเล่นไม่เป็น เพิ่งหัดโยน
แต่ที่นี้ วิ่งเพลินไปหน่อย มันเลยเขตที่เขากำหนด ที่พื้นลื่นๆ อ่ะค่ะ ได้เรื่องเลยค่ะ
ไถลไม่เป็นท่า ลื่นค่ะ หงายหลัง ก้นกระแทกลานโบว์ คนทุกคนหันมาจ้องกันเป็นตาเดียว
แล้วไอ้กลุ่มที่มันมาด้วยกัน ก็หัวเราะลั่น เรียกให้คนอื่นหันมามองราวตัวประหลาด
พนักงานที่ลานโบว์ยังแอบหัวเราะเลยค่ะ คือตอนนั้น หน้าชาไปเลย อยากจะมุดลานโบว์
หรือไม่ก็สลายตัวเองเป็นธาตุอากาศไปซะ คือมันอับอายมากอ่ะ
แต่เราก็แกล้งเกลื่อนความเขิน ลุกขึ้นมาหัวเราะลั่นกับกลุ่มเพื่อนๆ นั่นล่ะ (หน้ายังหนาได้อีก)
แล้วก็ยังเล่นต่อนะ แบบว่า ฉันไม่แคร์สายตาใคร
แล้วมันก็เกิดเหตุอีก คือยังจับลูกโบว์ลิ่งไม่ค่อยเป็น เอานิ้วใส่ไปในรูแล้วยังเกร็งนิ้วไม่ดีเท่าไหร่
พอเหวี่ยงไปเท่านั้นล่ะ แทนที่ลูกมันจะกลิ้งไปข้างหน้า มันกลับหลุดมือ ตอนเราเหวี่ยงไปข้างหลัง
มันกลิ้งไปข้างหลัง คนข้างหลังเรานี่ วิ่งกันกระเจิง
ไอ้เราก็ได้แค่หัวเราะเกลื่อน ให้กับความอับอายของตัวเองต่อไป
นั่นเป็นการโยนโบว์ลิ่ง ครั้งแรก และครั้งสุดท้าย ในชีวิตค่ะ
ไม่กล้ากลับไปโยนอีกแล้ว กลัวประวัติศาสตร์ ซ้ำรอย มันฝังใจค่ะ
เรื่อง 2 เรื่อง 3 ต่อความเห็น 4 นะคะ เราพิมพ์สด ช้าหน่อย ขอโทษทีค่ะ
มาแชร์เรื่องน่าอายขายขี้หน้า ที่สุดในชีวิตกันค่ะ
เราเป็นคนประเภทที่ โก๊ะๆ เปิ่นๆ ซุ่มซ่ามสุดๆ น่ะค่ะ แล้วในชีวิตก็มีเรื่องน่าอายหลายเรื่องเลย
แต่ที่จำได้แม่นๆ เพราะหน้ามันแตกละเอียดเลยมี 3 เรื่องค่ะ
ปล. ขอแท็กห้องแป้งด้วย มันมีเรื่องที่อยากให้คุณผู้หญิงพึงระวังเอาไว้ด้วยค่ะ
เรื่องแรก ... วันที่ไปโยนโบว์ลิ่ง
............................................
มันเป็นครั้งแรกของเราค่ะ คนเต็มลานโบว์เลย เราเล่นไม่เป็น เพิ่งหัดโยน
แต่ที่นี้ วิ่งเพลินไปหน่อย มันเลยเขตที่เขากำหนด ที่พื้นลื่นๆ อ่ะค่ะ ได้เรื่องเลยค่ะ
ไถลไม่เป็นท่า ลื่นค่ะ หงายหลัง ก้นกระแทกลานโบว์ คนทุกคนหันมาจ้องกันเป็นตาเดียว
แล้วไอ้กลุ่มที่มันมาด้วยกัน ก็หัวเราะลั่น เรียกให้คนอื่นหันมามองราวตัวประหลาด
พนักงานที่ลานโบว์ยังแอบหัวเราะเลยค่ะ คือตอนนั้น หน้าชาไปเลย อยากจะมุดลานโบว์
หรือไม่ก็สลายตัวเองเป็นธาตุอากาศไปซะ คือมันอับอายมากอ่ะ
แต่เราก็แกล้งเกลื่อนความเขิน ลุกขึ้นมาหัวเราะลั่นกับกลุ่มเพื่อนๆ นั่นล่ะ (หน้ายังหนาได้อีก)
แล้วก็ยังเล่นต่อนะ แบบว่า ฉันไม่แคร์สายตาใคร
แล้วมันก็เกิดเหตุอีก คือยังจับลูกโบว์ลิ่งไม่ค่อยเป็น เอานิ้วใส่ไปในรูแล้วยังเกร็งนิ้วไม่ดีเท่าไหร่
พอเหวี่ยงไปเท่านั้นล่ะ แทนที่ลูกมันจะกลิ้งไปข้างหน้า มันกลับหลุดมือ ตอนเราเหวี่ยงไปข้างหลัง
มันกลิ้งไปข้างหลัง คนข้างหลังเรานี่ วิ่งกันกระเจิง
ไอ้เราก็ได้แค่หัวเราะเกลื่อน ให้กับความอับอายของตัวเองต่อไป
นั่นเป็นการโยนโบว์ลิ่ง ครั้งแรก และครั้งสุดท้าย ในชีวิตค่ะ
ไม่กล้ากลับไปโยนอีกแล้ว กลัวประวัติศาสตร์ ซ้ำรอย มันฝังใจค่ะ
เรื่อง 2 เรื่อง 3 ต่อความเห็น 4 นะคะ เราพิมพ์สด ช้าหน่อย ขอโทษทีค่ะ